Ostatnio przeglądając internet natrafiłem na bardzo ciekawą historię nauczyciela-gracza, który opisuje swoją metodę łączenia przyjemności z pracą, na którą wpadł po 16 latach doświadczenia zawodowego jako nauczyciel w stanie Indiana. Zapragnął zmienić swoją klasę w grę wideo opartą o gry Dungeons and Dragons i systemem osiągnięć. To miało zachęcić jego podopiecznych nie tylko do sięgania po gry typu RPG, ale przede wszystkim do wytrwałej i ciężkiej pracy, która miała być wynagrodzona – tak jak w grach jest wynagradzana – od razu.
Bo jak sam mówi – gry propagują czytanie, pomagają w radzeniu sobie z problemami i dają poczucie spełnienia do którego chce się dążyć. I jak sam mówi – nie jest pierwszym nauczycielem, który wpadł na taki pomysł, ale może jego system będzie najlepszy?
Tak więc zaczął pracować nad systemem, który miałby elementy RPG i osiągnięcia do zdobywania. Ba! Zrobił nawet różne poziomy poszczególnych osiągnięć, aby niektóre dało się zdobyć szybko i przyjemnie, co motywuje do dalszej pracy. Spędził godziny na tym, aby stworzyć najlepszy system na jaki mógł wpaść, korzystając przy tym oczywiście z różnych pomocy.
Nie mówiąc o swoim pomyśle dyrektorowi (bo mógłby go odrzucić na starcie) przeprowadził lekki beta-test i zamiast zaczynać swój innowacyjny system z początkiem roku, zaczął od razu. W poniedziałek, kiedy pojawiła się jego grupa szóstoklasistów, rozłożył nowy biuletyn informacyjny, wypełnił go imionami swoich podopiecznych i kiedy wszyscy już zasiedli w ławkach przedstawił im zasady.
A zasady są takie:
Zaraz po tym wstępie rozdał podopiecznym kartkę papieru, na których mogli stworzyć własną postać, żeby dodać odrobinę klimatu, listę ras i dobrych stron. Mimo, że jak twierdzi, większość zrobiła sobie dość śmieszne zestawienia to wszyscy dobrze się bawili. Dzięki tej kartce z ich tożsamością mogli zapisywać i śledzić swoje postępy a potem dzielić się tymi informacjami ze znajomymi czy rodzicami. Dlaczego postać? No bo wolisz być zwykłym chłopcem czy Górskim Goblinem na 3 poziomie o przydomku Morkor?
Następnie możemy przeczytać jak wszystko się zmieniło w jego klasie – uczniowie, którzy raczej milczeli teraz brali udział w zajęciach. Ci, którzy kiedyś byli niezainteresowani zajęciami robili wszystko, by zdobyć dodatkowe punkty doświadczenia. Wszyscy się starali bardziej, aby dostawać jak najwięcej punktów – za podawanie odpowiedzi z matematyki kolegom, pożyczanie przyborów etc.
I entuzjazm uczniów się utrzymywał – następnego dnia pewien uczeń przywitał go zapytaniem „Co musi zrobić, żeby dostać dziś osiągnięcie”.
Najpopularniejszym osiągnięciem stał się „Newberry”, które możemy otrzymać poprzez oddanie wypracowania (nie zadanego do domu!) składającego się z 5 paragrafów. W ciągu pierwszego tygodnia otrzymał 20 takich wypracowań.
Piątki też okazały się hitem – Oczywiście używał muzyki z oryginalnych Pokemnów w trakcie trwania bitwy. Wygrany dostawał 4 punkty doświadczenia a przegrany 1 – za udział. Wszyscy nie biorący udziału mieli nadzieję, że będą mogli rywalizować między sobą w następnym tygodniu.
Oczywiście jak się pewnie domyślacie śledzenie wszystkich osiągnięć i poziomu doświadczenia uczniów jest nielada wyzwaniem, ale jak sam pisze – troszkę trzeba się poświęcić, aby wszystko gładko przebiegało.
Trudno jest powiedzieć po tygodniu jak będzie działał ten pomysł na dłuższą metę, ale sam autor pomysłu jest zadowolony z efektów póki co i zadziwia go jak taki prosty pomysł się spisuje. Ma po prostu nadzieję, że jego uczniowie czują to samo uczucie spełnienia i radości jak on, kiedy gra w gry wideo.
Ja wiem, że w moim środowisku znajduje się sporo osób, które zdecydowanie doceniłyby ten pomysł i może faktycznie przełożyło by się to pozytywnie na ich wyniki. Jednak wiem, że jest sporo osób, które nie grają w ogóle, więc czy do takiej grupy przemówiłby pomysł nauki w stylu MMO? Może u nas grupa docelowa jest za mała, żeby uznać ten pomysł za dobry?
A może chodzi po prostu o wynagradzanie nie tylko za spore osiągnięcia jak testy i sprawdziany, a za małe (z pozoru) nieznaczące rzeczy i zachęcanie nas do bycia lepszym (tak jak gry wynagradzają nas za wszystko)?
Jak sądzicie? Czy jest to przyszłościowa metoda nauczania czy raczej niewypał, który pozostanie tylko ciekawostką?
Artykuł oryginalny w języku angielskim możemy przeczytać jak klikniemy TU.
Uczą się dla doświadczenia, a później im powylatuje z główek. Tak czy siak pomysł fajny, ale jestem ciekaw co na to dyrektor.
Majkel -> Z doświadczenia wiem, że nawet jeśli to ma wyparować za jakiś czas to i tak jakiś procent tego zostanie. Więc namawianie ich do aktywności ma jakiś sens.
A co do dyrektora to myślę, że jak to się udaje to nie ma nic przeciwko. A może inaczej - nie powinien mieć nic przeciwko, jeśli to przynosi pożądany efekt.
Grywalizacja - http://pl.wikipedia.org/wiki/Grywalizacja
fajna sprawa i wykorzystywana nie tylko w szkołach
w grę wideo opartą o gry Dungeons and Dragons
Z Twojego opisu wynika raczej, że nie chciał tworzyć gry video, a grę RPG. (ujmijmy to - papierową). MMO? To przecież ułomna forma prawdziwych RPGów. Z resztą D&D jednoznacznie się kojarzy. Dodał być może pewne "pojęcia" wyhodowane na cRPGach i grach video. ( łatwiej przyswajalne dla młodzieży).
Sam pomysł bardzo ciekawy.
Na temat gamification polecam tę serię wykładów https://class.coursera.org/gamification-2012-001/class/index (tylko najpierw trzeba się zarejestrować na Coursera) profesora Kevina Werbacha z University of Pennsylvania. Oczywiście warunkiem jest znajomość języka angielskiego.
ppaatt -> Cytat ze źródła:
I suppose you could say this system has nothing to do with video games and everything to do with role-playing games like Dungeons & Dragons, but I don’t play those games. This idea is the result of years of video games fixation. I just hope the students in my class get the same feeling of joy and accomplishment that I feel playing video games every day.
Nie przypadkowo używam terminu gra wideo.
Poza tym w grach jak to ujmujesz "papierowych" nie ma (z tego co mi wiadomo) systemu osiągnięć, więc widać tutaj sporą inspirację grami wideo.
Zwracam honor w takim razie.
Poza tym w grach jak to ujmujesz "papierowych" nie ma (z tego co mi wiadomo) systemu osiągnięć, więc widać tutaj sporą inspirację grami wideo.
Zależy. Każdy system jest inny, wydaje mi się, że gdzieś widziałem coś w stylu osiągnięć. A na pewno grałem w zmodyfikowanego Warhammera, który właśnie posiadał element osiągnięć. Duży plus RPGów to właśnie ich modyfikowanie. (dokładnie jak we wspomnianym szkolnym projekcie.).
Ale oczywiście tak jak wspomniałem "Dodał być może pewne "pojęcia" wyhodowane na cRPGach i grach video. ( łatwiej przyswajalne dla młodzieży)." w tym konkretnym przypadku system osiągnięć został zaadaptowany od gier video.
ppaatt ->
Zależy. Każdy system jest inny, wydaje mi się, że gdzieś widziałem coś w stylu osiągnięć. A na pewno grałem w zmodyfikowanego Warhammera, który właśnie posiadał element osiągnięć. Duży plus RPGów to właśnie ich modyfikowanie. (dokładnie jak we wspomnianym szkolnym projekcie.).
A widzisz. Ja niestety nie miałem nigdy okazji spróbować takiego D&D a zawsze chciałem. Stąd moja niewiedza.
Tak czy siak - może faktycznie "papierowe" RPG bardziej tu pasuje, ale ja tylko przekazuje (mam nadzieję dobrze) wizję autora pomysłu :)
W Polsce by to nie przeszło. 90% nauczycieli wgle nie słyszało o grach, a jeśli chodzi o uczniów to większość z nich jest tępymi drecholami grającymi czasem w Fifę czy CoDa, więc o czym my tu mówimy.