Strach – podstawowa cecha pierwotna towarzysząca ludziom od zarania dziejów. Dziwnych zrządzeniem losu człowiek, z biegiem mijających lat zaczął lubić się „bać” i stało się to jedną z form rozrywki (przynajmniej niektórych). Mistrzami w przekazywaniu tego rodzaju „uczucia” stali się Azjaci. Mowa tutaj nie tylko o setkach dobrych horrorów, ale głównie o opowiadaniach przekazywanych z pokolenia na pokolenie, które powodują do dziś ciarki na plecach. Jednym z nim jest właśnie „Opowieść o duchu z Yotsui”.

To ciekawy zbieg okoliczności. Lata temu z trudem przebrnąłem przez pierwszy sezon Zakazanego Imperium (Boardwalk Empire), by potem totalnie wkręcić się w kolejne serie i w ostatecznym rozrachunku błyskawicznie wchłonąć całą historię Nucky’ego Thompsona. Teraz podobne doświadczenia mam z Agentami T.A.R.C.Z.Y. (Agents of Shield), którzy po przeciętnym początku zdecydowanie nabrali rozmachu.

Galaktyka Andromedy – miejsce oddalone od układu słonecznego o około 2,52 miliona lat świetlnych.  Galaktyka tętniąca życiem i mająca swoje większe lub mniejsze problemy. Dom dla trzech zupełnie różnych ras (Rai’Kirian, Silkoidów, Dralonidów), z których dwie pierwsze od dziesięcioleci toczą krwawą wojnę.

Mam wrażenie, że od niedawna firma Logitech swoją serią produktów G, która jest przeznaczona dla graczy zaczyna pokazywać, co tak naprawdę potrafią, jeśli chodzi o ten typ produktów.

Jednak warto tutaj zauważyć, że nie jest to byle firma, która postanowiła się przypodobać najbardziej wymagającym użytkownikom. Otóż ma ona wsparcie wielu esportowców, którzy dokładają wszelkich starań by ich wkład w rozwój danego projektu był maksymalny, produkt zadowalający pod każdym względem.

The Division 2 jest trochę niepotrzebnym sequelem. Długie wsparcie pierwszej części pozwoliło jej w końcu osiągnąć odpowiednio bogatą zawartość i naprawić wiele bolączek. Weekend spędzony z wersją beta The Divsion 2 pokazał jednak, że w pewnej części raczej wrócimy do tamtego etapu ciągłego dostrajania i poprawiania gry. W zamian za to dostaniemy w końcu bardzo wyczekiwaną porcję misji fabularnych w kolejnych, świetnie przygotowanych lokacjach. Tylko czy to wystarczy?

Gry komputerowe to olbrzymi biznes, w którym zyski potrafią niejednokrotnie przebić te osiągane przez blockbusterowe filmy czy topową muzykę. Producenci jednak dość zazdrośnie strzegą konkretnych kwot i danych sprzedażowych, dzieląc się nimi ze światem tylko wtedy, gdy muszą (najczęściej ze względu na akcjonariuszy) albo mają konkretne powody do chwalenia się.

Nie zawsze udaje im się utrzymać tajemnicę. Czasem, dzięki różnym narzędziom bądź błędom producentów, wchodzimy w posiadanie dokładniejszych danych o tym, jak radzą sobie dane tytuły nawet wtedy, gdy twórcy tego nie chcą. W przypadku Steama taką furtką jest SteamSpy, od lat niestrudzenie estymujący liczbę posiadaczy poszczególnych tytułów dostępnych na tej platformie. Dzięki tym danym, na Gry-OnLine.pl jakiś czas temu pojawiła się wiadomość zdradzająca, jak radziły sobie polskie gry z zeszłego roku. Ja postanowiłem pogrzebać nieco głębiej i na podstawie danych „steamowego szpiega” sprawdzić, jaki dokładnie obrót wygenerowało dziesięć najchętniej kupowanych gier zeszłego roku.

Jak według gier komputerowych wygląda polityka? Jak wyglądają politycy w grach komputerowych? Jak pokazywana jest polityka w ramach fabuły gry wideo? Zobaczmy!

Równo dwadzieścia lat temu dwie małe rączki obejmowały z przejęciem szary kawałek plastiku podłączony do trochę większego szarego pudełka, od którego kabel prowadził w końcu do mieniącego się kolorami ekranu. Na ekranie fioletowy smok ganiał za owcami po polach. Co jakiś czas ze zgrozą spoglądał na podróżnika, mającego zabrać go balonem do innych światów. Choć małe rączki z całą pewnością poradziłyby sobie z niebezpieczeństwami czyhającymi za horyzontem, bały się nakazać choćby krok w tym kierunku. Jak to jednak w życiu bywa, ze strachem dało się walczyć – coraz śmielsze wychylenia analoga posyłały gada na coraz to dalsze podróże. I choć dłonie na szarym padzie szybko przestały pocić się w obliczu nieznanego, można było dostrzec, że wyraźnie poluźniają chwyt, gdy tylko smok wracał do najpierwszej z pierwszych krain. W tym pozbawionym jakichkolwiek zagrożeń azylu powtarzane po tysiąckroć, te same ruchy gałek pozwalały odgrywać wirtualną postacią wyimaginowane scenariusze. Jedni bawili się figurkami na dywanie, inni smokami na polanie.

Po raz ósmy zapraszam Was serdecznie na podsumowanie gamingowo-książkowo-filmowego roku w formie Moich Najków. Tradycyjnie będzie to lista pełna dziwnych kategorii, na której mniej lub bardziej ciepło wspominam ograne w minionych dwunastu miesiącach produkcje, obejrzane filmy i anime oraz przeczytane książki. Wsiadajcie na pokład, ruszamy w szybką podróż w czasie po roku 2018!

Przez okrągły rok milczałam, ale tekst z moim prywatnym podsumowaniem czytelniczym musi być!  W tym roku moje osiągi są znacznie skromniejsze, choć wymykam się z pewnością statystykom dotyczącym czytelnictwa w Polsce. Nie przedłużając, zapraszam Was na wycieczkę po tegorocznych lekturach!