Może to jakieś zboczenie lub efekt traumy z lat dzieciństwa ale uwielbiam grozę. Delektuje się tym co ma wywoływać strach i jeżyć włosy na głowie. Lubię dziwaczne straszaki, gore i mindfucki. Dlatego też przyszła pora by podzielić się z resztą moim zamiłowaniem i przedstawić godne uwagi straszaki.
Na pierwszy raz postanowiłem wybrać coś co osobiście uwielbiam ale nie zostało raczej zauważone przez masy fanów horroru z zachodu. Chodzi oczywiście o twórczość Junji Ito. Całkiem niedawno premierę miała anglojęzyczna wersja najnowszego zbioru opowiadań tego mangaki. Jest to świetna okazja by poświęcić tej kolekcji kilka linijek tekstu. Dodatkowo artysta ten zaczyna być publikowany w naszym kraju co napawa mnie pozytywnymi emocjami jakich nie znajdziemy w jego twórczości.
Fragments of Horror to 8 historyjek pokazujących całkiem dobrze twórczość japońskiego mistrza horroru. Mamy komiksy prezentujące klasyczną grozę, dziwaczne historyjki i głupawe pomysły. Nie ma jednak się czym przejmować bo przecież Ito potrafi stworzyć wyśmienity horror praktycznie z niczego. Dowiem na to jest Gyo, gdzie za koniec ludzkości odpowiadają opuszczające akweny wodne ryby. Junji stworzył także porywający horror o obsesji na temat spirali. Dlatego też nawet jeśli bazując na opisie jakaś jego historyjka wydaje się śmieszna to i tak warto dać jej szansę.
Całkiem niedawno, bo 25 czerwca, 4,357 ludzi zebrało łącznie kwotę 168 tysięcy dolarów na grę „Perception” na Kickstarterze – horror z perspektywy osoby, która nie widzi. Oznacza to, że projekt dostał wsparcie, o które prosili twórcy (z ‘lekkim’ hakiem), więc gra ma powstać. W przyszłym roku przeżyjemy horror, w którym główna postać nie widzi.
Ja już się nie mogę doczekać.
Epoka PlayStation to naprawdę interesujące czasy, które przyniosły nam wiele znaczących gier i kultowych serii. Resident Evil bez wątpienia należy do grupy ważnych gier. Dzieło Capcom było bardzo wpływowe i doczekało się masy naśladowców. Jednym z tytułów, które na pierwszy rzut oka wydaja się kopią gierki o zombiakach jest OverBlood.
Luty 1959 roku – tajemnicza śmierć rosyjskich studentów podczas wycieczki alpinistycznej na Uralu wywołała niemałe zamieszanie. Przełęcz Diatłowa, jak przyszło określać miejsce feralnej wyprawy, do dziś rodzi więcej pytań, niż jest odpowiedzi. Teren odgrodziło wojsko, zaś dokumenty utajniono i już od ponad półwiecza sekrety tamtego miejsca są pilnie strzeżone.
Ach, Ci Norwegowie. Zamożni, zadowoleni, zdolni. Ale mrok i zima siedzą im głęboko w sercu, bo strasznie się wydzierają z okrutnym jazgotem w tle i robią smutne gry. Among the Sleep, dofinansowana przez rząd Norwegii i tysiące hojnych internautów na Kickstarterze, opowieść o pewnym dwulatku, któremu ginie mama, jest ciekawym eksperymentem gdzieś na granicy horroru. Jak widać obok, warto dać mu szansę, choć rewelacji tu nie widzę, a główna siła drzemie tu w wyjściowym pomyśle i prostej interpretacji przestawionej historii.
Chyba niewiele wydanych do tej pory tytułów było tak bliskich sztuce, jak stworzona przez polski zespół OhNoo gra przygodowa Tormentum: Dark Sorrow. Inspirowana pracami Zdzisława Beksińskiego czy H. R. Gigera produkcja wyróżnia się na tle konkurentów przede wszystkim mroczną stylistyką i oprawą audiowizualną. Niestety w parze z genialnym konceptem i niebywałym artyzmem nie idzie mechanika, która tylko marnuje potencjał całego dzieła.
„Według mnie poczucie nieznanego jest prawdziwą i faktycznie niezmienną — chociaż rzadko kiedy dominującą — częścią ludzkiej osobowości; jest elementem na tyle podstawowym, że nie zniszczy go nowoczesna wiedza, według której nadnaturalne nie istnieje” - (list do Harolda S. Farnese, 22 września 1932).
Poskładana do kupy z poprzedników, brzydka, podzielona na epizody Rezydencja Zła, która jest zarazem wielkim powrotem Claire Redfield dowodzi, że tanim kosztem da się wiele. Dobrego i złego.
Pierwszy epizod Revelations 2 dzieli się przede wszystkim na część fabularną oraz Raid Mode. Razem to ciekawy i różnorodny miks, któremu przede wszystkim doskwiera brak budżetu. To również mocny wstęp przed Resident Evil 7 i dogrywka po piątej części - i niech mnie zombie gryzą, jeżeli nie doczekamy się powrotów pewnych postaci!
Obecnie dobry horror kojarzy nam się głównie z grami widzianymi z perspektywy pierwszej osoby, które polegają przede wszystkim na chowaniu się lub uciekaniu przed przeciwnikami. Nie będzie chyba podlegało większej dyskusji stwierdzenie, że lwią część wrażeń płynących z takiej gry zawdzięczamy właśnie widokowi z oczu bohatera. Wszechobecny mrok i efekty wizualne także swoje robią, ale to uczucie bycia na miejscu naszej postaci potęguje te bodźce w najlepszy możliwy sposób. Co więc, jeśli to zabierzemy? I nie tylko przechodząc w widok z trzeciej osoby, ale idąc o krok dalej i całkowicie opuszczając trzeci wymiar? Czy horror w dwóch wymiarach może być tak samo straszny jak Amnesia: Mroczny Obłęd lub Obcy: Izolacja?
“Ze względu na reakcje na remake Resident Evil, postanowiłem dodać więcej akcji do Resident Evil 4. Resident Evil 4 byłby straszniejszą, bardziej skupioną na elementach horroru grą gdyby remake sprzedał się dobrze. Z czwórki chciałem zrobić bardziej grę akcji – za piątkę i szóstkę nie byłem oczywiście odpowiedzialny – ale przy Resident Evil 2 i 3 niekoniecznie taką miałem intencję. Jakoś tak naturalnie stały się bardziej jak gry akcji. Podejrzewam, że Dead Space poszło tym samym tropem. Kiedy developerzy myślą o swoich graczach… nie sądzę, żeby wyglądało to tak: ‘Ok, jeśli chcemy przejść od dwóch milionów jednostek do czterech, musimy włożyć tu więcej akcji.’ To znacznie bardziej intuicyjny proces.
-Shinji Mikami / 三上 真司
