Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Kolejny raz zabieram się za opisanie bardzo mocnego piwa. Jednak tym razem wybrany przeze mnie specyfik jest niezwykle wyjątkowy. Nie jest on typowym przedstawicielem miodowych browarów pomimo tego, iż zawiera w sobie ten słodki dodatek. Jak zatem sprawdza się mieszanka dużej ilości alkoholu z miodem? O tym przekonacie się w poniższym artykule.
Design nie należy do mocnych stron. Wiele osób widząc czerwoną etykietę z narysowanym dziadkiem degustującym piwo w brązowej butelce o nieco innym kształcie, kojarzy Kipera z piwem najniższej półki. Puszka prezentuje się o wiele lepiej - czarna, matowa powłoka dodaję elegenacji. Także trwałość nalepki pozostawia sporo do życzenia, bo ta lubi się odklejać nawet wtedy gdy piwo wcale nie jest schłodzone. Widocznie twórcy użyli złego kleju, który prawdopodobnie nie trzyma jak należy.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Dziś postanowiłem zająć się Kasztelanem Niepasteryzowanym. Powód jest bardzo prosty - lubię to piwo i dosyć często po nie sięgam. Oczywiście nie oznacza to, że kupuje je za każdym razem. Cenię sobie urozmaicenie i czuję chęć próbowania czegoś nowego. Z różnymi skutkami, bo nie każdy browar odpowiada moim gustom. Chętnie w tej recenzji omówiłbym różnice pomiędzy zwykłą, a niepasteryzowaną wersją, ale nie miałem okazji napotkać tej pierwszej. No nic, zatem do dzieła!
Standardowa pod względem barwy i kształtu butelka, oklejona jasną etykietą powoduje, że z daleka można pomylić Kasztelana z takimi piwami jak Tyskie czy Żywiec. Niemniej jednak przy bliższym kontakcie na jaw wychodzi z czym mamy naprawdę do czynienia. Kasztelan nie udaje, że jest browarem z wyższej półki. Nalepka może się podobać, nie budzi większych emocji, ale spełnia swoją rolę. Niestety gorzej jest z jej jakością. Tak jak to bywa u podobnej cenowo konkurencji - lubi się odklejać i marszczyć. Oprócz butelki mamy do wyboru również puszkę, co jest nie lada kontrowersją w przypadku niepasteryzowanego piwa.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Od czasu do czasu trzeba, ot tak z reguły posmakować czegoś znanego, ogólnodostępnego, koncernowego. Szczególnie gdy wiąże się z tym pewien sentyment. Pamiętam czasy gdy pijałem głównie zielone Lechy, bo smakowały, były w dobrej cenie i wszędzie dało się je kupić. Później nadszedł czas na próbowanie wszystkiego co popadnie. Poznałem wówczas lepsze piwa, a leszek odszedł w odstawkę. Ostatnio zdecydowałem się przetestować trunek z dawnych lat i ocenić jego formę. Jesteście ciekawi? Zapraszam zatem do lektury.
Lech w standardowej formie od zawsze był zielony, przynajmniej odkąd pamiętam. Nie dziwi więc kolor butelki oraz etykiety w tej łagodnej i zarazem wpadającej w oko barwie. Od zawsze podobały mi się one bardziej od ich brązowych odpowiedników. Piwo dostępne jest w wersjach 0.33l, 0.5l i 0.66l. W przypadku puszki do wyboru pozostaje tylko półlitrowa zawartość. Czas na subiektywne gusta - uważam że design jest nowoczesny i zachęcający do zakupu co ma z pewnością swoje odbicie ze względu na mniej typową kolorystykę. Jeżeli zaś chodzi o jakość etykiety to jest ona bardzo wytrzymała, trzeba naprawdę się postarać aby ją uszkodzić. Czy to oznacza, że twórcy skupili swą uwagę na opakowaniu zamiast walorów smakowych? O tym przekonacie się w kolejnych akapitach.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Cześć! Kiedyś obiecałem kilku osobom, że zajmę się ciemnym piwem, dokładniej porterem i to z prawdziwego zdarzenia. Zastanawiałem się, który browar wybrać i po krótkim namyśle zdecydowałem się na coś naprawdę mocnego - dosłownie! Zatem gościem dzisiejszego odcinka będzie Żywiec Porter!
Żywiec znany jest przede wszystkim z wersji białej, czyli standardowej. Tu zaś mamy jego całkowite przeciwieństwo (czarne opakowanie). Na pierwszy rzut oka widzimy biały napis na czerwonym tle, w następnej kolejności koronę, a wokół niej dwie postacie symbolizujące ten browar. O ile biała etykieta wydawała mi się brzydka i staroświecka (przed zmianą), o tyle w przypadku czarnej nie mam żadnych zastrzeżeń. Butelka prezentuje się prestiżowo i szlachetnie. Także do jakości naklejki nie mam zarzutów. Jak sami widzicie, na tę chwilę widać same zalety, zobaczmy więc czy dalej będzie równie dobrze.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Witam ponownie. W piątej odsłonie macie okazję poczytać sobie o Corneliusie Honig Weizen będącym piwem pszenicznym miodowym. Tak się składa, że kilka dni temu skusiłem się na ten produkt i wiecie co? Nie żałuję, czegoś takiego nigdy wcześniej nie próbowałem!
Kształt butelki przypomina te znane z czasów PRL'u. Nie zdziwiłbym się jeśli ten zamierzony efekt miałby wzbudzić w wielu ludziach uczucie nostalgii. Etykieta bardzo dobra, nie odkleja się, nie marszczy, a ponadto bardzo ładnie wygląda i przede wszystkim pasuje do charakteru tego piwa. Wyraźnie widać żółte odcienie oraz płatki miodu symbolizujące z czym mamy do czynienia. Jedyne do czego mam malutkie zastrzeżenia to projekt kapsla. Otóż nie dość, że w każdym piwie browaru Cornelius jest on taki sam to na dodatek jest w moim odczuciu bezpłciowy.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Witajcie! Tym razem na odstrzał poszła limitowana edycja Żubra Ciemnozłotego. Jak na dość rzadki i przede wszystkim czasowy rarytas cena jest zaskakująco niska. Osobiście nie cierpię Żubra i nigdy nie pałałem do niego sympatią, lecz jego unikatowa wersja dość miło mnie zaskoczyła. Oczywiście nie należy się spodziewać dobrego piwa, bo do tego jeszcze sporo brakuje, ale jest to krok w dobrym kierunku.
Standardowo zaczynam od opisu butelki, a ta prezentuje się przyzwoicie, na pewno lepiej niż jej ciemnozielona wersja. Złoto-brązowa etykieta, czy jak to woli ciemnozłota budzi przynajmniej w moim przypadku ciepłe emocje, na dodatek ładnie komponuje się z brązową butelką. Poza zmianą kolorystyki reszta na pierwszy rzut oka pozostała bez zmian. Widoczny na tle żubr budzi wspomnienia z całkiem zabawnych reklam, które przyszło mi wiele razy obejrzeć w telewizji. Niestety nie mogę nic dobrego napisać o jakości, która pozostawia wiele do życzenia - standardowo podatna na odklejanie się i marszczenie.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Witam już w trzeciej części! Tym razem przygotowałem dla Was ciemne piwo, które szczerze powiedziawszy nie przypadło mi ani trochę do gustu. Poniżej dowiecie się dlaczego. Zdecydowałem się omówić produkt browaru Gontyniec, charakteryzujący się głównie z butelkami typu bączek (0.33l). Przed Wami - Gniewosz Piwo Koźlak!
Może od razu zacznę od tego, że po Gniewoszu spodziewałem się piwa podobnego do Koźlaka oferowanego przez browar Amber. Nic z tych rzeczy! Różnica między nimi jest tak kolosalna jak porównanie Fiata 126p do Bentleya Continentala GT! W dalszym ciągu tego tekstu dowiecie się wszystkiego, co mam temu piwu do zarzucenia.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
Witam serdecznie w drugiej części! Spora liczba rozbudowanych komentarzy w poprzedniej edycji zachęciła mnie do dalszego działania. Tym razem tak jak obiecałem, zająłem się browarem, który mogę śmiało każdemu polecić. Oto przed Wami - Ciechan Miodowe!
Poprzednio sporo osób wyraziło swoje niezadowolenie z powodu dobranego przeze mnie słabego piwa (dla niektórych napoju piwopodobnego), jak i mało profesjonalnego podejścia do tematu. Dlatego postanowiłem wyjść naprzeciw i spełnić Wasze oczekiwania.
Razielowa piwoteka to cykl opowiadający o rozmaitych browarach, które miałem okazję posmakować. W każdej części zawarte będą suche dane, moje odczucia i specjalny bonus w postaci ankiety. Zapraszam zatem wszystkich zainteresowanych do czytania i komentowania.
W pierwszej części zdecydowałem się opisać znane chyba każdemu piwo Harnaś. Wybór nie był prosty, ale postanowiłem na początek zrecenzować coś ogólnodostępnego, bo w końcu któż z nas nie miał okazji go spróbować?
Jak wiadomo największą zaletą Harnasia jest jego niska cena. Mało tego, osobiście uważam, że w tej kwocie ciężko znaleźć coś lepszego. W końcu największy konkurent spod znaku Tatry jest w moim odczuciu znacznie gorszym trunkiem, zaś lepsze browary kosztują już te parę "groszy" więcej. Przyznaję za to, że dziś niechętnie sięgam po to piwo, ponieważ obecnie preferuję coś lepszego.
