Scott McCloud w 1993 roku wydał "Zrozumieć Komiks". Przełomowe dzieło, które zmierzyło się ze specyfiką komiksowego medium, a samo jest komiksem. Publikacja otworzyła wiele dyskursów i przypomniała o dydaktycznej sile komiksu. Czy "Stworzyć Komiks" idzie w jej ślady?

Jedyną nadzieją, by uratować zaśmiecony las jest obecność chronionego rysia. Niestety, dziki kot nie ma najmniejszej ochoty walczyć w jakiejkolwiek sprawie. Papuga, dzik, kotka i patyczak będą musieli wziąć sprawy we własne ręce.

Poziom nauczania w polskich szkołach jest wysoki, ale sam styl i sposób – niepraktyczny. Uczymy się wszystkiego i niczego jednocześnie. Wiemy wszystkiego po trochu, nie wiemy niczego w stopniu zaawansowanym, a jak wiemy, to z indywidualnej aktywności, własnego zaangażowania. Stąd śmiem twierdzić wynika mnóstwo problemów ze standardem przyszłego życia.

(źródło: własne materiały)

Do tegorocznej matury zostało niewiele, bo 37 dni. Sam odczuwam coraz większy stres przed tym egzaminem, choć czuć go nie powinienem. Według zasłyszanych legend miejskich oznacza to, że mi po prostu zależy. Zależy, żeby bardzo dobrze zdać pierwszy egzamin, który zadecyduje o moim przyszłym życiu.

O pozytywnych i negatywnych aspektach gier dyskutowały już chyba dziesiątki tysięcy osób na całym świecie. Wypowiadali się gracze, pseudo-eksperci, psychologowie, dziennikarze, zaniepokojeni rodzice i inni ludzie w jakiś sposób związani z tematem. Z ich ust padały setki argumentów i rozmaite przykłady tytułów, które albo pogłębiają wiedzę gracza i rozwijają go, albo też demoralizują i pozbawiają ludzkich odruchów. Dzisiaj ja dorzucam do listy tytułów, które mają pozytywny wpływ na graczy, Metal Gear Solid: Peace Walker.

Dzisiaj na Politechnice Wrocławskiej zakończył się semestr letni. Dla wielu studentów – w tym dla mnie – to połowa drogi przez mękę, jaką jest zaliczanie wszystkich przedmiotów. Od poniedziałku zaczyna się sesja egzaminacyjna i oprócz egzaminów trzeba zaliczyć kolokwia, z których nie udało się zdobyć pozytywnej oceny za pierwszym podejściem. Dla gracza to prawdziwa udręka. Na moim Xboksie rośnie warstwa kurzu i uruchamiam go tylko raz w tygodniu, kiedy któryś z moich kumpli wpada na kilka partyjek w Fifę. W związku ze spokojniejszym życiem rośnie również kupka oszczędności, które z chęcią wydawałbym na nowe tytuły. Niestety samodyscyplina i własne sumienie powodują, że to tylko mrzonki. W mojej głowie pojawia się po prostu blokada, która wydaje się głośno krzyczeć „PO SESJI!”.

Miałem tutaj wstęp traktujący o tym jak bardzo szkoła jest zła. Że kreatywność dusi,  do myślenia zniechęca i nawet wyspać się nie da. Wstęp ten jednak w całości wykasowałem ponieważ znalazłem wyjątek od tych uciążliwości. Imię tego wyjątku brzmi "Liga debatancka" czyli debaty w stylu oksfordzkim. Choć nie można nazwać tego projektu ideałem to znajduje się w nim wszystko co trzeba,  a więc miejsce na kreatywność i myślenie.

Zasady są dość proste. W każdej szkole zbiera się kilkunasto osobowy zespół, który po trzech dniach warsztatów ma za zadanie przygotować się do debaty, w której zmierzy w słownej potyczce z inną szkołą. Wszystko odbywa się możliwie uczciwie, a ingerencja nauczycieli jest ograniczona do minimum. Aby zachować logiczną strukturę tekstu oraz mając na celu rzetelne przekazanie czytelnikowi informacji niezbędnych do zrozumienia czym są debaty i w jaki sposób, opiszę wszystko po kolei, tak jak się działo w moim przypadku.

Niedawno dość niespodziewanie przekonałem się, że różnica wieku kilku lat jest barierą nie do przebycia, z racji studiowanego kierunku musiałem odbyć praktyki w szkołach wszystkich szczebli i... zauważyłem, że kompletnie nie potrafię zrozumieć tych ludzi. Nie mówię o nauczycielach tylko o uczniach właśnie. Czasem mówi się, że ludzie są coraz głupsi, była nawet taka komedia - „Idiokracja” się nazywała. Filmu generalnie nie polecam, ale zaczynam wierzyć, że coś w nim z prawdy jest. Wystarczy się rozejrzeć wokoło żeby zobaczyć świetnie pielęgnowany debilizm wszelkiej maści... Tak, znów będę marudził.

Czasami okazuję się hipokrytą, ale na szczęście zawsze zauważam moje faux pas i przepraszam. Przepraszam więc w tym miejscu za to, że kiedyś byłem przeciwnikiem tabletów. Przepraszam, że nie dawałem im szansy. Nie lubiłem ich i uważałem za zbędny gadżet aż do wczoraj.

W poprzednim wpisie o juwenaliowych koncertach obiecywałem pokazanie występów skąpo odzianych Japonek. Co prawda kazałem Wam czekać bardzo długo, za co przepraszam, ale w zamian prezentuję wyjątkowo dużą ilość materiałów filmowych. Zgodnie z tytułem, będą cheerleaderki, „Zemsta” wystawiona po polsku przez studentów tutejszej polonistyki oraz przeróżne tańce-połamańce.
Na końcu tekstu znajdziecie zaś pytanie dotyczące kolejnej części cyklu wrażeń z Kraju Kwitnącej Wiśni – uprzejmie proszę osoby zainteresowane o wypowiedzenie się w komentarzach.