Napisy końcowe, znane również pod nazwą credits, tudzież lista płac - pojawiają się nie tylko w przypadku kinematografii, lecz i w popularnej od co najmniej trzech dekad elektronicznej rozrywce. I to właśnie tej drugiej przyjrzałem się nieco bliżej. Głównie z tego względu, iż bardziej pasjonuje się grami, niż filmami.
Myślę, że każdy z nas ma swoje ulubione pojedyncze gry, bądź całe serie. Jednak zdarzają się pewne sytuacje, przez które robią nam się zaległości. A w przypadku często wydawanych, bądź bardzo starych serii zaległości te robią się naprawde spore. Czasem powodem są pieniądze, dostępność, czy chęci, także nie zawsze jest pod tym względem kolorowo. Co robić w takich przypadkach? Jak korzystnie nadrobić "stracone" miesiące i lata? Cóż, tak naprawdę nie ma na to jednoznacznego sposobu. Należy sumiennie iść do przodu i tyle. Nie ma innego wyjścia. Jednak czasem warto to robić, aby dopiąć swego i poczuć tę jedyną w swoim rodzaju satysfakcję.
Osobiście nie przepadam za przygodówkami. A w szczególności nie trawię przedstawicieli gatunku point & click. Oczywiście pojawiają się wyjątki, aczkolwiek nadal nie czuję się za bardzo przekonany do tego typu rozgrywki. Zdecydowanie preferuję gry typu action adventure, w których możemy sterować postacią w szerszym zakresie. Czuć jak się ona porusza, a nie obserwować jak ta pod wpływem kliknięcia zmierza do wybranego przeze mnie celu.
2014 rok obiftuje w różnorodne odmiany serii Assassin's Creed. Już w styczniu Ubisoft zaserwował nam port w postaci Liberation HD. Odsłona ta pierwotnie ukazała sie na przenośnej konsolce PlayStation Vita, lecz po kilkunastu miesiącach później trafiła również w ulepszonej wersji na platformy stacjonarne. Z kolei pod koniec października możemy spodziewać się nextgenowego Unity, mającego przywrócić dawny blask unikalnej marki. A listopadowy Rogue? Póki co przeznaczony zostanie dla posiadaczy starszych konsol. Pytanie, na jak długo?
Gry potrafią bawić w różnych sposób. Odpowiednim przedstawieniem opowieści, wyrazistymi i ciekawymi postaciami, czy też miodną rozgrywką. Są i tacy, dla których ważna jest oprawa wizualna, bądź też strona audio. A co zatem ze smaczkami? Puszczaniem oczka w kierunku gracza? Czy nawet nawiązaniami do innych gier/odsłon? Zapewniam was, że i takie drobnostki potrafią wywołać u nas uśmiech na twarzy.
Temat Tygodnia jest nowym cyklem felietonów, w którym pojawiać się będą wpisy autorów nawiązujących do wybranej w drodze głosowania tematyki. Każdy z nas podejmuje zagadnienie w inny sposób, ukazując tym samym różnorodność spojrzenia na dany temat. W tym tygodniu zdecydowaliśmy się poruszyć kwestię "Gier, których się wstydzimy".
Gry są różne, a świat elektronicznej rozrywki rozbudowany i wszechstronny. Możemy zatem liczyć na rozmaite gatunki, inne podejście do oprawy wizualnej, czy nawet na zróżnicowany poziom danej pozycji. Począwszy od najgłośniejszych hitów, a na kaszankach skończywszy. I właśnie na te ostatne chciałbym poświęcić dzisiejszy tekst.
Na brak strzelanin z pierwszej perspektywy narzekać nie można. Problem polega jednak na czymś zupełnie innym. Mianowicie na braku różnorodności w tym gatunku. Większość twórców uparcie próbuje naśladować, czy wręcz kopiować serię Call of Duty, która już sama w sobie jest wtórna do bólu. W efekcie czego tak naprawdę nie ma w czym przebierać. A przynajmniej należy mocno "przetasować karty" i oddzielić klony COD-ów od pozostałych gier. Strzelanin, które są inne. A tych niestety jest bardzo mało.
Battlefield to seria, którą można w tym momencie zaliczyć do raczej rozbudowanych. Co prawda rdzeń zawsze pozostaje ten sam (starcia wielu graczy na rozległych mapach z masą pojazdów jeżdżących, latających i pływających), ale swoista otoczka regularnie zmienia się - mieliśmy już drugą wojnę światową (1942 i 1943), Wietnam (aż dwie odsłony BF-a z podtytułem Vietnam), współczesny (2, 3, 4) i futurystyczny (2142) konflikt zbrojny, a na horyzoncie zarysowuje się nam już Hardline, czyli starcia policji z przestępcami. Jednak jedną z najbardziej charakterystycznych, a zarazem lubianych przez graczy, odnóg serii jest Bad Company, które doczekało się dwóch części. Wydaje się, że to właśnie Bad Company 3 może ponownie ustawić serię na właściwym torze (umówmy się, że "czwórka" pojawiła się ciut za szybko, a Hardline to, delikatnie mówiąc, skok na kasę). Dlaczego gracze tak bardzo lubią Bad Company? Czy naprawdę to właśnie w Niegrzecznej Kompanii cała nadzieja?
Gdy polubimy daną grę, ciężko jest się z nią rozstać. Szczególnie gdy odczuwamy niedosyt, bądź zakończenie rozgrywki nie zaspakaja naszej ciekawości i jest zupełnie otwarte. Wtedy też wyczekujemy kontynuacji, która odpowie na nurtujące nas pytania. Jednak i z tym bywa różnie, o czym doskonale wiedzą fani serii Assassin's Creed. Zdarza się również i tak, że wręcz cieszymy się z powodu ukończenia, ale to dotyczy produkcji zbyt długich, zbyt wtórnych i zbyt słabych. Wtedy wówczas jak najbardziej mamy ochotę skończyć to wszystko możliwie jak najszybciej.
Witam w kolejnym odcinku cyklu "Krótko i na temat", gdzie dzielę się z wami swoimi spostrzeżeniami. Dziś z kolei chciałbym odnieść się do gier z otwartym światem oraz tym, dlaczego czas mija nam przy nich zupełnie inaczej. Oczywiście w stosunku do produkcji "korytarzowych".
