Jak już zapewne niektórzy wiedzą jestem fanem serii Devil May Cry, ale nie takim, który zabije tylko dlatego, bo zmienili mu głównego bohatera czy parę innych mechanik. Jestem jak najbardziej otwarty na zmiany, o czym zresztą przekonałem się, uruchamiając czwartą odsłonę tego cyklu, przerzucając się z kultowej już „trójki”. Kiedy na Tokio Games Show pokazano trailer w którym nowy Dante wygląda jak poobijany emo-narkoman, to byłem wręcz zszokowany tym, co Capcom czyni. Nie z tego względu, że tęsknię za dawnym łowcą demonów, ale bardziej przez to, że ci ludzie zrestartowali markę bez większej przyczyny. Czy ktoś w ogóle potrafi to zrozumieć?

Święta Bożego Narodzenia to czas cudowny, niezależnie od wyznawanej religii. Znajdziemy tu coś magicznego, a te słowo powinno być interpretowane inaczej przez każdego z nas, ponieważ wszyscy szukają czegoś innego. Jedni prezentów pod choinką, drudzy zjednoczenia się rodziny na czas paru dni, a jeszcze inni okazji na dobre zakupy. Owy okres jest bardzo bliski mojemu sercu z tego względu, że narodziłem się parę dni przed 24 grudnia. Od małego wyczekiwałem Wigilii najbardziej ze wszystkich świąt, zresztą tak jest i do dziś. Czemu akurat święta Bożego Narodzenia?

Każdy, kto odwiedza serwis YouTube lub po prostu lubi sobie pograć powinien znać taki tytuł jak Minecraft. Jest to produkcja Indie, a jej twórcą jest Markus „Notch” Persson, który dzięki swojemu genialnemu pomysłowi wybił się z mało znanego developera na postać znaczącą bardzo wiele w tej branży. Jego gra rozwijała się bardzo powolutku, jednakże obecnie jest to wręcz potęga, która sprzedała się w parunastu milionach egzemplarzy (zresztą nadal sprzedaje się jak ciepłe bułeczki). Fenomen Minecrafta bazuje głównie na dużych możliwościach, które wypływają przy okazji zabawy z tym tytułem. Dziwnym trafem za każdym razem, gdy uruchamiam swój losowo generowany świat i zaczynam coś w nim majstrować, to po niecałych trzech minutach zaczynam odczuwać znużenie, potem zaś błyskawicznie wyłączam aplikację. Krótko potem nachodzi mnie uczucie zmarnowanego czasu. Dlaczego tak się dzieje?

Wojownicy ninja to postacie będące mitem dobrze wszystkim znanym. Zwykle ubrani w czarne kostiumy z wyłącznie odkrytymi oczami. Na plecach dźwigają miecz, a do pasa przywieszone mają noże kunai, shurikeny, albo torebki z bombami dymnymi. Są to zwykle ludzie (choć nie zostało to potwierdzone) szkoleni w takich środowiskach, że na sam słuch o nich zaczyna opadać szczęka. Biegający bezszelestnie, poruszający się gdzieś w taki sposób, że nie można ich zobaczyć, potrafiący swobodnie przemieszczać się po ścianach. Tak się ich najczęściej definiuje. Kiedy spada ci na głowę ptasia kupa, to tak naprawdę nie wiesz czy to był po prostu przypadek, czy ninja w jakiś sposób odwrócił twoją uwagę, by ominąć cię bez narażania zdrowia… twojego rzecz jasna. Ci wojownicy pojawiali się już w wielu dziedzinach kultury masowej. Znamy ich choćby z filmów i gier, ale patrząc przez to jaki temat artykułu obrałem, to skupię się będę bardziej na tej drugiej branży. W końcu wytypuję pięciu najlepszych wojowników ninja w przemyśle gier komputerowych! Nie ma co! Musicie rozwinąć ten tekst!

Jestem graczem, który naprawdę lubi produkcje kładące nacisk na akcję i gęstą (nieraz rzadszą) rozpierduchę dziejącą się na ekranie. Zapewne każdy z was wie jak bardzo potrafi to nieraz odprężyć po ciężkim dniu w pracy czy w szkole. Przychodzi jednak taki dzień, że masz dość płynącej rzekami posoki i chciałbyś doznać małego zastrzyku adrenaliny, pomieszanego z logicznym, zimnokrwistym myśleniem. Tym właśnie charakteryzują się skradanki i owy gatunek gier wręcz kocham. Stąd też nachodzi mnie nieraz chęć, żeby troszkę przemknąć ukradkiem pomiędzy przeciwnikami lub potajemnie ich eliminować niczym ninja. Kiedyś mogłem bawić się w ten sposób przy okazji np. takiego Splinter Cella. A dziś? To jest już niemożliwe, bo prawdziwych, hardcorowych skradanek już nie ma!

Trzeba się na razie nacieszyć czymś takim...

Pezet to raper, którego bardzo mocno szanuję za jego twórczość i to, co zrobił dla polskiej sceny hip-hopowej. Do jego płyt wracam co roku, żeby przez dłuższy czas napawać się dobrze oraz rozsądnie klejonymi wersami, oblanymi świetnym klimatem, raz bardziej imprezowym, a czasami skłaniającymi do refleksji oraz utożsamiającymi nas bardziej z autorem. Niestety jego Muzyka Emocjonalna, wydana w 2009 roku, okazała się kompletnym fiaskiem, przez co odrzuciła ona zarówno mnie, jak i wielu innych słuchaczy. Po niecałych trzech latach nadszedł czas na wielki come back. Czy aby na pewno udany?

- Może byś się nam przedstawił? – zapytał się mnie prowadzący całe posiedzenie psycholog.
- Jestem Karol i…
- CZEŚĆ KAROL!! – krzyknęło jednocześnie ośmiu człeka.
Wszyscy odpowiedzieli chórem, jednocześnie niczym zaprogramowane roboty. Poczułem się niezręcznie, a wrażenie obcowania z plastikowymi, zgrywającymi milusińskich ludzików potęgowało się.
- Kontynuuj. Nie krępuj się Karolu. Jesteś wśród swoich. – spokojnym, wręcz kojącym głosem rzekł do mnie psycholog.
- Jestem Karol i… i… mam… mam problem. Zapewne tak jak i Wy… nie potrafię grać w hack’n’slashe…

Fajny obrazek, nie?

Każdy z nas ma jakieś swoje wyimaginowane, wirtualne miejsca do których chciałby się udać na pewien czas, kosztem całego swojego majątku. Postanowiłem spojrzeć na te zjawisko poprzez pryzmat gier i wymienić takie lokalizacje, które oczarowały mnie do tego stopnia, że bez zastanowienia rzuciłbym wszystko, a zaraz potem szybko przeniósł się do tych krain, by spędzać tam czas, nawet do końca swego żywota.

Wątpię czy ktoś chciałby się tu znaleźć

Patrzę w kalendarz, widzę 21 sierpnia i jak byk data ta zaznaczona jest kółkiem, zaś obok jej widnieje przypisek: „polska premiera Darksiders II”. Myślę sobie: „Cholera Karol! Przecież ty jeszcze jedynki nie zaliczyłeś”! Racja, racja, ale jak ja mam ją niby nadrobić, skoro na półce czeka jeszcze Mass Effect 3 w folii, cały czas bawię się jakimś Final Fantasy X, koledzy wołają na jakiś raid w WoWie, a mojej uwagi szukają gdzieś jeszcze inne gry. I co ja mam teraz ze sobą zrobić (funkcja odstrzelenia sobie głowy się nie liczy)?

Jakby tak spojrzeć, to pewnie tyle gier mi zostało do nadrobienia

„Kto pyta, nie błądzi”, inaczej „Qui rogat, non errat” po łacinie. Jest to znana bardzo dużemu gronu ludzi sentencja, która uświadamia nam, że zawsze warto jest się o coś zapytać, by dzięki temu uczyć się wielu nowych rzeczy i stawać się lepszym człowiekiem. Postanowiłem pobudzić w sobie tą filozoficzną stronę i bardziej przeanalizować ową złotą myśl. Zapraszam do rozwinięcia tego jakże głębokiego mentalnie artykułu.