Postapokaliptyczną przyszłość można spotkać w kinie, w grach jak również w książkach - wojna nuklearna, zombie, wielka epidemia. Jednak nie za często można natknąć się na pytanie „Co stanie się z religią?”. Przecież teraz jest to najważniejszy punkt naszego życia. Katolicy, muzułmanie, buddyści, wszyscy z nich w coś wierzą. A co stanie się z tymi którzy przeżyją apokalipsę. Czy stracą wiarę, a może jeszcze bardziej zaczną wierzyć? Tutaj pojawia się Tullio Avoledo, wraz ze swoją książką "Korzenie Niebios" przedstawiając nam świat po apokalipsie z oczu księdza. Niektórzy z was słyszeli o pewnym projekcie, którego założycielem jest Dmitry Glukhovsky, autor Metro 2033. Pozwala innym pisarzom pokazać swój kunszt i napisać powieść umieszczoną w uniwersum Metro 2033. Tullio Avoledo skorzystał z tej okazji i dorzucił swoje trzy gorsze do tego świata.
Robert Foryś przy tworzeniu "Sztejera" wziął sobie do serca słowa klasyka "jak ściągać to od najlepszych", jednak zaczynam się zastanawiać czy nie za bardzo. Polskich twórców fantastyki lubię i to dość mocno, sięgam nawet po nich częściej niż po zagranicznych. W wypadku tego autora sądzę, że przeceniłem jego umiejętności. "Sztejer" to książka z gatunku fantastyki, czas akcji to postapokaliptyczna przyszłość, miejsce? Nie mam zielonego pojęcia. Została wydana w 2011 roku przez Fabrykę Słów.
Anime to odkryłem zupełnie przez przypadek, w zeszłym tygodniu, późno w nocy. Pozytywne opinie zachęciły mnie do zapoznania się z tą serią, choć początkowo byłem nastawiony troszeczkę sceptycznie. Jednakże już po pierwszym odcinku Deadman Wonderland całkowicie mnie porwał i wszystkie 12 odcinków tej serii obejrzałem za pierwszym podejściem!
Żarty żartami, jednak zajmiemy się nieco innym tematem. Ciągle będziemy się obracać w tematach książkowych, odsuwając pingwiny na nieco późniejszy plan. Czytanie to ważna czynność, zwłaszcza w moim życiu, jednak czym dłużej interesuję się polską i zagraniczną fantastyką tym bardziej zaczynam uważać, że takowa się stacza. Na chwilę obecną jedynie się zatacza jak pijaczyna po denaturacie bez chlebka, jednak czym bliżej przyglądamy się tej całej sprawie dostrzegamy, że bliska przyszłość sceny fantastyki nie jest w żaden sposób przejrzysta i zachęcająca. Raz na jakiś czas wybieram się do Empiku by przysłowiowo "obczaić" co nowego jest na topie, bądź cóż nowego ukazało się ostatnio na rynku. Nie przepadam za badaniem stron wydawnictw, bo jednak zasypują nas często niepotrzebnymi i mocno zakłamanymi reklamami super mega wybitnych bestsellerów.
No... trochę mnie na gameplayu nie było, ale jak się okazało nic nie jest w stanie zatrzymać na dobre moich grafomańskich zapędów i wróciłem! Dziś mam dla was kolejną, trzecią już, relację z Pyrkonu. Tym razem imprezie towarzyszyło zawodzenie wojujących feministek straszących bojkotem festiwalu i marudzenie domorosłych artystów, którzy już przed festiwalem wiedzieli, że wszystko okaże się totalną klapą, organizatorzy Pyrkonu się sprzedali, a tłumy niewyżytych nerdów będą się zasadzać na honor cnotliwych cosplayerek, których swoją drogą było jeszcze więcej niż ostatnio. Wszystko przez wypełniony pornografią i odwołujący się do najniższych instynktów drzemiących w mężczyźnie spot reklamowy, który możecie obejrzeć tutaj. Straszny, prawda? Najlepsza reklama na świecie to może nie jest, ale mogło być gorzej...
Na szczęście apokaliptyczne wizje ludzi używających zwrotów pokroju „męska końcówka” się nie sprawdziły i na tegoroczny Pyrkon przybyły prawdziwe tłumy (grubo ponad 20 tysięcy!) głodnych wrażeń ludzi, którzy najwyraźniej nie przestraszyli się obscenicznych reklam. Jeśli na kimś liczba ta nie robi wrażenia to wypadałoby mu uprzytomnić, że to dwa razy więcej ludzi niż w zeszłym roku i nawet pięciokrotnie więcej niż na innych tego typu imprezach w naszym kraju.
Fenomen wampirów rozpoczął się kiedy do kin weszła ekranizacja serii "Zmierzch" Stephanie Mayer. Dziewczyny w każdym wieku oszalały na ich punkcie i po dziś dzień nie potrafią wyjść z tej niemalże obsesji. Nigdy za bardzo tego nie rozumiałam, choć z początku byłam jedną z fanek wspomnianej serii, jednak książkowej, kinowa w ogóle do mnie nie przemawia. Jest w nich coś co powoduje istny szał, a to z kolei nakręca kolejne denne i niemalże identyczne produkcje czy serie. Nie rozumiem tego i zamierzam wyjaśnić dlaczego.
Pierwszy dzień Pyrkonu był dla mnie rozgrzewką przed dniem szczytu – sobotą. To dzisiaj wiele osób po ciężkim tygodniu pracy, mogło znaleźć ukojenie w partyjce Neuroshimy. Puste miejsca pomiędzy stoiskami zapełniły się ludźmi do tego stopnia, że gdzieniegdzie napotykało się na korki. Przybyło też cosplayerów i w ogóle wszystkiego było po prostu więcej. W świetle atrakcji dziwnym trafem dopadło mnie… pewne znużenie, którego nie spodziewałem się jak śniegu w czerwcu.
Trzynasty Pyrkon z rzędu od 2000 roku. Mamy 2014, a to jest mój pierwszy konwent. Dziewiczy. O samej imprezie słyszałem już dawno, ale dopiero teraz trafiła mi się okazja, żeby wyruszyć do Poznania i zasmakować tego fantastycznego klimatu. Poprzednia edycja osiągnęła – sądząc po opinii znajomych oraz udostępnionych na stronie danych – niezwykły sukces. Przerodziła się z zamkniętego miejsca spotkań kilkudziesięciu geeków w ogromne targi dla całych rodzin, a przede wszystkim osób chociaż lekko interesujących się fantastyką.
Andrzej Pilipiuk jest przeklęty. Facet pisze mnóstwo ciekawych książek, ale i tak wszyscy kojarzą go z postacią Jakuba Wędrowycza i postrzegają całą twórczość tego autora przez swoisty „wędrowyczowy pryzmat”. Gdy rozmawiam z częścią znajomych okazuje się, że są oni przekonani, że każda książka Pilipiuka opiera się tym specyficznym czarnym humorze i przedstawia bohaterów, którzy spędzają czas jedynie na chlaniu wódy, bimbru, piwa, denaturatu i każdego innego alkoholu jaki wpadnie im w ręce. Jak wszystkie stereotypy ten też jest krzywdzący, bo Pilipiuk ma na koncie całkiem dobre powieści i zbiory opowiadań, które z egzorcystą amatorem nie mają właściwie nic wspólnego. „Czerwona gorączka” jest właśnie jedną z tych książek.
Ludzkość kocha apokalipsę. Wszyscy przeżyliśmy już po kilka lub nawet kilkanaście końców świata, ale wbrew pozorom wypatrywanie apokalipsy nie jest domeną społeczeństw współczesnych. Kiedy tylko nasz gatunek nauczył się liczyć, i zastosował swój wynalazek do czasu, zwiastunów końca wypatrujemy w każdej okrągłej dacie, szeregach liczb, końcach kalendarzy znalezionych na krańcach świata, itd. Nasi przodkowie zwiastuny armagedonu widzieli również w naturalnych zjawiskach, takich jak trzęsienia ziemi, spadające gwiazdy, burze i inne katastrofy...
