O Spec Ops: The Line można było przeczytać w sieci mnóstwo peanów – szczególnie pod adresem rewelacyjnej, wedle wielu, historii. Wbrew pozorom jest to mega liniowy shooter z wieloma skryptowanymi scenkami i niespecjalnie inteligentnymi przeciwnikami. Call of Duty dla ambitniejszych, można rzec.
Premiera Killzone na PlayStation 2 w 2004 roku była sporym wydarzeniem. Bańkę oczekiwań wydawca rozdmuchał bardzo mocno, co później niekoniecznie wyszło na dobre całej produkcji. Mimo wad, dzieło Guerrilla Games okazało się jednak całkiem solidnym tytułem, który potrafił pożreć sporo wolnego czasu. W pochłanianiu kolejnych godzin szczególnie skuteczny okazał się tryb multiplayer, pozwalający na rozgrywkę przez sieć oraz całkiem efektowne potyczki na podzielonym ekranie.
Intryguje mnie ostatnimi czasy temat Far Cry’a 4. To bardzo wartościowy FPS i wydaje się, że świetna kontynuacja na swój sposób rewolucyjnego powrotu do serii sprzed dwóch lat. Gra bez wątpienia zainteresują się fani pierwszoosobowych shooterów, ale i oddani wielbiciele marki, bo mimo zmiany środowiska na całkiem mało eksploatowane, dzikość jaka poniekąd zawsze towarzyszyła Far Cry’owi, będzie towarzyszyła i tym razem. Szkoda tylko, że jeszcze bliższy marce temat survivalu stał się raczej dobrym argumentem do poprawy humoru.
Zdarza się nieraz, że pewne niedociągnięcia czy drobnostki potrafią kolosalnie wpłynąć na nasze wrażenia z gry. Pomimo bogactwa treści, satysfakcjonująco rozbudowanej rozgrywki, czy szeregu udostępnionych nam możliwości, jedna mała garstka niedoszlifowanych elementów potrafi zrujnować cały wkład twórców i sprawić, że całość emituje negatywną energię, która nie pozwala wyrażać się o danej produkcji w pozytywnym świetle. Do tych wyjątków niestety należy również Payday: The Heist.
Uwaga, niniejszy tekst pisałem w 2010 roku i wygrzebałem z archiwum, więc niektóre przemyślenia mogą nie być w 100% zgodne z tym, co dzieje się dziś.
W dobie świetności konsol poprzedniej (szóstej) generacji nikt chyba nie spodziewał się, że już kilka lat później jednym z królujących na ekranach telewizorów gatunków gier będą pierwszoosobowe strzelanki. Pecetowi fani FPSów od zawsze patrzyli z pogardą na konsolowe odpowiedniki ich ulubionych tytułów twierdząc jednomyślnie, że granie w tego pozycje tytuły na padzie to herezja, gdyż jedyną słuszną metodą jest combo mysz + klawiatura. Tym czasem trendy się zmieniły, pad stał się powszechnym orężem niejednego „domowego żołnierza”, a wynalazki pokroju Wiimote czy Playstation Move pokazują, że w temacie możliwości sterowania jest jeszcze wiele do powiedzenia. Mnie jednak zastanawia pewna moda dotycząca umiejscowienia akcji i stylu rozgrywki w nowych strzelankach, dlatego też po raz kolejny odkurzę swój wierny wehikuł czasu i zabiorę Was w sentymentalną podróż w przeszłość, gdy najczęstszym typem przeciwników byli kosmici lub hitlerowcy.
Dwa różne zespoły, dwie różne wizje tematu i dwie co najmniej bardzo dobre gry. A wszystko jednak w ramach jednego tematu i tej samej historii. Oto marka The Darkness w świecie gier. Nie tak dawno miałem przyjemność nadrobić drugą część, która, choć diabelnie krótka, strasznie mi podeszła i na nowo rozbudziła zainteresowanie historią Jackiego Estacado. Nie żeby była cudowna w każdym calu, albo żeby idealnie się wpasowała w moje oczekiwania względem sequela The Darkness z 2007 roku. Cała rzecz w tym, jak bardzo ta przygoda różni się od poprzedniego występu ciemności, wciąż jednak pasując do tego uniwersum. I wciąż bawiąc.
SWAT 4 to dla mnie wyjątkowa gra. Seria przyciągnęła mnóstwo graczy swoją tematyką, ciężkim klimatem i rozbudowaną rozgrywką. Bo w końcu kto nie chciał chociaż raz włożyć butów antyterrorysty i przekonać się na własnej skórze jak to jest? I nie chodzi oczywiście o bieganie na pałę i strzelanie we wszystkich, które oferuje Counter-Strike, a o dowodzenie prawdziwym oddziałem specjalnym, przeprowadzanie idealnie skoordynowanych akcji ratowania zakładników, lub schwytania seryjnego mordercy, wszystko to z ograniczeniem strat w ludziach do minimum – po obu stronach. I ja także dałem się tej obietnicy przyciągnąć i faktycznie – uwielbiam SWAT 4. Z wyjątkiem momentów, kiedy go nienawidzę.
Od momentu, gdy Max Payne pierwszym celnym strzałem położył nieuważnego kryminalistę minęło już trzynaście lat. Zabawnie jest po takim czasie włączyć tytuł, o którym wiele lat temu namiętnie dyskutowali znajomi, opowiadając sobie najbardziej efektowne akcje i zapadające w pamięć momenty. Teraz sam mogę przekonać się, skąd czerpali oni tyle frajdy. Czy upływający czas łagodnie obszedł się z jednym z najbardziej charyzmatycznych bohaterów świata gier?
Szeroko rozumiane konflikty zbrojne od dawna są jedną z najchętniej wykorzystywanych tematyk w grach komputerowych i konsolowych, zwłaszcza strzelaninach. Choć produktów z gatunku wojennych strzelanek na rynku jest całe multum, to po głębszym zastanowieniu się można dojść do wniosku, że gier o wojnie w zasadzie nie ma na nim wcale. Taką właśnie grą – o wojnie – mogło być zniszczone przez przez ignorantów i amerykańskie media Six Days in Fallujah.
Na brak strzelanin z pierwszej perspektywy narzekać nie można. Problem polega jednak na czymś zupełnie innym. Mianowicie na braku różnorodności w tym gatunku. Większość twórców uparcie próbuje naśladować, czy wręcz kopiować serię Call of Duty, która już sama w sobie jest wtórna do bólu. W efekcie czego tak naprawdę nie ma w czym przebierać. A przynajmniej należy mocno "przetasować karty" i oddzielić klony COD-ów od pozostałych gier. Strzelanin, które są inne. A tych niestety jest bardzo mało.
