W ten weekend opowiem Wam o jednej z moich ulubionych gier ery hd. Wszystko zaczęło się, gdy dziesięć lat temu na PS3 debiutowała gra pt. Demon’s Souls. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że jest to zarzewie zmian, po którym gry wideo już nigdy nie będą takie same. Reżyserem historii opowiadającej o łowcach demonów z Boletarii był szerzej nieznany Japończyk, Hidetaka Miyazaki, który zajmował się wcześniej w From Software serią Armored Core.

Po kolejnym ukończeniu Onimushy szukam tytułu, który zajmie mnie na dłużej.  Pozwolicie, że wspomnę o tych, które mają na to największą szansę. Tym razem są to: Muv-Luv, Yakuza 0, Battlefield Bad Company 2, Tales of Vesperia, Halo 3 i Digital Devil Saga. Zapraszam wszystkich zainteresowanych do dalszej części tekstu, jeśli nie przeszkadzają Wam drobne spoilery.

Jakiś czas temu pisałem jaką męczarnią są dla mnie wyjścia do kina. Mój pogląd na ten temat nie uległ zmianie, natomiast zacząłem się zastanawiać, czy kina mają szansę wymrzeć? I jaka miała by to być śmierć? Naturalna, czy może zabójstwo? Kto i w jaki sposób może im zagrozić?

Tydzień temu odbywał się trzydniowy poznański festiwal fantastyki nazywany w skrócie Pyrkon. Byłem na nim ze znajomymi, bo chciałem odpocząć trochę od codzienności jaką są dla mnie gry wideo. Bardzo mi się tam podobało i głównie to jest przyczyną nie pojawienia się kolejnego odcinka W co gracie w weekend? w zesżły weekend. Po powrocie do domu napisałem nawet trochę o ogrywanych grach, ale złapało mnie straszne choróbsko, które uniemożliwiło mi dłuższe przebywanie przy ekranie monitora. Dzisiaj to nadrobimy. Pyrkon uświadomił mi, że czegokolwiek bym nie robił i jak bardzo bym nie uciekał od gier wideo, to one i tak zawsze będą mi towarzyszyć. Tym razem opowiem Wam o tym, co to znaczy być systemowym żonglerem i grać praktycznie na wszystkim co nadaje się do grania. W dalszej części wpisu przeczytacie o tytułach, które spędzały mi sen z powiek w ostatnich tygodniach. Wpis posiada spoilery.

Marzec 1993 roku był wyjątkowym czasem dla fanów Dragon Ball Z. W anime Goku i spółka toczyli właśnie trzymający w napięciu bój z Cellem, gdy do kin trafiła produkcja uznawana powszechnie za jeden z najlepszych filmów pełnometrażowych w uniwersum. I to właśnie o Broly – The Legendary Super Saiyan będzie ten materiał. Tradycyjnie całość omawiam w punktach aka tweetach – konkretnie w dwunastu.

Michał Wawrzyniak, szerzej znany jako Kołcz Majk, aktywnie wspiera różne inicjatywy związane ze światem gier. W serwisach crowdfundingowych finansuje twórców oraz doradza im ekonomicznie oraz wizerunkowo. Krótka rozmowa na temat branży z Michałem Wawrzyniakiem.

Epic udostępnił kilka dni temu za darmo graczom na całym świecie produkcję zatytułowaną Transistor od twórców świetnego Bastionu. Pomyślałem, że to doskonała okazja, aby do niej wrócić. Bardzo ucieszyła mnie też wiadomość o zbliżającym się remake’u komiksowego fpsa zatytułowanego XIII, którego nie widziałem od ładnych paru lat, a że była to jedna z moich ulubionych strzelanek szóstej generacji konsol, więc także i o niej napiszę w kilku słowach.

Tydzień temu pisałem o Bulletstormie, ale dopiero teraz mogę napisać, że jest to mój ostatni weekend w życiu z polskim fpsem stawiającym na kreatywne unieszkodliwianie przeciwników.

Produkcja People Can Fly składa się z trzech podstawowych trybów, które postaram się przybliżyć w dalszej części tekstu. Wszystkich zainteresowanych zapraszam do jego lektury.

Dostałem w tym roku już wszystkie gry, na które czekałem, więc niech inni skupią się na nowościach a ja zajmę się niedokończonymi sprawami z pewnymi tytułami, o których mogliście już czytać na łamach niniejszego cyklu. Bardzo możliwe, że jeśli zagram jeszcze w jakąś nowość, to będzie to Borderlands 3, ale nie podjąłem jeszcze ostatecznej decyzji w tej sprawie. Mam kilka miesięcy do premiery trójki i wcale się nie zdziwię jak spędzę dużo czasu z dwoma jej poprzednikami i cały hype na nową część przejdzie mi zupełnie. Zajmę się teraz tytułami, które obecnie ogrywam. Z wyjątkiem Bulletstorma pisałem wcześniej o każdym z nich. Postanowiłem użyć ich jako przykładów do napisania o paru sprawach dotyczących gamingu.

Indyki zdążyły nas już przyzwyczaić do nieszablonowych pomysłów, regularnego wychodzenia poza schematy i rozwijania nawet najbardziej skostniałych koncepcji. Jeśli ktoś narzeka na gigantów odcinających kupony przy produkcjach AAA, z pewnością nieco pożądanej oryginalności znajdzie w dziełach małych studiów o ograniczonych budżetach. Nawet w takim małym pixel-artowym horrorze, jak Uncanny Valley, autorzy potrafili pobawić się założeniami gatunku na tyle, by stał się on ciekawym doświadczeniem.