Seria Shining nie miała zbyt wielkiego szczęścia na zachodzie. Mimo wielu znakomitych gier praktycznie nikt nie wymienia tej marki obok takich legend jak Final Fantasy, Tales of czy Dragon Quest. Na dokładkę cykl ten ostatni raz opuścił brzegi Japonii 11 lat temu w epoce PlayStation 2. Teraz w generacji PlayStation 4 trudno, żeby gracze pamiętali o Shining. Czy oznacza to, ze Shining Resonance Refrain jest na straconej pozycji?

Czasami mam straszną ochotę powrócić do starszych gier, w które zagrywałem się 20 lat temu. Często taka wycieczka w czasie kończy się tragedią i przestaję lubić gry, które uważałem za świetne produkcje. Niestety zrobiłem się leniwy, wymagający i nie potrafię koncentrować się na jednej rzeczy. Żeby dobrze spędzić czas z retro tytułami muszę się wysilić i wyłączyć telefon lub co gorsza skupić się na rozgrywce a nie pierdołach z podcastów, którymi zazwyczaj zagłuszam współczesne gry. Dlatego dziwi mnie nieustanna chęć tworzenia retro produkcji. Po kiego mam katować w Lost Sphear jak na rynku jest wiele samograjów i produkcji, które za pomocą lootboxów pozwolą mi ominąć wszystkie wzywania?

Czasem mam wrażenie, że zostałem wciągnięty do jakiegoś innego wymiaru, gdzie złe siły wyssały ze mnie całą energię i zabrały mój wolny czas. To spowodowało powstanie mojego złego klona, który cały czas siedzi przy konsoli i piecu wchłaniając to co najlepsze w branży elektronicznej rozrywki. Niedługo dojdzie do starcia pomiędzy nami lecz muszę pierw odzyskać siły i nadrobić growe zaległości.

Nintendo Wii zostało w czasach swojej świetności wręcz zalane setkami mniej lub bardziej udanych party-game. Doszło nawet do tego, że przypięto konsoli łatkę sprzętu bez poważnych gier, jakże nieuczciwą, gdy spojrzeć dzisiaj chociażby na dowolną listę dwudziestu pięciu największych hitów z przepastnej biblioteki. Warto przy tym wiedzieć, że nie wszystkie party game na Wii były prostackimi zrzynkami z Wii Sports. Jednym z takich bardziej oryginalnych projektów okazał się Dokapon Kingdom.

Niektóre gry są skazane na porażkę. Nie chodzi tutaj o ich jakość ale czynniki zewnętrzne jak to co jest aktualnie popularne, lista najbliższych dużych premier czy też system na jakim ma pojawić się dany tytuł. Każda gierka, która trafi pomiędzy Mario Odyssey, nowe Assasin's Creed i Wolfenstein II zostanie wgnieciona w ziemię. Smutno mi z tego powodu bo taka perełka jak Lost Dimension ponownie ginie w tłumie.

Gust to studio, które nie próżnuje. Tylko w tym roku otrzymaliśmy nową odsłonę cyklu Atelier, nowe JRPG – Blue Reflection a teraz na sklepowych półkach ląduje sequel zeszłorocznego Nights of Azure. Na horyzoncie mamy jeszcze Atelier Lydie & Suelle: Alchemists of the Mysterious Painting, które pojawi się w Japonii pod koniec roku. Czy spora ilość gier przekłada się negatywnie na ich jakość? Czy Nights of Azure 2: Bride of the New Moon warte jest naszej uwagi? I czy ja kiedykolwiek przejdę obojętnie obok jakiejś gry RPG?

Miałem okazję zagrać w dziesiątki jeśli nie setki gier RPG. Pośród niezliczonej ilości tytułów trudno znaleźć produkcje nie odwołujące się do typowej fantastyki lub science fiction. Z jakiegoś powodu większość przedstawicieli gatunku serwuje nam smoki i elfy lub podbój kosmosu i plazmowe pistolety. Z tego powodu każda produkcja odstająca od tych schematów z automatu znajduje się na mojej liście gierek do ogrania. Dlatego też od razu po zapowiedzi Blue Reflection zdecydowałem się dać temu tytułowi szansę. Czy kupowanie gierek w ciemno tym razem przełoży się na coś dobrego? Może kolejny raz zostanę nabity w butelkę?

Mam dla Was zadanie – musicie odgadnąć na podstawie mojego opisu, o jakiej grze będę mówił. Akcja owej produkcji toczy się w otoczeniu militarnej bazy, położonej na obsypanym śniegiem odludziu. Bohaterem jest mężczyzna biegły w obsłudze broni palnej, który napotyka na swej drodze charakterną, dobrze walczącą dziewczynę. Razem postanawiają przekraść się do środka wojskowego kompleksu, celem zniszczenia broni masowej zagłady. Po drodze nasz bohater będzie musiał się zmierzyć się z genetycznie modyfikowanymi żołnierzami, dwunożnymi mechami, a także z niewygodną prawdą o własnym pochodzeniu. Słucham, co to za gra? Jeśli odpowiedzieliście Metal Gear Solid, to ze smutkiem muszę Was poinformować, że oblaliście test. Powyższy opis dotyczy bowiem najnowszego dodatku do Final Fantasy XV, zatytułowanego Episode Prompto.

Kochani moi, pragnę podzielić się radosną nowiną: oto jedna z niewielu produkcji, które bez wahania mogę zaliczyć do najlepszych, jakie w życiu miałem okazję ograć. Naprawdę. I nie jest to wniosek pochopny, wysnuty w połowie rozgrywki, uformowany na podstawie oszałamiająco stylowej oprawy i podlany wciąż gorącym entuzjazmem, jeszcze zanim smak gry zdąży spowszednieć. W żadnym wypadku! Piątą Personę katowałem ponad sto godzin, zajrzałem pod większość kamieni i twierdzenia o wybitności tej gry będę bronił niczym lew. A co mam na poparcie tych słów? Jeden argument: występuje tu niesamowita synergia. Synergia jest zjawiskiem, w którym kilka elementów razem tworzy coś znacznie więcej, niż teoretycznie wynikałoby to z ich sumy. Jeśli brzmi to dla Was abstrakcyjnie, to w tytule tekstu przemyciłem całkiem przystępną wizualizację.