Lubię postapokaliptyczne historie z nutą science fiction. To efekt mojej miłości do oryginalnych odsłon cyklu Fallout. Dzięki tej serii wciągnąłem się w filmy, książki i seriale o podobnej tematyce. Trafiły się nawet mangi i anime takie jak Hokuto no Ken - Fist of the North Star. Chłonę wszystko w tych wspaniałych klimatach. Dlatego też nie mogłem przejść obojętnie obok książki Piekło na autostradzie autorstwa Joe Devera. Czy warto było sięgnąć po ten tytuł?

Nie wiem, czy to przypadek, zrządzenie losu czy na Taiwanie produkuje się coraz więcej gier. Jednak w ostatnich miesiącach ogrywam całkiem sporo tytułów wywodzących się z Republiki Chińskiej. Praktycznie co tydzień pykam w coś, co okazuje się być stworzone na przepięknej wyspie. Przez chwile zacząłem się zastanawiać czy nie trafiłem do innej rzeczywistości, gdzie to Tajwan, a nie Japonia jest Mekką graczy.

Uwielbiam telewizyjne antologie science fiction i fantastykę. Outer Limits i Twilight Zone są dla mnie przykładem wspaniałych opowieści podanych w bardzo przystępnym formacie. Dla mnie te dwie serie sprzed ponad pół wieku stały się wrotami do zanurzenia się w literaturze science fiction. Wynika to z tego, że wiele z odcinków obu seriali bazowało na opowieściach wspaniałych autorów fantastyki. Teraz na rynek trafia Miłość, śmierć + roboty. Oficjalna antologia, czyli zbiór opowiadań, które stały się podstawą dla programu Netflix. Czy dzięki tej książce poznam kolejnych świetnych pisarzy science fiction?

Dobre opowieści grozy są ponadczasowe. Przynajmniej do takiego wniosku dochodzę, czytając klasyki sprzed ponad 100 lat. M. R. James, Edgar Allan Poe czy Ambrose Bierce zapewnili mi prawdziwą ucztę dzięki swoim historiom z dreszczykiem. Dlatego też ucieszyłem się, widząc, że na nasz rynek trafia zbiór opowiadań Washingtona Irvinga. Czy Jeździec bez głowy i inne opowiadania wciągnie mnie i stanę się fanem kolejnego autora sprzed wieków?

One Piece jest chyba jedną z najbardziej rozpoznawalnych historii o piratach. Ponad 25 lat na rynku i gigantyczny, międzynarodowy sukces sprawiły, że One Piece jest legendą. Wątpię, żeby inny japoński tytuł o piratach osiągnął podobny sukces. Czy oznacza to, że nie warto dawać szansy produkcjom takim jak Seven Pirates H?

W przeciągu ostatnich tygodni czytałem trochę na temat różnych kultów i powalonych rzeczy, do których dopuszczali się przywódcy tych wyznań. Tradycyjnie, po raz setny straciłem wiarę w ludzkość i nasz gatunek. Przy okazji zacząłem też rozmyślać, jak ja sprawdziłbym się w roli głowy jakiejś wiary. Nie musiałem się głowić zbyt długo, bo miałem okazję przetestować taki scenariusz dzięki Cult of the Lamb.

Gacha to życie. Takie coś przyszło mi na myśl po tym, jak otrzymałem kolejną prasówkę na temat kolejnej znanej marki, która "w końcu" zaoferuje nam możliwość wydawania tony pieniędzy po to, by zdobyć wszystkie ulubione postacie w kolekcji. W tym wypadku było to tragicznie wyglądające coś na bazie The Walking Dead. Nie ma jednak chyba w miarę znanego IP, które jeszcze nie doczekało się gry, w stylu złap je wszystkie. Są też produkcje takie jak Super Bullet Break, gdzie gatcha jest, ale nie ma mikropłatności i nie mam pojęcia, kogo zbieram. Czy to oznacza, że istnieją przyzwoite gatcha?

Ten rok wypada całkiem dobrze. Może nie w kwestii konfliktów, polityki, cen czy zagrożenia funkcjonowania wielu społeczności. Jest całkiem dobrze jeśli chodzi o gry RPG. Pojawiło się kilka fajnych tytułów, a w najbliższych miesiącach na rynek trafi jeszcze sporo dobroci. Żeby nie przeoczyć żadnej potencjalnej perełki, zdecydowałem się sprawdzić Sword and Fairy: Together Forever. Czy było warto?

Weird West to gatunek przedstawiający fantastyczną wersję Dzikiego Zachodu. Mamy mieszankę tradycyjnych opowieści o kowbojach z elementami horroru, okultyzmem czy science fiction. W świecie gier nie jest to przesadnie popularny typ produkcji i przez lata najmocniejszym przykładem gry w klimatach Weird West było Darkwatch: Curse of the West. Obecnie jednak sytuacja tego typu gier jest znacznie lepsza i mamy całą gamę pozycji reprezentujących ten gatunek. Teraz premierę ma sequel jednej z najlepszych gier w klimatach Weird West. Czy Hard West 2 stanie się przykładem jak robić tego typu gry?

Jestem już starym człowiekiem. Łupie mnie w kościach, kręgosłup nie ten i nie mogę jeść nic po północy, bo zamienię się w toaletowego potwora. Z powodu mojego podeszłego wieku pamiętam dawne czasy, gdy granie na konsoli było proste i przyjemne. Wystarczyło włożyć płytkę do czytnika i katować przez całą noc. Teraz sytuacja jest kompletnie inna.

Nie miałem i nie będę miał nigdy pokojówki. Jakoś nie pasuje mi wizja obcej osoby grzebiącej przy moich rzeczach i dziwnie czuję się, gdy ktoś obcy przy mnie sprząta. Pozostają więc tylko gry i wirtualne pokojówki. Oczywiście o ile po kontakcie z nimi człowiek nie staje się brudniejszy i bardziej obleśny niż normalnie. Czy Marble Maid na Nintendo Switch sprawi, że każdy fan systemu Nintendo będzie błyszczący i pachnący?