Kilka dni temu byliśmy świadkami premiery drugiego i zarazem ostatniego dodatku do gry Wiedźmin 3 polskiego studia CD-Project RED. Jak więc każdy prawdziwie polski gracz, musiałem zakupić ten dodatek, zapowiadający się na murowany hit. Aktualnie jest zbyt wcześnie na całościową recenzję produkcji, jednakże chciałbym podzielić się z Wami początkowymi wrażeniami z rozgrywki.
Krew i wino było zapowiadane jako dopełnienie serii, które wciągnie nas bez końca. I po kilkunastu godzinach spędzonych w Toussaint, jestem zdania, że twórcy dopełnili obiecnicy. Jest dobrze. Świetnie! Znakomicie! Fantastycznie!
Dziś pod lupę wezmę sobie produkcję, która swoją premierę miała już jakiś czas temu, jednakże z powodów czysto technicznych ominąłem jej zakup tuż po premierze, czego z jednej strony żałuję, a z drugiej cieszę się. Dlaczego? Po prostu szkoda, że nie zagrałem w nią wcześniej i nie podzieliłem się moją opinią w momencie gdy była ona najbardziej potrzebna, ale jednak w tym momencie mogę na spokojnie wymaksować dzieło studia Insomniac Games, a potem napisać krótki tekst.
Nadszedł najwyższy czas, aby omówić drugą produkcję, która wkradła się w oblicza nostalgicznej podróży w przeszłość. Sporo zastanawiałem się, którą ująć jako kolejną, czy może ustalić wszystko według jakiejś chronologii. Koniec końców zdecydowałem się jednak na chaos, czyli przypominanie o grach bez żadnego logicznego wyjaśnienia, czy konkretnego argumentu. Ot moje widzimisię.
Jak każdy współczesny gracz nie raz zetknąłem się z serią Battlefield, bądź Call of Duty. Niestety te dwie serie od ładnych paru lat stały się w pewien sposób nieakceptowalne dla graczy mojego pokroju. Dlaczego? Zbyt krótka, schematyczna kampania oparta w głównej mierze na strzelaniu we wchodzących pod lufe przeciwników, w pełni oskryptowana, nudna. Tak więc od czasów pierwszego Modern Warfare oraz Bad Company 2 nie tykałem jednej ani drugiej serii, od czasu pogrywając to u kolegów, bądź oglądając gameplay'e. Czasem nawet trafiła się okazja otrzymania darmowej gry (BF3) i spędzenia kilku godzin z nią. To jednak nie było już to co wcześniej.
MAY THE 4TH BE WITH YOU!
Takim oto hasłem zarzucają nas wszystkie sklepy/artykuły oraz całe internety czwartego maja każdego roku. Ja oczywiście nie mogłem pozostać bez cegiełki z mojej strony, więc oto i ono!
Nie mógłbym się powstrzymać od napisania czegokolwiek o Star Wars w tak ważny dla nich dzień.(Chociaż ten tekst zostanie pewnie opublikowany 5-ego maja. Cóż... Revenge of the fifth?) Z tej okazji pokusiłem się na utworzenie małej, subiektywnej hierarchii najlepszych gier jakie kiedykolwiek wyszły w uniwersum SW. Oczywiście nikt nie zmusza Was do zgadzania się ze mną. I nawet jestem ciekaw, czy Wam zapadła w pamięć jakaś inna, całkowicie olana przeze mnie pozycja. A może nie zgadzacie się z miejscem, które dany produkt otrzymał? Piszcie w komentarzach.
Jako doświadczony podróżnik przez otchłań zwaną Internetem, niejednokrotnie natykałem się na memy związane z serialami różnego gatunku. Od komediowych przez detektywistyczne, aż po całkowitą fikcję. Niestety najczęściej nie dane mi było zrozumieć większości z nich przez fakt, iż czuje sporą niechęć do wszystkiego, co w jakiś sposób połączone jest z serialami. Unikałem więc artykułów na ten temat, filmików na YT, czy nawet wyłączałem się w momencie kiedy znajomi zaczęli omawiać kolejny odcinek Breaking Bad, czy Game of Thrones.
Prima Aprilis ma to do siebie, że oprócz wykręcania numerów znajomym, uświadczymy także drobnych pstryczków w nos od wydawców gier, sprzętu growego, czy kogolwiek kto w tej branży istnieje. Wydaje mi się, jednak, że ostatnimi czasy te żarciki przeszły nieco metamorfozę. W znakomitej większości nie robią tego, co mają, czyli nie wyśmiewają nas, nie irytują, trollują, a po prostu starają się nas rozbawić.
Nadszedł wreszcie czas na to, aby mój narzekający charakter skierować w stronę hełmów VR. Ostatnimi czasy przeżywamy istny wysyp wszelkiego rodzaju śmieciowych produktów, milionów reklam, setek filmików promujących te gadżety i zapewniających nas, że to będzie przełom w elektronicznej rozgrywce. Ile razy ja już to słyszałem. Kontrolery ruchu też miały być przełomem, a wyszło jak zawsze. Gracze zdecydowali i tym razem będzie podobnie. W tym artykule postaram się Wam przytoczyć jak największą ilość argumentów za tym, aby nie kupować żadnego VR, gdyż to zwykła strata pieniędzy. Oczywiście są to moje subiektywne spostrzeżenia i jeżeli chcesz zainwestować własne środki to proszę bardzo. Żyjemy (póki co) w wolnym kraju. Moim skromnym zdaniem, lepiej kupić sobie drugą konsolę, lepszego PC'ta albo przeznaczyć na cel charytatywny taką kwotę.
Przed premierą tej gry, co większe portale gamingowe zastanawiały się jak cały pomysł w połączeniu z częścią rozgrywkową zostanie odebrany przez graczy. Spekulacje rosły wśród nie tak dobrej grafiki jak przypuszczano, starym rozwiązaniom technicznym, czy po prostu nudnym gameplayem, który ostatecznie zabiłby produkcję po dwóch miesiącach obecności na rynku. Na całe szczęście, Ubisoft uciął te wszystkie podejrzenia w ciągu kilkudziesięciu godzin od premiery. Tak. Tom Clancy's The Division to, kolejny już w tym roku, interesujący produkt wspomnianego kolosa. Jak się niestety okazało, kolosa na glinianych nogach.
Tym artykułem mam zaszczyt zaprosić wszystkich czytelników do serii artykułów, które będą ukazywały się w różnych odstępach czasowych. Ostatnio były platformówki, no to teraz rzucamy się ogólnie na gry, które niegdyś wywarły ogromne wrażenie, (bądź wywarły je na mnie) a nawet do dziś potrafią zaskoczyć swoją złożonością. Będą to produkcje, którym należy się hołd. Nie zawsze ukażą się stare produkcje, gdyż nostalgiczna podróż będzie opierać się o dzieła, które osobiście będę wspominał już do końca życia. W mojej opinii, każdy szanujący się deweloper powinien je przejść, chociażby raz. To świetne źródło inspiracji, historia, a także i nauka, ponieważ oko specjalisty zauważy dużo więcej niż przeciętnego wyjadacza gier wideo.
Nie będę już dłużej pitolił. Bez fanfarów i szampana (niech dalej chłodzi się w lodówce) zaczynamy kolejną serię. Zapraszam serdecznie do czytania!
Pierwszy tekst powinien być o grze-bombie. Takiej, która ryje się w pamięć bardziej niż pierwszy alkohol, samochód, czy „kapa z majcy”. Powinna także spełniać jak najbardziej moje założenia, czyli po prostu być zapomniana. Po tygodniach (miesiącach, latach) rozmyślań, klamka zapadła i na scenę (zamiast Leo) wchodzi Trespasser. Produkcja, która pokazała, co można zrobić przy użyciu starej już technologii.
