Jak napisał jeden z naszych blogerów redakcyjnych Tomasz “Danteveli” Piotrewski w swoim tekście Narzegracz - Ballada o złamanym sercu:

Ileż to już razy pisałem o Radiant Historii w tym cyklu? Chwaliłem muzykę, projekty postaci i możliwość poruszania się po dwóch liniach czasu. Lata mijały, aż gra doczekała się nowej wersji na 3DSie a ja dalej jestem w lesie. To się jednak zmieni. Kilka dni temu przemyślałem dogłębnie tą kwestię i uświadomiłem sobie, że mogę wykorzystać pewną sztuczkę, żeby zmusić się do ukończenia tego przenośnego jrpga. Kiedyś miałem podobny problem z Wiedźminem 3. Przez rok od jego zakupu spędziłem z nim raptem 60 godzin, mocując się nieudolnie z jego ogromnym światem. Na szczęście mam felieton, który prowadzę praktycznie co tydzień od pięciu lat, więc zacząłem pisać o wyczynach Białego Wilka przez trzy miesiące z niewielkimi przerwami, aż ujrzałem napisy końcowe. Od tamej pory zaliczyłem podstawkę trzykrotnie, ukończyłem dwa ogromne dodatki do naszej rodzimej produkcji i prawdę powiedziawszy mam ochotę przejść Dziki Gon jeszcze raz. To się nazywa motywacja!

Postanowiłem, że potraktuję jrpga o podróżach w czasie w dokładnie ten sam sposób. Zamierzam o nim pisać tak długo w swoich blogach, aż ukończę Radiant Historię. Jest to mój najważniejszy growy priorytet związany z grami na chwilę obecną. Gram w tą grę codziennie, więc włączę ją też i w ten weekend a jak czas pozwoli, to pogram też trochę w Bioschocka 2 oraz w God of War II HD, do którego wróciłem po miesięcznej przerwie. 

To miała być cudowna historia o czystej miłości. Pierwszy opublikowany zwiastun szarpnął w moim sercu za strunę, która już nigdy miała nie być poruszona. Stado pojazdów przeróżnej maści, od zwinnych motocykli, przez skoczne buggy, po obudowane żelastwem terenówki. Otwarte plenery gdzieś na pograniczy cywilizacji oraz dziczy, z licznymi przewyższeniami i spadkami, stwarzające okazję do wzbijania się w przestworza maszynami, które bynajmniej nie zostały stworzone do latania. Totalna orgia destrukcji, gdy wszystkie te pojazdy zaciekle walczą ze sobą o każdy metr drogi. Energetyczny kawałek zespołu The Heavy bijący z głośników. You made me a believer – śpiewałem razem z wokalistą, wierząc, że Onrush przywróci chwałę arcade racerom. W końcu nosił wszelkie znamiona duchowego spadkobiercy serii Motorstorm! Kolejne publikowane materiały zdradzały, że być może gra nie będzie tym, czego się spodziewałem, ale wolałem zignorować te sygnały. Oh I know I know I should have seen the sign. W końcu, gdy położyłem ręce na grywalnej becie*, coś bardzo boleśnie ścisnęło mnie w klatce piersiowej i nie pozostało mi nic innego, jak zacytować słowa refrenu. What happened to the love?

Kiedyś zastanawiałem się czemu sklepikarze w grach są tacy bezwzględni. Bohaterowie ratujący świat i wykonujący misje dla danego miasteczka nie mają co liczyć na super promocje czy specjalne traktowanie. Sklepikarz widzi herosa upaćkanego w krwi najtwardszego potwora z głową lokalnego bossa w worku i ma odwagę powiedzieć, że nie sprzeda miksturki leczniczej taniej o jedną monetę. Ten element gier zawsze był dziwny i trochę mnie denerwował. Z drugiej strony życiowe doświadczenie pokazuje, że pani z osiedlowego sklepiku też pilnuje cen i jedyne na co sobie pozwala to wykiwać mnie na kilka groszy mówiąc, że nie ma jak wydać reszty. W każdym razie sklepikarze w gierkach to ciekawy fenomen. Dobrze, że stworzono grę poświęconą ich profesji. Tylko czy Moonlighter to coś więcej, niż stanie za kasą i ładowanie towaru na półki?