Występy gościnne to stosunkowo częste zjawisko w grach komputerowych, zwłaszcza tych japońskich. W żadnym gatunku nie występują jednak równie obficie jak w bijatykach, gdzie powstają nawet produkcje, których podstawą jest właśnie zderzenie ze sobą dwóch lub więcej popularnych światów. Niemal każda bardziej znana seria z tego gatunku w którymś punkcie swojej historii umożliwiła zagranie postacią, którą znamy z zupełnie innej franczyzy, niektóre z „wpuszczania” do siebie gości uczyniły nawet jeden ze swoich znaków rozpoznawczych. Poniżej znajdziecie zestawienie dziesięciu najlepszych tego typu występów gościnnych, z pominięciem produkcji typowo crossoverowych.
Gra o Tron to jeden z największych popkulturowych fenomenów ostatnich lat. Choć podstawę tej popularności stanowi serial produkcji HBO, również powstałe na wiele lat wcześniej książki z cyklu Pieśń Lodu i Ognia George’a R.R. Martina, na których kanwie powstał, cieszyły się niemałą popularnością, po sukcesie produkcji telewizyjnej zresztą znacząco zwielokrotnioną. O ile pierwsze sezony starały się dosyć wiernie odwzorować znane z kart powieści wydarzenia, tak z kolejnymi odcinkami dochodziło do coraz większych rozbieżności, jednych chwalonych, innych mocno krytykowanych. Poniżej znajdziecie dziesięć największych różnic, na jakie zdecydowali się odpowiedzialni za telewizyjną superprodukcję D.B. Weiss i David Benioff. Na liście pominięte zostały zmiany związane z nieobecnością pewnych znanych z książek wątków, na których ujrzenie na ekranie wciąż jeszcze istnieje spora szansa – takich jak historia Lady Stoneheart, Gryfa czy też Wysp Żelaznych.
Branża gier komputerowych jest mocno oporna jeśli chodzi o tworzenie kultu wokół stojących za powstaniem poszczególnych produkcji jednostek. Podczas gdy sukcesy bądź porażki filmów najczęściej wiązane są bezpośrednio z osobą ich reżysera, tak gry wideo dorobiły się stosunkowo mało własnych Stevenów Spielbergów czy Francisów Fordów Coppola. Potraficie wskazać mózg stojący za Assassin’s Creed? Albo głównego odpowiedzialnego za sukces Battlefieldów? No właśnie. Kojarzymy gry, ewentualnie odpowiedzialne za nie studia, nawet wydawcę, ale już konkretnych ludzi bardzo rzadko. Wśród tych, których jednak znamy, szczególnie wyróżnia się Hideo Kojima. Niespełniony reżyser filmowy, wizjoner, który zaczął przemycać filmowość do gier na długo zanim stało się to modne. Żartowniś, który swoich fanów tak często oszukiwał, że ci zaczęli doszukiwać się teorii spiskowych w absolutnie wszystkim, co Japończyk mówił i publikował, albo co mówiono bądź publikowano o nim. Bohater dziesiątek wiadomości, jakimi w tym roku żyły wszystkie światowe media o grach. I przede wszystkim autor Metal Gear Solid, sagi, która dla milionów graczy jest szczytowym osiągnięciem interaktywnej narracji.
Włodarze Marvela albo czują się bardzo pewni siebie, albo trzymają jakiegoś wyjątkowego asa w rękawie. Inaczej nie da się wytłumaczyć tego, że finał naprawdę udanej drugiej fazy Marvel Cinematic Universe, czyli wspólnego filmowego uniwersum, w którym rozgrywa się akcja filmów i seriali Domu Pomysłów, zapowiada się dość... skromnie. Mieliśmy wywracającego cały filmowy światek do góry nogami Zimowego Żołnierza, Strażników Galaktyki, którzy zademonstrowali światu, że szop ze spluwami i chodzące drzewo to naprawdę fajne postacie, wypełnionych akcją i wybuchami Avengers 2. I po tym wszystkim, w finałowym rozdziale pieczołowicie budowanej przez lata drugiej części wielkiej trylogii, otrzymamy film, którego zapowiedzi nie wyróżniają się z tłumu superbohaterskich tytułów absolutnie niczym. Nie, Marvel coś tu zdecydowanie knuje. Warto więc bliżej zapoznać się z komiksową genezą Ant-Mana, gdyż istnieje duża szansa na to, że już niedługo będzie o nim bardzo głośno.
Witaj, rakash. Ponieważ planuję mieć z ciebie nieco więcej pożytku niż z twoich braci, przyda ci się odrobina wyjaśnień i małe przeszkolenie. Jestem Styx, twój stwórca i władca. Ty zaś jesteś moim klonem, dla którego mam specjalne zadanie. Zinfiltrujesz dla mnie wieżę Akenash, w której ludzie i elfy ukrywają World Tree, źródło potężnej substancji zwanej Amber. Będziesz kradł, zabijał i infiltrował kolejne komnaty tej potężnej fortecy. Po co, pytasz? Nie zaprzątaj sobie tym głowy, wystarczy że wykonasz moje polecenia. Jeśli ci się uda, być może pozwolę ci kontynuować swój nic nieznaczący żywot. Jeśli nie… cóż, powiedzmy, że nie jesteś pierwszym ze swojego gatunku, któremu to opowiadam. Mam nadzieję, że lepiej przyswoisz sobie moje słowa od poprzednika.
Wojna domowa zdecydowanie wyróżnia się spośród trzech opisywanych dzisiaj komiksów. Jest to wydarzenie komiksowe, które wywróciło komiksowy krajobraz na całe lata. Czy znaczy to jednak, że stojącym w jego cieniu Thorem nie warto się zainteresować? A, no i są też następne Tajne Wojny.
Tegoroczne targi były zauważalnie ciekawsze od zeszłorocznych, czego zasługa głównie w bogatych w atrakcje konferencjach Microsoftu oraz Sony. Jednocześnie jednak, jeszcze bardziej niż w ubiegłych latach wyraźne widać było, że w tym wszystkim coraz mniej chodzi o zabawę, spełnianie się twórców czy przekazywanie jakichś głębszych wartości, a coraz bardziej o zadowolenie akcjonariuszy i cyferki na kontach bankowych, które koniec końców muszą się zgadzać. Nikt nie zapowiadał już nowych gier, tylko nowe „własności intelektualne”. Zwroty takie jak „seria” zostały zastąpione przez „franczyzy”. Trochę to smutne, ale cóż, jest to jedna z konsekwencji rozrostu branży. Jednak w trakcie jednej z konferencji, przez pięć minut nie chodziło o pieniądze. Przez krótkie pięć minut w trakcie najważniejszego branżowego wydarzenia roku, podczas którego każda minuta decydowała o milionach dolarów, zielone papierki ustąpiły marzeniom. I, o ironio, miało to miejsce w trakcie show najbardziej znienawidzonej (przynajmniej w roku 2013) korporacji Stanów Zjednoczonych.
Square Enix miało w tym roku do pokazania naprawdę potężny line-up tytułów, wśród których coś dla siebie powinien znaleźć niemal każdy. I całe ich szczęście, bo jeśli chodzi o prezentacje, to wypadli równie źle jak Electronic Arts, uratowało ich jedynie to, że pokazywane gry broniły się same.
Obiektywnie rzecz ujmując, tegoroczne konferencje Microsoftu oraz Sony na E3 obie trzymały wysoki poziom. Być może nawet Microsoft wypadł nieznacznie lepiej, obiecując wsteczną kompatybilność i pokazując kolejne części swoich wszystkich najważniejszych serii. Ale to nie jest obiektywna relacja, tylko subiektywne wrażenia. A te są takie, że Sony zdeptało konkurencję.
Po udanej konferencji Microsoftu i nudnej jak flaki z olejem prezentacji gier Electronic Arts, na pochwalenie się swoimi grami przyszła kolej Ubisoftu. Francuski gigant przede wszystkim skupił się na tym, co dobrze znamy, pokazując niemal wyłącznie sequele swoich marek.
