Diary of Dreams bez wątpienia nie tworzy muzyki łatwej. Muzyka elektroniczna z elementami gotyku, czyli darkwave, nie jest dla każdego i są ludzie, którzy nigdy tego nie załapią. Niezależnie jednak czy komuś muzyka proponowana przez Diary of Dreams się podoba, czy nie, to watro przyjrzeć edycji specjalnej ich płyty z 2011, zatytułowanej Ego:X. Zapraszam!

W poprzednim artykule napisałem co nieco na temat tajemniczego Devil Doll. Dziś postanowiłem przybliżyć kilka faktów na temat ostatniego wydanego dzieła formacji - Dies Irae. Obejrzymy też kolekcjonerską edycję tego albumu.

Miles Davis zawsze był pionierem, jeśli chodzi o jazz. W 1959 roku nagrał przełomową płytę Kind of Blue, która zapoczątkowała erę jazzu modalnego. Davis, choć sławny i szalenie doceniony, nie poprzestał na tym i 10 lat później nagrał kolejny album, zatytułowany Bitches Brew, który zapoczątkował coś innego – styl fusion, czyli połączenie jazzu z instrumentami kojarzonymi z muzyką rockową, z gitarą elektryczną na czele. 40 lat po nagraniu tego albumu wyszła specjalna, rocznicowa edycja tego dzieła – a jaka jest, czy prezentuje się lepiej, czy gorzej od Kind of Blue i czy warto ją kupić  - do przeczytania w kolejnym unboxingu!

Xbox One przyleciał do mnie z Anglii we wtorek, 26.11.2013, więc przy pomocy Michała i Tomka Wiklińskich (constantbitrate.com) nagraliśmy krótki filmik przedstawiający rozpakowanie i uruchomienie sprzętu. Uwaga: są tzw "momenty"!

Tak w ogóle to bardzo dawno nie pisałem nic na Gameplay.pl, bo byłem przytłoczony pracą. Ale kiedy do mojej jaskini dotarł nowy Xbox, nie mogłem przegapić okazji do nagrania, stąd ten filmik.

Od razu ciekawostka - Kinect w Xboksie One nie rozpoznaje komend głosowych, jeśli konto Xbox Live zarejestrowane jest na Irlandię. I tak ma być ponoć przez rok jeszcze. Stąd nagrane na filmiku problemy z komunikacją.

A przy okazji  - jeśli to kogoś interesuje jeszcze - lada dzień, po dwuletniej przerwie, kolejny odcinek "Angielskiego dla graczy"

Miłego oglądania :)

Magical Mystery Tour – jako płyta – jest dla mnie jednym z najważniejszych osiągnięć Beatlesów. Odlot, jaki został słuchaczom zaprezentowany, jest niesamowity. Każda piosenka zapada w pamięci, niektóre szalone(I am the Walrus), inne niezwykle plastyczne(Penny Lane), a jeszcze inne po prostu genialne(Strawbery Fields Forever). Obok albumu o tym samym tytule do kin trafił film, który nie został najlepiej przyjęty, zarówno przez krytyków, jak i zwykłych fanów. Po nieco ponad 40 latach możemy zapoznać się z tym filmem i EP-ką, która promowała film w Wielkiej Brytanii(zawiera ona utwory od 1 do6 z płyty Magical Mystery…), a to za sprawą remastera, który ukazał się w 2011 roku na DVD, BRD oraz w edycji specjalnej.

Ci, którzy z muzyką mają do czynienia trochę dłużej, często mówią, że do niektórych albumów, zespołów czy wreszcie – gatunków – trzeba dojrzeć muzycznie i jako człowiek. Bez wątpienia takim gatunkiem jest muzyka klasyczna, a jeszcze bardziej – jazz. Do tego pierwszego udało mi się już dotrzeć, do jazzu zaś jeszcze nie. Są jednak płyty, które są tak wybitne, że nie ma znaczenia, że nie słucham jazzu na co dzień, a taką płytą bez wątpienia jest Kind of Blue Milesa Davisa. W 2009 roku obchodziliśmy 50-lecie wydania tej genialnej płyty i dostaliśmy z tej okazji edycję kolekcjonerską, która… co tu dużo mówić – też jest wybitna.

Depeche Mode podczas swej długiej i niezwykle udanej kariery nagrali wiele albumów. Niektóre z nich były fantastyczne(Black Celebration), inne jeszcze lepsze(Songs of Faith and Devotion), niektóre dobre(jak ostatni album – Delta Machine), a część była słaba(Ultra). Sounds of the Universe zawsze trudno było mi jednoznacznie przyporządkować do jednej z tych grup, lecz jeśli chodzi o "kolekcjonerską" stronę tej płyty, bez wątpienia jest w ścisłej czołówce wszystkich płyt DM.

Dzisiejszy unboxing będzie nietypowy, ponieważ nie pokażę tutaj jednego pudła, które wszyło w tym i w tym roku, za taką i taką cenę, w takim i takim sklepie. Z racji tego, że niedawno udało mi się skompletować całą dyskografię Queen i z racji faktu, że za niedługo ma wyjść nowa wersja ich płyt, wydana na Platinum SHM-CD(Super High Material – CD) pragnę przedstawić mój zbiór płyt Queen. Nie jest to jednak zwykła kolekcja zwyczajnych płyt, tylko zbiór płyt w wersji japońskiej, wydanych jako tzw. mini LP(mini longplay), schowanych w bardzo rzadkim kolekcjonerskim pudełku autorstwa firmy DISK UNION. O mini LP, pudłach, dyskografii Queen i nie tylko - w dzisiejszym unboxingu.

Recenzowałem niedawno ostatnią płytę Daft Punk – Random Access Memories. Płyta, choć świetna, nie ucieszyła fanów zespołu z jednego prostego powodu – była szalenie komercyjna, nie pasowała do wcześniejszej charakterystyki grupy, oferowała coś, co bardziej pasowało pod masowego fana, niż pod kogoś uwielbiającego coś bardziej niszowego. Taki sam mechanizm zadziałał przy Black Album Metallici i dokładnie tak samo wszystko wygląda przy płycie Petera Gabriela So. Dzisiaj unboxing specjalnego wydania na 25-lecie tego albumu – świetnego, lekkiego i przyjemnego, ale jakże innego w porównaniu do wcześniejszych dokonań artysty.

W sierpniu tego roku, na Stadionie Narodowym w Warszawie, odbył się koncert(a właściwie – przedstawienie) The Wall. Byłem na tym, wyszedłem zachwycony i właśnie dlatego w pierwszej części nowego cyklu, zajmującego się limitowanymi/kolekcjonerskimi/ultra-rzadkimi wydaniami, opiszę wydany w 2012 roku The Wall – Immersion Box Set.