Rodzimy rynek w ostatnim czasie przeżywa prawdziwy renesans wydawniczy pozycji tworzonych przez grupę CLAMP. Jednym z tytułów, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Waneko są Opowieści o Białej Księżniczce. Piękna manga w upojnym baśniowym klimacie ze sporą dawkę melancholii przebijającą się przez enigmatyczną treść. Stosunkowo krótka pozycja, która obrazuje wszystko to co najlepsze w twórczości popularnych mangaczek.

Jeśli kiedykolwiek zastanawiało was, co mogłoby wyjść z połączenie niesztampowego i rachitycznego scenariusza mającego sznyt frankońsko-japoński z rysunkami sięgającymi swoją stylistyką zarówno do wzorców z KKW, jak i starego kontynentu, to Ikar jest zdecydowanie pozycją, którą powinniście sprawdzić. Komiks powstały przy współpracy Jiro Taniguchiego i Jeana „Moebiusa” Giraud dwójki artystów, których raczej żadnemu miłośnikowi powieści graficznych nie trzeba przedstawiać. Jeśli na okładce widnieją tak szanowane nazwiska, to można być pewnym, że dzieło to ma coś do zaoferowania czytelnikowi, ale na pewno nie przypadnie do gustu każdemu.

Jirō Taniguchi – artysta, który sporemu gronu miłośników japońskiego komiksu, już zawsze będzie kojarzyć się z geniuszem i niesztampowymi pomysłami. Cała jego twórczość zdecydowanie nie jest łatwa do zaszufladkowania, a szerokie spektrum gatunkowe sprawia, że potrafił on dotrzeć do przeróżnych odbiorców. Sporą część jego dzieł, łączy jedna wspólna cecha, potrafił on w nich pokazać rzeczy mocno przyziemne w sposób nieschematyczny i na tyle atrakcyjny, aby mocno zaintrygować czytelnika. Doskonałym przykładem tego jest właśnie manga Samotny smakosz, tytuł skupiający się głównie na jedzeniu, ale skrywający również bardziej soczyste i aromatyczne wnętrze.

Kolejna pozycja duetu Kentaro Miura/Buronson, która pojawiła się na naszym rodzinnym rynku dzięki wydawnictwu Hanami. Tytuł wydany po raz pierwszy ponad 30 lat temu zapewnił sporą dawkę rozrywki szerokiemu gronu miłośników japońskich komiksów. Dziś pozycja jest już trochę przykurzona i zapomniana, ale nadal warta uwagi i posiadania w swojej domowej kolekcji.

Ringu to niezwykły przypadek cyklu, który osiągnął tak wiele trochę przez przypadek. Interesująca książka detektywistyczna łącząca ze sobą elementy horroru i science fiction została przeniesiona na małe ekrany poprzez śmieszny film telewizyjny. Później jednocześnie swoja premierę miały dwa filmy inspirowane serią. Tylko jeden z nich okazał się sukcesem. Nie był to jednak mały sukces, tylko zmiana gatunku. Ringu w reżyserii Hideo Nakaty uczynił z Sadako ikonę popkultury i sprawił, że azjatycki horror przebił się do zachodniego mainstreamu. Sytuacja ta nie trwała zbyt długo i po kilku latach wszyscy mieli dość „japońskiego” straszenia i odgrzewane kotlety w postaci remake’ów filmów z kraju Kwitnącej Wiśni się wszystkim przejadły. Teraz, ponad 20 lat od premiery przełomowego Ringu, Hideo Nakata powraca do tematu. Czy Sadako sprawi, że znowu wszyscy zakochają się w strachu z ojczyzny sake?

Berserk oraz Hokuto no Ken dwa tytuły, których raczej nie trzeba przedstawiać żadnemu miłośnikowi komiksu japońskiego. Moment, w którym autorzy owych dzieł zdecydowali się na wspólne stworzenie mangi, musiał być dla branży czymś przełomowym. Oczekiwania setek tysięcy, jeśli nie milionów fanów na całym świecie wobec Króla Wilków były więcej niż ogromne. To czy komiks spełnił pokładane w nim nadzieje, pozostaje sprawą otwartą i każdy czytelnik w głównej mierze będzie musiał ocenić to samemu.

Bardzo powolna narracja połączona z nietuzinkową i wielowymiarową strukturą fabularną, tworząca tytuł, obok którego nie można przejść obojętnie. Śmiało, można napisać dość typowe dzieło autorstwa Taniguchi Jirō, które ma w sobie to „coś”, co przyciąga pewną grupę czytelników, którzy poszukują czegoś mocno niesztampowego, dającego wiele do myślenia.

Mroczny klimat, fascynacja śmiercią i wszystkim tym, co przerażające, wielkie zamiłowanie do wiktoriańskiego stylu oraz duża dawka specyficznego humoru – elementy, które po połączeniu tworzą iście Burtonowską mieszankę wybuchową. Jeżeli jeszcze do tego dodamy kreatywność i talent Mitsukazu Mihary, przed oczami pojawia się nam obraz jednej z najlepszych mangowych czarnych komedii, które kiedykolwiek pojawiły się na rodzimym rynku.

Na Steam wylądowało właśnie Earth Defense Force: Iron Rain i ja jestem z tego powodu niezwykle szczęśliwy. Nowa odsłona cyklu o walce z gigantycznymi robalami, robotami i latającymi spodkami to dokładnie to czego potrzebuję. Cztery klasy żołnierzy napierdzielających z rożnych typów broni do setek pająków i mrówek wielkości samochodu osobowego. W tle miasto rozpadające się z powodu chybionych strzałów z rakietnicy czy granatnika. Czego więcej potrzeba w gierce będącej kwintesencją kina klasy B?

Strach – cecha pierwotna towarzysząca człowiekowi od momentu, kiedy stał się istotą rozumną. W chwili kiedy przestał być uczuciem, którego można doświadczyć na co dzień, stał się doskonałym marketingowym przedmiotem sprzedaży. Solidną cegiełkę w przeróżnych formach straszenia ludzi, dołożyła Azja. Kontynent, który na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat stał się prawdziwą kolebką horrorów i przerażających opowieści. Doskonałym przykładem takiego popkulturowego towaru prosto z Dalekiego Wschodu, jest w tym przypadku manga Wypaczona.