Cechą charakterystyczną większości androidowych gier jest prosta konstrukcja ich rozgrywki. Nieustannie skaczemy w górę po platformach, przecinamy owoce, biegniemy cały czas w prawo... „Wind-up Knight” bardzo brutalnie uświadamia nam, że prostota techniczna, a łatwość gry to dwie zupełnie różne rzeczy.
Głównym bohaterem tytułu jest nakręcany rycerzyk. Mniejsza o fabułę, i tak w tym przypadku nikogo nie zaciekawi. Rycerzyk, jak na nakręcaną zabawkę przystało, biegnie cały czas przed siebie. Gracz ma do dyspozycji cztery przyciski, dzięki którym nasz dzielny, zakuty bohater może skakać, turlać się, zaatakować mieczem lub osłonić się tarczą.
Kiedy spokojna cywilizacja została zaatakowana przez siły ciemności, okazało się, że tylko jeden bohater może stawić im czoło i uratować świat przez inwazją złych mocy. Bohaterem tym jest Paladog – paladyn, pies... O ile się nie mylę, terier szkocki.
O „Paladogu” jest już wpis na Gameplay, ale gra jest tak wciągająca, że zasługuje na powtórne przypomnienie. Tym bardziej, że wspomniana poprzednio wersja jest tak jakby niepełna.
Tym razem, żeby nie było zbyt słodko, sięgniemy po postać zupełnie inną niż zielony stworek z opisywanego „Cut the Rope!”. Tylko spójrzcie na tę facjatę – a właściwie na połowę facjaty, bo drugą zakrywa zbyt duża czapka – odstające uszy, wielki czerwony nochal i do tego ten przygłupi uśmiech... No dobra, czepiam się. Po prostu uważam chłopca z „Icy Tower 2” za jednego z brzydszych głównych bohaterów gier. Nie z powodu niestarannego wykonania, ale przez nieco odpychający design. Jakie to ma znaczenie? Nie ma żadnego, "Icy Tower" w drugiej odsłonie dalej jest produkcją wartą uwagi.
Pod drzwiami domu ktoś zostawił karton z naklejonym napisem „Karmić Cukierkami”. W pudełku wycięta jest okrągłą dziura, przez którą wygląda z zaciekawieniem tajemnicza zawartość. Co siedzi w środku? Prawdę mówiąc nie wiem. Kojarzy się to trochę z żabą, ale ma wystające zęby, blisko osadzone oczęta i jest równie urocze jak zwierzaki rysowane w stylu chibi... No i zżera cukierki.
Tiny Token Empires jest produkcją, która najwyraźniej uświadomiła mi, że na Androidzie naprawdę mogą zaistnieć całkiem ciekawe strategie. Ta gra to coś jakby androidowa wersja serii Total War, ale z układankami zamiast bitew.
Do wyboru mamy pięć nacji: Rzym, Grecja, Persja, Egipt i Kartagina. Można grać w trybie potyczek lub przejść kampanię. Aktualnie dostępne są kampanie tylko pierwszych trzech z wyżej wymienionych, ale pewnie już niedługo jakaś aktualizacja udostępni nam pozostałe.
O „Scribblenauts” słyszał już chyba każdy, bo gra poza wysokimi notami w pismach zebrała też całkiem sporo nagród. Seria zadebiutowała na DS, po czym na fali swej popularności doczekała się kolejnych odsłon na 3DSie, WiiU, PC i smartfonach. Omawiana cześć, to konwersja tytułu wydanego pierwotnie na iOS. „Scribblenauts: Remix” zdecydowanie jest warta przetestowania, choć przyznaję, że delikatnie się zawiodłem.
Recenzja miała ukazać się później, ale skoro akurat trwa promocja na Steamie, tak będzie bardziej na czasie.
Długo nie pisałem na Gameplayu. Przez ponad miesiąc byłem raczej nieczynny, targi E3 śledziłem bardzo pobieżnie, a na szykującą się promocję Steamową w ogóle przestałem zwracać uwagę. Nie znaczy to jednak, że zupełnie odstawiłem nowe technologie, ostatni czas poświęciłem przede wszystkim tabletom i Androidom.
Jako że na tabletach, poza niezliczoną ilością znakomitych aplikacji biurowych, można również odpalać gry, zająłem się testowaniem tego, jaką rozrywkę może zapewnić „Google play”. Mimo ogólnego wniosku, że spacer po markecie jest jak partia w sapera z ustawioną maksymalną ilością min, znalazło się parę gier, które pod względem dawanej frajdy mogą śmiało konkurować z niejedną produkcją konsolową.
Powybierałem najciekawsze z nich i postaram się je opisać w cyklu recenzji.
Carmageddon Reincarnation to (obok nowej wersji Road Rash) najbardziej oczekiwany przeze mnie kickstarterowy indyk. Celem powspominania i powyżywania się, chciałem nabyć grę z GOG.com, ale wymagane 10 dolarów wydawało się dosyć dużą kwotą. Tymczasem psycho/socjo/telepaci ze Stainless Games wyszli mi naprzeciw i w końcu przygotowali swoje dzieło w wersji na Androida (iOS został rozjechany już jakiś czas temu). W dniu premiery, 10 maja, Carmageddon dostępny był za darmo (obecnie trochę ponad 6 zł) i, ojeju, jak strasznie się cieszę, że mam tę grę na swoim telefonie. Tak jak powinni cieszyć się wszyscy inni. Chcecie poczytać o graniu z roku 1997 w roku 2013? No to, cytując klasyka z gry, hang on to yer helmet!
Dwuosobowe polskie studio Kivano pracuje nad nową grą mobilną: Grandpa’s Table. Dlaczego o tym piszę? Bo Izabela i Jakub, ze swoim wiernym Kotem Dyrektorem, mają na koncie prostą, ale bardzo przyjemną adaptację sokobana zatytułowaną Sokoban Garden (na gameplay.pl pisał o niej Qualltin). Mam niemal trzydziestkę na karku, więc sokobana ogrywałem pierwszy raz pewnie z dwie dekady temu, ale ten tytuł i tak umilił mi oczekiwanie w kolejce na poczcie, czy innych sytuacjach.
To daje powody, żeby wypatrywać następnego tytułu – oczekuję po nim podobnego poziomu wykonania oraz przyjemnej grafiki i muzyki. Twórcy zdradzili mi parę szczegółów projektu, który w skrócie jest skierowany do ludzi szukających odprężenia. Przechodząc do konkretów: wiem, kiedy ruszy beta, kiedy można spodziewać się pełnej wersji oraz na jakie platformy gra w ogóle trafi. Wiem także jakie Kivano ma plany na przyszłość. Podpowiem, że są one ambitne.
Smartfonowy i tabletowy rynek zdaje się rozwijać w zatrważającym tempie. Tak szybkim, że specyfikacja techniczna kolejnych urządzeń przestała nas już nawet szokować. Rozdzielczość Full HD znana z 50-calowych plazm czy naszych monitorów została upchnięta na 5-calowych ekranikach. Flagowy (i jeden z najpopularniejszych) model Samsunga, Galaxy S IV właśnie stał się faktem, jednak jak mocny by on nie był, niedawne przecieki o konkurencie Nexusie 5, powstającym nakładem pracy Google i LG biją na głowę jego specyfikację techniczną (przecieki zakładają m.in. ekran Full HD 5,2 cala, czterordzeniowy procesor QS800 o taktowaniu 2,3 GHz oraz 3GB pamięci RAM). I chociaż smartfony wciąż są daleko w tyle za pełnoprawnymi pecetami pod względem mocy obliczeniowej czy elastyczności, to nawet, jeśli kiedyś je dogonią, mobilne granie nigdy nie da wrażeń znanych ze stacjonarnego grania na dużym ekranie, z porządnym nagłośnieniem i odpowiednią „wczuwką” możliwą tylko siedząc na kanapie czy fotelu. Chyba, że człowiek znów postanowi stworzyć jakąś rewolucję.
