Strafe, The 90's Arcade Racer, Exploding Kittens, Hardcore, Kung Fury i Drift Stage. To są finansowane przy pomocy internetowej społeczności tytuły, które pamiętam, na które czekam i na które chcę zwrócić Waszą uwagę. Bo czegokolwiek o współfinansowaniu rzeczy tworzonych gdzieś po drugiej stronie świata przez zupełnie obcych ludzi by nie powiedzieć, to właśnie "crowd funding" pozwolił rozwinąć skrzydła wyobraźni różnych zdolnym kreaturkom. A innym kreaturkom (mi) pozwoli beztrosko stracić całe mnóstwo czasu.

Na Kickstartera czy IndieGoGo nie zaglądam wcale. Nie rajcuje mnie przekopywanie się przez tony rozpoczętych projektów i zdecydowanie wolę polegać na chwilowej internetowej sławie, która zwraca moją uwagę na dane przedsięwzięcie. Tak było z wszystkimi sześcioma (u)fundowanymi przez społeczność projektami. A to ktoś na forum zasugerował - zajrzyj tu, to może być fajna. A to na Facebooku jakiś fanpage wrzucił linka, bo "fajny zwiastun", albo po prostu różnego rodzaju strony pisały różne zachęcające newsy. A zatem zapraszam na szybką przebieżkę po 3 grach, dwóch filmach i jednej karciance.

Pierwsza reakcja po zakończonym seansie Birdmana - wow. Druga reakcja - kurcze, chyba spodziewałem się czegoś ciut innego. Trzecia - to był jednak rewelacyjnym film! Bo był. Birdman czyli (nieoczekiwane pożytki z niewiedzy) to obsypana pozytywnymi opiniami, nominacjami i nagrodami produkcja, której niewątpliwy sukces wymaga ostatniego pociągnięcia pędzlem - Oscara w kategorii "najlepszy film". I choć całość nosi znamiona rzeczy skrojonej pod gusta krytyków, to mimo wszystko trudno przeoczyć bulgoczący pod powierzchnią geniusz.

Bez ściemniania: The Pale Emperor to świetna płyta. Marilyn Manson wrócił. Choć przyznać trzeba, że wracał już dwukrotnie (przynajmniej) - raz miało to miejsce w maju 2009 roku przy okazji premiery The High End of Low, zaś kolejny "comeback" Manson zaliczył wydając płytę Born Villain niemal dokładnie 3 lata później. Pozwólcie jednak, że problematyką oceniania albumów po zaledwie kilku lub kilkunastu dniach obcowania z nimi zajmę się pod koniec tekstu, a teraz spróbuję zmierzyć się z dziewiątym albumem Mansona.

Nazywam się Amanda Ripley, a to moja historia. Najdziwniejsza, jaką dzisiaj przeczytacie - nie mam co do tego wątpliwości. Choćby z tego powodu, że umieram. Wielokrotnie. Ale nie martwcie się, bo jednak żyję. Nie jestem tego w stanie wytłumaczyć, dlatego cała moja relacja z piekielnego pobytu na stacji Sewastopol może być nieco chaotyczna, ale zapewniam: warto wziąć w niej udział. Oczywiście jeśli nie należycie do tych strachliwych jednostek, które robią pod siebie  i gubią się w labiryncie ciemnych korytarzy.

Gdy wraz ze statkiem Nostromo zaginęła moja matka, musiałam ją odnaleźć. Moja misja trwała długo, bo gdy mama poleciała w kosmos jako członek siedmioosobowej załogi Nostromo, miałam zaledwie 10 lat. Szefowie Weyland-Yutani nie chcieli, albo nie mogli powiedzieć mi, co się stało i wzięłam sprawy w swoje ręce. Zaczęłam dla nich pracować i w końcu trafiłam na to, czego szukałam. Czarna skrzynka statku Nostromo została odnaleziona i obecnie znajduje się na pokładzie zaopatrzeniowej stacji Sewastopol, gdzieś na orbicie gazowego giganta KG348.

Recenzję nowego filmu Tima Burtona zacznę od niespecjalnie szokującego wyznania: nie znam biografii malarki Margaret Keane, więc cała pokazana na ekranie historia była dla mnie jakąś tam nowością. Następne wyznanie: Tima Burtona lubię dużo mniej, niż kiedyś. Pan reżyser wyraźnie stracił pazur i od dłuższego czasu leciał na autopilocie. Jego filmy solidny poziom trzymały (w większości), ale zabrakło czegoś wyjątkowego, prawdziwego zaangażowania i odświeżenia portfolio. Wielkie oczy okazały się być próbą dokonania właśnie tego: odnalezienia pasji tworzenia filmów i zrobienia czegoś innego. Próbą całkiem udaną.

Tytuł tej recenzji niektórym da jako taki pogląd na to, jak odebrałem film Whiplash. Ale oczywiście zamierzam tą chwytliwą linijkę mocno rozwinąć, byście zrozumieli, dlaczego warto wybrać się do kina. Whiplash to jazzowy standard stworzony przez kompozytora i saksofonistę Hanka Levy'ego, ale jest to też nazwa obrażeń spowodowanych nagłą siłą działającą na kręgi szyjne. Film pożycza swój tytuł od tego jazzowego pojęcia, choć motyw obrażeń i cierpienia jest tu aż nad wyraz istotny.

Były podsumowania, to może przyjmiecie też troszkę oczekiwań? Ale takich bardzo konkretnych, bliskich, łatwych do sprawdzenia. Nie będę zawracał nikomu głowy postanowieniami noworocznymi albo marzeniami - wszak to nie pamiętnik. Pozawracam Wam głowę tematem filmów, płyt i gier, które zajmą mi sporo czasu w styczniu. Może być? Świetnie. Przy okazji zapraszam też do kolegów, którzy skupili się tylko na grach.

FILM

W styczniu w polskich kinach zawsze ląduje mnóstwo produkcji z 2014 roku, które gdzieś za granicami zdołały zdobyć sporo rozgłosu i uznania. W 2015 roku styczeń jest bardzo bogaty i zachęca do wizyty w kinie co kilka dni. Oto, na co warto będzie wydać kasę w ciągu najbliższych tygodni: