Gra Dark Souls w wersji na PC jest jak Lady Gaga. Albo się ją kocha, albo nienawidzi. Ja na szczęście należę do tej pierwszej grupy (w kwestii Dark Souls oczywiście) i mogę z czystym sumieniem oraz 140 godzinami na liczniku stwierdzić, że produkcja From Software jest dziełem znakomitym, nietuzinkowym i dostarczającym niesamowitej ilości rozrywki . Jeśli szukacie połączenia metroidvanii, zręcznościowego RPGa, głębokiego jak rów mariański systemu walki oraz klimatów dark fantasy rodem z Berserka, to nie mogliście trafić lepiej.

Kilka dni temu „skończyłem” Terrarię. Cudzysłów użyty z premedytacją, bo ciężko tak naprawdę powiedzieć o zaliczeniu gry, która jest sandboksem. W kampanii dla jednego gracza zdobyłem najlepsze zestawy zbroi, stworzyłem Night's Edge i pokonałem trzech bossów, więc można to podciągnąć pod przejście gry. Wszystko to od zera na planszy średnich rozmiarów. I muszę przyznać, że czasu spędzonego z Terrarią absolutnie nie żałuję. Oczywiście nie ma róży bez kolców i w Terrari można wciąż wprowadzić kilka poprawek, które teoretycznie powinny w znacznym stopniu uprzyjemnić i uatrakcyjnić obcowanie z tym tytułem.

Wyobraźmy sobie, że siedzimy w szkole czy na uczelni na nudnym jak flaki z olejem wykładzie (a jak doskonale wiemy nie potrzeba wielkiej wyobraźni by to uczynić). Robimy więc to, co każdy szanujący się student zrobić powinien w takich okolicznościach przyrody – bezwiednie wyglądamy przez okno.  Tylko że tym razem, zamiast burej pogody, tudzież ludzi palących fajki przed budynkiem widzimy spadający z nieba zeszyt. Po zakończeniu zajęć podnosimy go i czytamy znajdujące się w nim instrukcje. Okazuje się, że jeśli myśląc o jakiejś osobie wpiszemy do niego jej imię i nazwisko – ona umrze. Zostawiamy notes tam gdzie leżał, czy zabieramy go do domu i zaczynamy z niego korzystać? Tak czy inaczej będzie interesująco.

Narzędzia, którymi niesiemy zniszczenie w grach są różnej maści. Od popierdółkowatych pistolecików i nożyków, aż po zabawki naprawdę sporego kalibru. Pomyślałem więc sobie, że fajnie by było wyłuskać 10 broni, które naprawdę zapadły mi w pamięć – nie dla tego, że były niewiarygodnie skuteczne, czy fajnie wyglądały. Nic bardziej mylnego. Moje kryterium wyboru było bardziej prozaiczne. Po pierwsze: fajnie by było mieć taką zabawkę na czarną godzinę, a po drugie: musi być po prostu OSOM.

Witam Was w drugim odcinku cyklu WTFG, czyli Wielcy Twórcy Fantastycznych Gier, w którym to staram się przedstawić Wam sylwetki największych twórców branży gier wideo. Opowiedzieć o nich, o tym jak zaczynali, dlaczego tworzą takie a nie inne gry oraz wspomnieć o kilku ciekawostkach dotyczących ich pracy. Odcinek o enigmatycznym numerze 1.2 opowiadać będzie o dalszej pracy Fumito Uedy i jego zmaganiach z kolosami. Wspomnimy też o najnowszym projekcie, którego rzesze fanów nie mogą się doczekać.

Edmund McMillen tworzy gry nietuzinkowe. Tak… to chyba najlepsze słowo, którym można określić takie tytuły jak Gish, Super Meat Boy i The Binding of Isaac. Każda z nich zaskakuje czymś innym. Gish pokazał nowe rozwiązania w kwestii mechaniki w grze platformowej, Super Meat Boy przypomniał nam czym jest hardcorowy poziom trudności, a The Binding of Isaac potrafił połączyć uzależniającą moc gier z gatunku roguelike z pozornie prostą strzelanką i maksymalnie popapraną fabułą.

Witam Was serdecznie w pierwszym odcinku nowego cyklu zatytułowanego WTFG, czyli Wielcy Twórcy Fantastycznych Gier, w którym to postaram się przedstawić Wam sylwetki najbardziej znanych wizjonerów elektronicznej rozrywki. Moim celem będzie opowiedzieć o nich, o tym jak zaczynali, dlaczego tworzą takie a nie inne gry oraz wspomnieć o kilku ciekawostkach dotyczących ich pracy. W dzisiejszym - premierowym - odcinku (a właściwie jego pierwszej części) zajmiemy się twórcą nietuzinkowym. Twórcą, który wielu z nas udowodnił, że gry wideo mogą być sztuką oraz pokazał jak za pomocą rozgrywki i interakcji przekazać ładunek emocjonalny tak charakterystyczny dla naszego ulubionego medium.

Każda dziedzina szeroko pojętego zbieractwa i kolekcjonerstwa ma swoje białe kruki – mityczne okazy, które nie dość, że niezwykle rzadkie, to jeszcze zazwyczaj kosztujące małe fortunki. Spore sumy trzeba zapłacić za pierwsze numery komiksów o superbohaterach, karty do Magic: The Gathering (sławny Black Lotus), ale również i za gry wideo, które zostały wyprodukowane w bardzo ograniczonych nakładach i są smakowitym kąskiem dla kolekcjonerów z zasobniejszymi portfelami. To, ile pieniędzy trzeba wysupłać na najbardziej pożądane tytuły, czasami wręcz szokuje. Dlatego też postanowiłem przybliżyć Wam krótką listę najbardziej pożądanych okazów z dziedziny kolekcjonowania gier wideo.

Seria Castlevania w ciągu swojego niespełna 26-letniego żywota miała lepsze i gorsze momenty. Do tych drugich można zaliczyć pokraczne trójwymiarowe odsłony na Nintendo 64, a do tych pierwszych niezapomnianą (w pewnych kręgach wręcz kultową) Symphony of the Night na PlayStation i Saturna. Omawiana dzisiaj Castlevania: Aria of Sorrow, jest w pewnym sensie duchową następczynią Symphony of the Night i zarazem jedną z najlepszych gier wydanych na przenośną konsolkę Game  Boy Advance.

Pisząc jakiś czas temu tekst o Terrari nie planowałem tworzyć następnego artykułu w podobnym tonie. Okazuje się jednak, że niektóre gry niezależne mają na mnie specyficzny wpływ i powodują, że zaczynam mocno zastanawiać się nad konkretnymi elementami, które można poprawić lub zmienić tak, aby dany tytuł był (w mojej subiektywnej ocenie) lepszy, bardziej dopracowany i dający więcej frajdy. Tym razem, jak uważni czytelnicy zorientowali się po tytule, biorę się za barki z całkiem świeżą grą autorstwa fińskiego zespołu Almost Human, czyli Legend of Grimrock.

Od premiery Diablo III minął nieco ponad tydzień. Część z Was już pewnie zmaga się z poziomem Inferno i sprzedaje tony przedmiotów w domu aukcyjnym. Są jednak i takie osoby, które walczą z piekielnymi pomiotami na Koszmarze lub „Normalu”. Postanowiłem więc przedstawić Wam kilka porad, które ułatwią eliminację maszkar i sprawią, że rozgrywka w Diablo III będzie przyjemniejsza oraz bardziej satysfakcjonująca.

PC – nieodłączny element życia każdego z nas. Używają go praktycznie wszyscy: od pani w urzędzie, która bez niego i Pasjansa nie wyobraża sobie dnia pracy, poprzez „sweetashne” nastki buszujące po portalach społecznościowych, aż po graczy, dla których PC jest dodatkową albo (o zgrozo!) jedyną opcją zanurzenia się w świecie elektronicznej rozrywki. Choćbyśmy nie wiem jak bardzo psioczyli na PeCety, jako maszyny do grania, to jednak ukazało się na nich kilka gier, które oprócz tego, że ostro kopią zady i lasują zawartość mózgoczaszki, to wydane zostały tylko na blaszaki (nie licząc dziwacznych konwersji). W związku z tym, że postawiłem sobie za zadanie dbanie o ogólną erudycję wśród graczy, niniejszym mam przyjemność przedstawić Wam listę gier, które pojawiły się (w głównej mierze) na PC i które powinny być „jazdą obowiązkową” każdego gracza.

Podczas zeszłego weekendu w Nowym Jorku odbył się Toy Fair 2011, czyli targi, na których zaprezentowano wszelakiej maści zabawki. Oczywiście nie mogło zabraknąć takich, które dosyć mocno nawiązywały do naszego głównego obiektu zainteresowań, czyli gier wideo. Serdecznie więc zapraszam do obejrzenia co ciekawszych eksponatów, które zostały pokazane w Nowym Jorku i zarejestrowane przez ekipę serwisu Kotaku.

W ciągu ostatnich kilku tygodni wysyp tytułów AAA jest wprost porażający. Mniej więcej co tydzień, albo i częściej, pojawia się gra, na którą czekało miliony spragnionych wrażeń użytkowników. W związku z premierami pojawiają się liczne recenzje na serwisach zarówno rodzimych, jak i zachodnich. Te z kolei ciągnął za sobą fale „flejmu, hejtu i rejdżu” wylewające się na forach dyskusyjnych i komentarzach pod opiniami dziennikarzy. Mam w związku z tym jedno zasadnicze pytanie. Dlaczego?

Nie będę ukrywał, że seria Assassin’s Creed jest mi bliska. Nawet pomimo tego, że początki tej znajomości były nieco burzliwe. Do jedynki podchodziłem dwa razy, ale za to „dwójkę” i Brotherhood łyknąłem z niesłychaną przyjemnością i po zakończeniu każdej z nich wciąż było mi mało. Assassin’s Creed Revelations w pewnym sensie zaspokoiło mój głód. Na jak długo? Nie wiem. Wiem natomiast, że Revelations (i Embers) zamknęły historie zarówno Ezio, jak i Altaira w sposób idealny, a przy okazji zaserwowały to w akompaniamencie doskonale znanej i znakomicie wykonanej rozgrywki. Ale po kolei…