Klezmerzy (tomy 1-2) – Co gra w duszy młodym grajkom?

Yaakov jest młodym klezmerem. Bogu bluźni i okradł rabina, a nie jest mu łatwo. Ani z niego złodziej, ani też wprawny bluźnierca. Gra raczej też słabo mu idzie. Skutecznie płoszy zwierzęta. Cygan to chyba morderca. Grać umie, więc chętnie gra Żyda. Lunatyk Vincenzo kradł jabłka. Nie ma co pytać dlaczego. Mazgaj z niego i chłystek. Na skrzypkach gra do upadłego.

Klezmerzy pozwalają nam spojrzeć na świat przez pryzmat żydowskiej mądrości. Nie jest to spojrzenie surowe, przeciwnie. Humor wydaje się w tym wydaniu nieodłącznym towarzyszem refleksji na temat wiary, sztuki czy istoty życia.

Rewelacyjne postacie sumują się w zwariowaną trupę. Wraz z konwencją powieści drogi wszystko to składa się na utwór nie tylko zabawny i mądry, lecz także niezwykle poczytny.

Fabuła jest szalona i nieprzewidywalna. Yaakov raz to zostaje wzięty za inkarnację rabina. Innym razem ratuje cygana z szubienicy. Trafia w sidła uroczej śpiewaczki lub też staje się terapeutą dla biednego Vincenzo. Historia płynie jak rzeka. Nigdy nie wiemy co spotka nas za kolejnym zakrętem, a nurt jest niezwykle silny.

Kreska Joanna Sfara wydaje się niedbała. Mimo tego trudno stwierdzić, by czegokolwiek jej brakowało. Doskonale przenosi na papier zamysły autora i pozostawi stosowne pole dla wyobraźni. W przypadku tak eklektycznej powieści, gdzie pokaźną część stanowi przeniesienie muzyki na karty niemego medium, ciężko wyobrazić ją sobie w bardziej realistycznym wydaniu.

Klezmerzy to prawdziwy skarb zdolny przenieść nas do świata, który jak opisuje autor w posłowiu, dawno już nie istnieje. To fantastyczna historia, która zabiera nas w podróż i co rusz wywołuje uśmiech. To także źródło refleksji, komiks czerpiący garściami z tego, co bywa nazywane żydowską mądrością. Rzadki przypadek utworu, który ma szansę wnieść coś do naszego postrzegania świata. Tytuł nie do odpuszczenia.

~Józek Śliwiński