Mercy 2 - Łowcy, kwiaty i krew

Kolacja we wspólnym gronie wydaje się znakomitym pomysłem, by wejść w kręgi nowej społeczności. Problem może pojawić się, gdy jesteś wampiropodobnym monstrum, a Twój organizm na ludzkie jedzenie reaguje gwałtownymi torsjami i metamorfozą w mroczną strzygę.

Pierwsza część pozostawiła poczucie niedosytu. Nie oferowała wiele ponad rozrysowaniem planu zdarzeń. Dopiero dwójka odpowiada na pytanie o zarys fabularny. Ten, wydawałoby się, ma wszystko czego nie powinno zabraknąć gotyckiej opowieści grozy.

Są łowcy wampirów, bladolica piękność i mroczny towarzysz. Jest też parę wyróżników. Naiwna dziewczynka wpatrzona jak w obrazek w upiorną opiekunkę czy sama natura przedstawionych w powieści "wampirów". Nieco odmienna od powszechnych stereotypów.

Niestety, w finalnym efekcie wszystko sprowadza się do mało wiarygodnej historii. Decyzje i motywy bohaterów łatwo podważyć, a wydarzenia przewidzieć. Ciężko jest dostrzec na horyzoncie zdarzeń punkt, do którego chciałoby się dążyć.

"Mercy" to hołd wobec klasycznej wiktoriańskiej powieści grozy, a jednocześnie powieść niepozbawiona oryginalnych wyróżników. Niestety, zawodzi na polu struktury fabularnej i głębi postaci. Zbyt poważnie, by można jej to było wybaczyć.

Józek Śliwiński