LastMan 6 - Z małej chmury duży deszcz

Kiedy przed dwoma laty pierwszy raz chwytałem za przygody Richarda Aldany widziałem w historii potencjał, ale w najśmielszych snach nie przyszłoby mi do głowy spodziewać się podobnego rozmachu. "Francuska manga" powtarza fenomen "Dragon Balla", który z dziecinnej komedyjki wyewoluował do rangi kultowej, epickiej sagi.

Historia z początku zdawała się celować w ciekawe uniwersum i stawiać na sprawdzone motywy. Turnieje walk, romans, tajemniczy nieznajomy, w którym młody bohater dopatruje się namiastki ojca itd.

Szybko okazało się, że jeśli była w tym wszystkim sztampowość, to tylko po to, by szybko i spektakularnie z nią zerwać. By odwrócić kota ogonem i płynnie przejść w kompletnie nową estetykę.

"LastMan" to perełka, która wymyka się klasyfikacjom. Genialnie rozpisana, nieprzewidywalna i cudownie zilustrowana. Ma w sobie wystarczająco dużo zdrowego luzu, by ciężko było oskarżyć ją o przesadę czy brak wiarygodności oraz wystarczająco dużo mądrości, by traktować ją z należytą powagą.

Ten komiks niezmiennie mnie zaskakuje. Każdy z dotychczasowych tomów obracał się w nieco innych ramach gatunkowych. Szóstka nie okazała się wyjątkiem. Ta historia potrafi oczarować, rozbawić i zachwycić. Dodatkowym plusem jest zamknięcie dużego rozdziału w historii. Czytelnik czuje, że apetyt został zaspokojony, a jednocześnie wciąż ma ochotę na więcej.

Józek Śliwiński