Undertaker (5, 6) - Boże, strzeż mnie od przyjaciół...

Gdy grabarz Jonas Crow spotyka przyjaciela z młodości, wygląda na to, że los wreszcie się do niego uśmiechnął. Wesoły Sid wydaje się mieć pozycję, pieniądze i wielkie plany. Żadnej z tych rzeczy nie poskąpi komuś, kto odsiedział za niego wyrok. Wszystko zapewne ułożyłoby się jak we śnie, gdyby nie jeden szkopuł. Szkopuł pod postacią moralności grabarza.

Czytając dwa ostatnie tomy serii (które gorąco polecam czytać razem, bo zawierają dwie części jednej historii) nie mam wątpliwości, że "Undertaker" stanowi opus magnum Xaviera Dorisona. Jest dla niego niczym "Deadly Class" dla Remendera, "100 Naboi" dla Azarello czy "Skalp" dla Aarona. Choć jakość jego scenariuszy zwykle oceniam wysoko, to w tej pozycji przeskakuje kilka poziomów wyżej.

Być może to słabość do westernów, być może szczególny afekt do bohaterów, ale w tej odsłonie Xaviera można porównywać do najlepszych. Struktura fabularna przypomina to, co Jean Van Hamme zaprezentował w "Largo Winch" czy "XIII". Sieć intryg przypomina misternie utkaną pajęczynę, w której wszystko się zgadza, a zwroty akcji co chwilę wodzą nas za nos.

Zaangażowaniu sprzyjają cudowni, pełnokrwiści bohaterowie oraz wyciśnięcie z formuły westernu wszystkiego, co najlepsze. Bohater, który nie zawaha się stanąć samemu przeciwko wszystkim, śmiertelne pojedynki, wierność wobec zasad i wielkie przestrzenie Dzikiego Zachodu. Znajdziemy tu wszystko, za co od lat kochamy westerny.

Najnowsze odsłony "Undertakera" trzymają poziom, który od pierwszego tomu uznaję za najwyższy z możliwych. Zarówno w odniesieniu do ogółu komiksu, jak i westernowego gatunku. To współczesna historia, która bierze z niego co najlepsze i wznosi na zupełnie nowy poziom. Lektura absolutnie obowiązkowa.

Józek Śliwiński