W sieci od paru dni zawieszony jest w powietrzu lament o coś, co było rzeczą nie do uniknięcia przy obecnym stanie rzeczy na rynku gier, a już szczególnie w zestawieniu z firmą, której produkcje AAA od lat uchodzą za twory typowo „kasowe”. Całość rozbija się o fragment materiału wideo prezentującego gameplay z zaplanowanej na jesień gry The Sims 4. Wytrawne oczy graczy dopatrzyły się urywku, w którym ukazano fragment, mogący być zapowiedzią rozwiązania „premium” znanego choćby z Battlefield 4. Ale czy to naprawdę jest tak ważna sprawa, żeby tak o niej trąbić?

W sieci nie ma nic za darmo. Ba, rzekłbym nawet, że na rynku ogólnie pojętym nie można liczyć na nic „za frajer”, bo prędzej czy później rzekoma darowizna urośnie do siły argumentu, czy też karty przetargowej, którą ktoś wykorzysta mając na celu otrzymanie jakichś korzyści z naszej strony. Są jednak sytuacje, w których można zjeść ciastko i to ciastko zachować. Rzekłbym nawet, że można wyciągnąć z tego „wartość dodaną”, którą nie zawsze da się zmyślnie i bezstratnie wytworzyć. Electronic Arts chyba znalazło sferę, w ramach której może odrobinę poprawić odbiór swojej marki.

Na rynku mamy kilka gier, co do których marzenia o trybie współpracy legły w gruzach. Niezmiennie na pierwszym miejscu mojej listy znajduje się seria S.T.A.L.K.E.R. Miałem nadzieję, że przy kolejnych częściach twórcy pójdą po rozum do głowy i zrozumieją, że nie będzie nic lepszego, niż wspólny spacer przez bezkresy Zony będące domem wszelakiego zła. Na szczęście niedługo będę mógł z tejże listy wykreślić jedną pozycję, która znajdowała się dość wysoko, czyli miała, ujmijmy to w ten sposób, wysoki priorytet – Don’t Starve.

Jest wiele gier na rynku, co do których nie mamy wątpliwości, że ich opracowanie zaowocowało czymś na miarę majstersztyku, chociażby pod względem fabularnym. Większość jednak wolnej przestrzeni rynkowej świata gier wypełniają produkcje mizerne, tandetne, nie będące w stanie swą formą i przekazem zmusić nas do zaangażowania się w przedstawianą historię. Gdzieś po środku tych dwóch przeciwnych światów ulokować należy Armę 3 – ostoję niepodległości gier, w ramach której niezależny producent stara się zrealizować od początku jasno nakreśloną wizję. A my jesteśmy świadkami tego, jak mucha próbuje z beczki ze smołą wylecieć, choć nie za bardzo jest w stanie to zrobić.

Wakacje wkroczyły pełną parą. No, przynajmniej dla osób, które nie są na studiach, bo tutaj sprawa ma się dwojako. Jeśli ktoś potrafił stanąć na głowie pod koniec roku akademickiego, to zapewne już baluje gdzieś nad morzem czy jeziorem, większość jednak nadal boryka się z poprawkami bądź, co gorsza, z obronami. Zawsze jednak znajdzie się czas w tym całym uczelnianym bądź zawodowym zgiełku, żeby wskoczyć za sprawą serialu w lepszy, nawet doskonały świat rodem z Nowego Jorku. Pozwólcie więc, że przedstawię Wam serial „Suits”.

Ostatnio coraz częściej zdarzają mi się sytuacje, które wymuszają na mnie znaczne ograniczenie mojego udziału w sieciowym życiu. Moje nawyki, polegające głównie na skrzętnym sprawdzaniu moich RSS’ów co wieczór, są z roku na rok coraz częściej ograniczane przez niespodziewane sytuacje. Tych, jak wie każdy, kto przekroczył już próg mniej więcej 20 lat, w życiu pojawia się tylko więcej i więcej, a poziom ich powagi wydaje się stale rosnąć. Też przydarza Wam się zauważyć, że wystarczy na chwilę stracić kontakt z sieciowym światem, aby nie być potem przez dłuższy czas w stanie nadrobić zaległości?

Od zawsze twierdziłem, że największymi perełkami na rynku gier są produkcje niezależne, których tematyka ociera się o zagadnienia niecodzienne, bardzo niszowe, wręcz niewiarygodne do zrealizowania w grach komputerowych. Nie chodzi tutaj jednak o jakiś poziom trudności w realizacji takiego projektu, a o obszar zagadnień, którego charakter wydaje się nie pozwalać mu zagościć w wielu growych produkcjach. Jeśli jednak względnie dużym zainteresowaniem cieszą się symulatory nawet najdziwniejszych zawodów i czynności, a Euro Truck Simulator 2 dorobił się własnej społeczności moderskiej, to czemu by nie dać szansy zagadnieniu tak specyficznemu, jak przewóz drewna przez niedostępny teren leśny, który ma miejsce w SpinTires?

Przy ocenianiu tego, co robią ci wielcy światowego rynku gier, ciężko jest być obiektywnym. Mam oczywiście świadomość tego, że jako klient, a zarazem także gracz, zrobiłbym coś zupełnie innego niż developer, ale jednocześnie też innymi kategoriami kierowałbym się jako firma wydająca popularne tytuły. Tylko czy w pewnym miejscu nie ma granicy dobrego smaku, której nie powinno się przekraczać? Nikt z klientów nie lubi popularnego w tych czasach „odcinania kuponów” od czegoś, co w pierwszym podejściu sprzedało się bardzo dobrze. Wielu przy tym twierdzi, że EA ma to opanowane do perfekcji. Jak więc z nowym dzieckiem - Battlefield Hardline - jest?

Czasami bywa tak, że przygotujemy sobie jakiś materiał, a potem zalega nam na dysku tylko dlatego, że w momencie, na który zaplanowana była jego publikacja, pojawia się wpis zdecydowanie bardziej będący na czacie, poruszający aktualne kwestie i, mówiąc wprost, czasami bardziej pożądany. W taki sposób drobna recenzja filmu Ten niezręczny moment (ang. That awkward moment) leżała w odpowiednim folderze w oczekiwaniu na chwilę przestoju, a chwila ta właśnie nadeszła. Jeśli więc ktoś szuka komedii romantycznej, aby zasiąść ze swoją drugą połówką do oglądania – być może jest to coś właśnie dla Was.

Mam mieszane uczucia rozpoczynając pisanie tej recenzji. Z jednej strony wypadałoby być konsekwentnym i trzymać się wcześniej zarzucanych grze Watch Dogs niedociągnięć. Z drugiej strony coś w tej grze udało mi się znaleźć, co popycha mnie w stronę bardziej pozytywnego zakończenia całej mojej historii, która rozpoczęła się wraz z premierą gry gdzieś pod koniec maja roku 2014. Starając się nie sprzedać Wam samej historii, bowiem w Watch Dogs każdy powinien, bez względu na wszelkie opinie, zagrać, nakreślę moje odczucia, które niczym sinusoida zmieniały się wraz z doświadczaniem nowych elementów tej gry.