Sukces Grand Theft Auto V jest niepowtarzalny. Na kolana powala wręcz fakt, że w ciągu pierwszej doby sprzedaży zysk wyniósł ponad dwukrotność zainwestowanych środków. Każdy kolejny dzień to po prostu wypełnianie wielkiego worka z pieniędzmi z charakterystycznym wytłoczeniem litery „R”. Coś jednak za tym sukcesem stoi. Są to i sprawy oczywiste, jak i pewne nowości, do których Rockstar musiał nas przyzwyczaić. Spójrzmy na to. Wrażliwych natomiast uczulam, że nie skupiam się na unikaniu zdradzania drobnych elementów historii, także ów spojler alert proszę potraktować w miarę poważnie. Niewrażliwych natomiast zapraszam do lektury.
"Gejming, jaki pamiętam" nie jest serią z punktu widzenia każdego gracza. To tylko krótki rzut okiem na to, co spędzało mi sen z powiek w przeszłości. Ale nie przeszłości, która ma stanowić 2 czy 3 lata wstecz. Myślimy o późnych latach 90' oraz początku nowego milenium. Na ten właśnie okres przypadały wydarzenia, które ukształtowały moją kulturę grania i rozumienia gier. Tzar: Ciężar Korony dotarł do mnie dzięki jednemu z czasopism z grami, jakie kiedyś kupowałem. Był to, nawiasem mówiąc, jedyny przez jakiś czas kanał zdobywania gier.
Do kina można trafić z różnych powodów. Niektórzy są wielbicielami tej formy spędzania czasu i seans traktują jak moment wyciszenia i oddania się ulubionemu zajęciu konsumowania treści komercyjnych czy też bardziej ambitnych, niezależnych. Inni natomiast ubóstwiają domowe zacisze, a wyjście do kina jest pewnego rodzaju ewenementem w ich życiu, niecodziennością. Ja należę zdecydowanie do tej drugiej grupy, choć nie znaczy to, że nie lubię klimatu wielkiego ekranu i przestrzennego dźwięku, który tylko potęguje doznania. Ale niezależnie od tego, w którą grupę się wpisujesz, powinieneś zdecydowanie rozważyć odwiedzenie kina dla filmu „Więzień labiryntu” (ang. The Maze Runner).
Knights & Merchants to gra, której wielu osobom nie trzeba przedstawiać. Tej pozostałej części growego świata można tylko współczuć, bo ich niewiedza pozbawiła ich znakomitego tytułu. Świetnie przygotowany RTS z niesamowicie miłą dla ucha muzyką czarował już na przełomie XX i XXI wieku. Niestety na nowych komputerach nie dane nam było grać. Do czasu…
Jest na sali ktoś, kto nigdy nie miał do czynienia z jakąkolwiek odsłoną serii Grand Theft Auto od Rockstar Games? Nie znać GTA, to jak nigdy nie mieć komputera – tak mi się wydaje. Pewien fragment mojej młodości spędziłem w kafejkach internetowych, bowiem tylko tam GTA 2 była i funkcjonowała na tyle, że można było w nią grać. W ogóle każdy, kto posiadał wtedy Grand Theft Auto 2 był swego rodzaju „bogiem na dzielni”. A gdy wyszło GTA 3… No właśnie. Czym dla nas jest ta seria?
Czytając książkę Metro 2033, prekursora całego Uniwersum, które liczy obecnie 52 książki*, zastanawiałem się, czy często poruszany przez mieszkańców metra wątek dotyczący prawdopodobnego istnienia innych ośrodków ludzkości, która jakoś przetrwała nuklearny kataklizm, zostanie kiedykolwiek rozwinięty. Metro 2034 do końca sprawy nie rozwiązało, jednak z czasem stało się jasne, że na dwóch dziełach się nie skończy. Strzałem w dziesiątkę było utworzenie całego Uniwersum Metro 2033, w ramach którego pod wspólnym sztandarem jednej historii publikować swoje książki mogli różni autorzy, z lepszym bądź gorszym skutkiem dla całego świata z książki. Dziś krótkiemu prześwietleniu poddam książkę „Do światła” Andrieja Diakowa, w której przeniesiemy się do petersburskiego metra.
Wyborna, wybiegająca ponad wszelkie horyzonty i granice historia z odrobiną romansów, rozterek moralnych i przyjaźni. Wszystko to w malowniczej scenerii, gdzie widoki zapierają dech w piersi. Nie, to nie są Niezniszczalni 2! Mamy tutaj rozpierduchę, zero zastanawiania się i odwieczny, a zarazem jedyny dylemat jakim narzędziem pozbawić głowy jednego z gości, którzy do nas strzelają. Tak właśnie widzę film pod wymownym tytułem Niezniszczalni 2, który miałem okazję ostatnio obejrzeć.
Na ten tytuł czekałem od wielu miesięcy. Nie pamiętam wprawdzie skąd dowiedziałem się o pracach nad nim, jednak przedstawiane przez autora koncepcje całkowicie mnie do siebie przekonały. Żadnych udziwnień, żadnej fantastyki, tylko całkowicie realna wizja jednej osoby, której brakowało na rynku gry, w której bez żadnych przeszkód i zagrożeń ze strony AI można by rozwinąć od podstaw własną mieścinę. Coś jak Sim City, ale osadzone w innych czasach i trochę bardziej skomplikowane. Gra porwała moje serce zanim jeszcze miałem w ogóle okazję w nią zagrać, a zakochałem się w niej jeszcze mocniej, gdy pierwszy raz poprowadziłem moją własną mieścinę.
W jednym z wywiadów Dan Vavra, kierujący pracami nad Kingdom Come: Deliverance zapewnił, że ich gra będzie wyjątkowa. Jeśli są wśród nas osoby, które lubią oglądać serial Wikingowie, czytać książki historyczne, a swój czas przeznaczają na przejmowanie władzy w grach z serii Total War, to jeśli wierzyć zapewnieniom producenta, Kingdom Come: Deliverance będzie grą ich marzeń. Wprawdzie do premiery samej gry jeszcze bardzo daleko, jednak zaglądając w odpowiednie miejsca w sieci można natknąć się na parę ciekawych informacji, które poszerzają pogląd na grę, a które postarałem się po krótce przedstawić tutaj.
Zazwyczaj gdy na rynku pojawia się nowy produkt, na temat którego materiały reklamowe obiecują cuda, a wszelkiego rodzaju źródła sprawiają wrażenie, jakby twór ten był ucieleśnieniem wszystkich marzeń każdego geeka, gadżeciarza, czy też po prostu zwykłego, przeciętnego człowieka, ja do sprawy podchodzę z zimną krwią. Nie raz zawiodłem się na czymś tylko dlatego, że dałem się porwać „owczemu pędowi”. I czy aby z nowym iPhone i tworami do niego podobnymi nie jest tak samo?
Zawsze na wstępie jakiejkolwiek recenzji filmu, który przypadkiem udało mi się obejrzeć, wspominam o tym, że żaden ze mnie koneser filmowej sztuki, a jedynie przeciętny zjadacz chleba, który od czasu do czasu wygospodaruje czas i pieniądze na wyjście do kina. Z racji tego, że sytuacja taka ma miejsce bardzo rzadko, każdy film starannie wybieram, żeby wyjść z kina zadowolonym w maksymalnie możliwym stopniu. Miałem wątpliwości, czy Interstellar sprosta temu arcy trudnemu zadaniu zadowolenia i zainteresowania mnie, ale… zadanie spełniło w stopniu większym, niż mogłem sobie wyobrazić!
"Gejming, jaki pamiętam" nie jest serią z punktu widzenia każdego gracza. To tylko krótki rzut okiem na to, co spędzało mi sen z powiek w przeszłości. Ale nie przeszłości, która ma stanowić 2 czy 3 lata wstecz. Myślimy o późnych latach 90' oraz początku nowego milenium. Na ten właśnie okres przypadały wydarzenia, które ukształtowały moją kulturę grania i rozumienia gier. Na pierwszy ogień idzie RTS, który znany powinien być bez wyjątku każdemu - Age of Empires.
"Gejming, jaki pamiętam" nie jest serią z punktu widzenia każdego gracza. To tylko krótki rzut okiem na to, co spędzało mi sen z powiek w przeszłości. Ale nie przeszłości, która ma stanowić 2 czy 3 lata wstecz. Myślimy o późnych latach 90' oraz początku nowego milenium. Na ten właśnie okres przypadały wydarzenia, które ukształtowały moją kulturę grania i rozumienia gier. Tym razem kolejny RTS w moim dorobku, ale z ogromną historią jaką zbudowała cała późniejsza seria, czyli Commandos: Behind Enemy Lines.
Pierwszy dzień, wyłącznie dla mediów i biznesu, już za nami. Mi minął zdecydowanie bardzo szybko. Ludzi nie było dużo, ale na dzień następny organizatorzy spodziewają się 30 tys. W momencie, gdy piszę te słowa, rozpoczyna się już drugi dzień targowy, a zarazem pierwszy dla ludzi z zewnątrz. Od 9:00 mogą zobaczyć to, co my widzieliśmy w piątek.
Wynik sprzedaży gry The Binding of Isaac może zadziwić. 2 miliony sprzedanych kopii to zdecydowanie bardzo dobry wynik jak na grę, która nie należy do wybitnie rozbudowanych oraz zaopatrzonych w nie wiadomo jak piękną oprawę graficzną. A jednak jest coś, co przyciągnęło ludzi do tego tytułu. Spróbujmy dotrzeć do sedna całej sprawy.