Jednego jestem pewien. Nie zabraknie tutaj superbryk takich jak Lamborghini Aventador

Jeszcze przed premierą The Run zacząłem się zastanawiać nad kolejną odsłoną upadającej serii Need for Speed. Jak wiadomo ostatnia część okazała się produkcją niskich lotów, dlatego dziwiłem się, że Electronic Arts nadal daje szansę Black Box'owi na tworzenie gier. Mniejsza oto, zostawmy przeszłość daleko w tyle i pomyślmy o kolejnym odcinku tej opery mydlanej. Już w zeszłym roku wywnioskowałem, że tym razem pałeczkę przejmie Criterion, który powróci do korzeni. Domniemywałem, iż będzie to Underground 3. Jak się jednak okazało, twórcy postanowili stworzyć drugie dzieło wykorzystujące nazwę Most Wanted. Czy będzie to prawdziwy powrót do korzeni? Osobiście w to wątpię.

Wspólnymi siłami, dotarliśmy do końca tego podsumowania. Mimo to, zamierzam również wspomnieć o przenośnych wersjach serii Need for Speed, dlatego obecną część uznajcie jako zwieńczenie stacjonarnych odcinków tej popularnej marki, wypuszczonej spod skrzydeł Electronic Arts.

Ostatnio w sieci pojawiły się plotki informujące nas o tym, że w 2012 roku pojawi się kolejna odsłona serii Need for Speed. Nie wiadomo jednak w jakim kierunku pójdzie seria, ani kto będzie jej producentem, ale mimo to dowiedziałem się o kilku znaczących faktach, przybliżających nas do prawdy.

Gdy w roku 1994 pierwszy raz uruchomiłem grę Jaguar XJ220, doznałem niemałego szoku. Nigdy przedtem nie miałem do czynienia z tak dopracowaną, jak na tamten okres, grą wyścigową. Graficznie nie powalała na kolana, bo bliźniaczy Lotus III: The Ultimate Challenge prezentował się zdecydowanie ciekawiej, jednak dzieło Core Design nadrabiało całą resztą. Była to pierwsza gra, w której podczas hamowania mogłem dostrzec zapalające się światła stop. Była to pierwsza gra, w której warunki atmosferyczne wyraźnie wpływały na charakterystykę jazdy. No i w końcu była to pierwsza gra, w której spotkałem się z elementami ekonomicznymi, związanymi z dokonywaniem napraw uszkodzonego samochodu. Do tego wszystkiego dołożyło się podróżowanie po całym globie w celu uczestniczenia w kolejnych, coraz to bardziej prestiżowych zawodach. Liczył się dosłownie każdy zarobiony wirtualny cent. Nie było dnia, w którym nie uruchomiłbym tej znakomitej gry. Oczywiście trwało to do momentu, gdy nadarzyła się okazja, by zagrać w Road & Track Presents: The Need for Speed. Od tej pamiętnej chwili na długie lata seria Need for Speed zmieniła moje postrzeganie zręcznościowych gier wyścigowych. Takie gry jak Speed Busters, Breakneck, seria Test Drive czy także znakomity eRacer, nie posiadały wystarczająco dużej siły przebicia, by zainteresować mnie na dłużej. Niedługo skończy nam się rok 2012, a Need for Speed osiągnął już chyba wszystkie poziomy zarówno kiczu, jak i perfekcji. Rodzi się zatem pytanie, czy można w tym temacie jeszcze coś wymyślić?

Kraksa prosto z http://wearearcade.com

Czytając komentarze w sieci na temat Burnout Crash nie sposób odnieść wrażenia, że gracze traktują ten tytuł jak sygnał apokalipsy. Skoro taka seria zamienia się w tanią i prostą mini-gierkę rodem ze smartphone’ów to już niedługo wszystkie inne tytuły to czeka.

…where the grass is green and the girls are pretty!  Po długim i niezwykle owocnym kontakcie z dziełem wielbionego przez wielu studia Criterion aż chce się, w myśl piosenki Guns N’ Roses, wykrzyczeć: „Tak, weź mnie! I rób to częściej!”

Assassin's Creed: Brotherhood wylądowało w pierwszej trójce najlepiej ocenianych gier według serwisu Metacritic.com (w ostatnim czasie). Jak na tle nowych przygód Ezio Auditore wypadła inna wielka premiera tego tygodnia - Need for Speed: Hot Pursuit od Criterion Games, autorów kultowego Burnouta?

Pecetowego Burnouta Paradise dorwałem na Steamie w promocji za 3 Euro. Jeżeli miałbym być szczery to cieszę się, że zapłaciłem za niego tylko tyle. Teoretycznie gra autorstwa studia Criterion spełnia wszystkie wymagania luźnej rozrywki - jest szybka, ładna, zawiera sporo contentu, ma doborowy soundtrack (od Bacha po Avril Lavigne). Między innymi dlatego właśnie skusiłem się, postanowiłem sprawdzić co stoi za fenomenem tej serii na konsolach.

Pierwsze wrażenie jest iście genialne. Po pierwsze, mamy tu otwarte miasto - Paradise City. Zero jakichkolwiek ograniczeń czy sztucznych barier, zablokowanych dzielnic, tajemniczych ścian itd. Czysta swoboda zwieńczona szaleńczą jazdą "od krechy do krechy". Super, pomyślałem wówczas, iż jest to najlepiej wydane 3 Euro w moim życiu. Pierwsze kilkadziesiąt minut zaznajamiania się z realiami rozgrywki również przebiegło bez zastrzeżeń. Wówczas Burnout spełniał pokładane w nim nadzieje. Takiego samochodowego cyrku właśnie oczekiwałem.