Gdyby musieć wskazać główne przyczyny rynkowej porażki PSP to obok rozpowszechnionego na masową skalę piractwa i konkurencji ze strony smartphone’ów wypadałoby wymienić też mierny poziom sporej grupy konwersji tytułów z dużych konsol. Przygotowane bez pomysłu, często pośpiesznie produkcje z reguły zawodziły i nie przysporzyły handheldowi Sony fanów. A wystarczyło by więcej firm poszło śladem UbiSoftu i wykazało trochę kreatywności przy przenoszeniu swojej gry na przenośną maszynkę.

Cierpliwość. Cnota z pewnością warta posiadania, choć chyba nie będąca częstym składnikiem mentalności współczesnego gracza. Cierpliwością musieli wykazać się z pewnością fani serii Age of Wonders, którzy na kolejną odsłonę cyklu musieli czekać od 2003 roku. Od czasu, gdy na rynku królował trzeci Warcraft, a szczytem sprzętowej wydajności był Nintendo Gamecube. W tej branży to cała epoka!

Jakiś czas temu Strider pisząc recenzję „Disciples 2” stwierdził, że pierwsza część tej gry jest niemal niemożliwa do zdobycia, ale to było dawno. Dawno i nieprawda. Przed świętami, robiąc porządki, znalazłem kolorową kartonową kopertę, którą dołączono kiedyś do nieistniejącego już pisma. W środku nadal tkwiła płyta z „Apostołowie: Święte Ziemie”... tłumacz ftw! Zastanawiacie się jak zaczynał największy konkurent popularnych „Heroesów”? Zapraszam.

„Bogowie umarli” – zaczyna opowieść mędrzec z pierwszego zwiastuna imponującej wizualnie strategii turowej z elementami RPG The Banner Saga, którą tworzą byli pracownicy studia BioWare. W grze przemierzymy ręcznie namalowany i animowany świat, aby walczyć z przeciwnikami i budować historię własnego ludu, stojącego w obliczu zagłady świata. Nasze czyny zostaną zapisane na tytułowym banerze – wstędze, która zapewni nieśmiertelność.

„The Banner Saga to dojrzała gra dla graczy, którzy doceniają sztukę, fabułę oraz strategię” – napisali na stronie Kickstarter twórcy ze studia Stoic. Domyślacie się pewnie, że produkcja potrzebuje wsparcia finansowego ze strony graczy i ma nadzieję powtórzyć sukces Double Fine oraz inXile Entertainment. Czy warto zainteresować się tematem? O samej grze wiemy jeszcze niewiele, ale wspomniany zwiastun przekona niejedną osobę.

"Polska gra komputerowa". "Polska dobra gra komputerowa". Mniej więcej od czasu premiery Painkillera tego typu określenia nie są niczym niezwykłym. Polski rynek twórców gier nie jest może bardzo rozbudowany, ale funkcjonuje coraz prężniej i daje naprawdę dobre widoki na przyszłość. Jednak jeszcze wcale nie tak dawno stwierdzenie "polska gra komputerowa" powodowało najpierw wybuch histerycznego śmiechu, a następnie głęboki smutek wśród grających rodaków, wywołany tym, że nasz rynek wygląda tak, jak niestety wygląda. Nawet w tych mrocznych czasach zdarzały się jednak wyjątki, czego chlubnym przykładem jest chociażby Gorky 17 (na Zachodzie grę wydano pod zmienionym tytułem: Odium), całkiem niezła strategia turowa, należąca do serii gier z najbardziej skopaną numeracją w historii (najpierw wydano wspomnianą Gorky 17, później Gorky Zero, a serię kończyła Gorky 02).

                Fabuła Gorky 17 rozpoczyna się w roku 2009, w tajnym ośrodku badawczym na terenie Rosji, gdzie prowadzone są testy mające na celu stworzenie doskonałego, zmodyfikowanego genetycznie żołnierza. Jak zwykle jednak w tego typu historiach bywa: coś idzie nie tak, a wojsko zrównuje całą okolicę z ziemią, aby uzyskać pewność, że nic niepożądanego nie zacznie się w przyszłości rozłazić po świecie.

Kiedy przed tygodniem postanowiłem rozpocząć nowy cykl wpisów, dotyczących pecetowych klasyków, miałem w planach solidny plan opisania tydzień po tygodniu kolejnych części serii Heroes of Might and Magic. Zgodnie z zapowiedzią, dziś powininienem zabrać się za opis drugiej części "Hirołsów" jednak, jak to zwykle w życiu bywa, w międzyczasie w moje łapki wpadła inna, klasyczna strategia turowa – Disciples II: Mroczne Proroctwo, dając mi okazję do odświeżenia znajomości z tym tytułem. HoMM II przeniesiony zostaje więc na kolejny tydzień, a dziś powspominamy Disciples II.

Szybka rozkmina to cykl felietonów, który oprócz ukazania interesującego zjawiska, gamingowej ciekawostki, śmiesznego filmiku lub ukrytego bonusu -  zaprasza Was do dyskusji na konkretny temat i wzięcia udziału w ankiecie.

Po jednej stronie barykady spokojna kalkulacja i planowanie kolejnego ruchu. Strategia, taktyka, skrupulatna ocena zysków i strat. Po drugiej – rozpierducha. Pogarda dla przerw, szacunek dla decyzji w locie. Tury czy Real-time? Mechanizm wirtualnych szachów czy płynna destrukcja? Skrajne systemy rozgrywek. Nie tylko w strategiach. Wasze preferencje?

Panowie z francuskiego studia Eugen Systems rzucili się na bardzo ambitny temat - połączenia cech zarówno strategii czasu rzeczywistego jak i turówek w jeden spójny gameplay. Pozornie zadanie niewykonalne, jak się jednak okazało gracze otrzymali coś bardzo fajnego, czego praktycznie dotychczas nie było. Nowe spojrzenie na realizację gier strategicznych.