Dzisiaj mija trzydzieści lat, od kiedy świat „metalheadów” przywitał jeden z najlepszych heavy-metalowych albumów w historii - „Powerslave” wydany we wrześniu 1984 roku przez zespół, który już wtedy miał potencjał, aby zostać legendą. Iron Maiden. Należy im się chyba ode mnie kilka słów z tego tytułu, czyż nie?
Mam wybiórczy stosunek do Wielkiej Czwórki Thrash Metalu, składającej się z tak legendarnych formacji jak Metallica, Anthrax, Slayer i Megadeth; za „Metę” dałbym się pokroić, Anthrax wspominam głównie dzięki fantastycznemu koncertowi, jaki dali na Woodstocku, na Slayera muszę mieć dzień, a w moim odtwarzaczu zapętliła się tylko jedna płyta zespołu Dave’a Mustaine’a. Tworząc wcześniej delikatne tło, cobyście mieli pojęcie, z jakim zespołem się mierzymy, opowiem Wam dzisiaj dlaczego żaden inny krążek poza „Peace Sells... But Who’s Buying” z dyskografii Megadeth, mnie nie przekonał.
Pisanie o Black Sabbath jest jak stąpanie po polu minowym, całe szczęście, że za tatę mam byłego sapera, toteż wzięcie na tapetę kreatorów muzyki metalowej nie wydaje się być aż tak wymagające. Wciąż mam jednak świadomość, że oto na poniższych akapitach opisywał będę coś równie świętego co przebieg bitwy pod Grunwaldem, toteż dam z siebie wszystko, aby to środowe spotkanie z cięższą muzyką przyniosło Wam przyjemność. Dla mnie wejście w mroczną historię grupy Iommiego zawsze rozliczane jest właśnie w takich rozkosznych kategoriach.
Uznałem – po ciepłym przyjęciu artykułu z zeszłego tygodnia – niechaj się to stanie tradycją! Od tej pory, co środę, choć nie jestem jeszcze pewien z ilu-tygodniową przerwą, będą się ukazywały artykuły utrzymane w rock’n’rollowym tonie. Postaram się w nich przybliżać sylwetki zespołów, które moim zdaniem warte są wszelkiej gloryfikacji, nie liczcie więc na hipsterskie typy – przewiną się tu głównie legendy, bo od nich zacząć najłatwiej. Jeżeli więc mówimy o zespołach, bez których świat muzyki nie byłby taki sam – ciężko nie wymienić Scorpionsów, których z obiektem poprzedniego, środowego tekstu łączy fakt, iż tak niemiecki jak i australijski zespół, zalicza się do grona „pionierów hard-rocka”.
Lata lecą, a przemysł muzyczny zmienia się nie do poznania. Ekspansja internetu pomaga wyłowić morzu wszystkiego, co się ukazuje prawdziwe perełki. Dla mnie był to niesamowicie silny rok, i podsumowanie go jest bardzo trudne. Przedstawiam wam moją, subiektywną jak nic innego na tym świecie, mocno nakierowaną na mój rockowo-metalowo-punkowy gust listę. Pięć najlepszych albumów tego roku. Na końcu znajdziecie też bardziej ogólne podsumowanie wszystkiego co mi się podobało, poza albumami. Zachęcam do przesłuchania załączonych utworów i zapraszam do lektury :)
Sabaton to bez wątpienia grupa wyjątkowa. Daremnie szukać innych zespołów power-metalowych nagrywających całe albumy koncepcyjne albo takie, które cieszyłyby się podobnym uznaniem w Polsce. O wyjątkowości relacji na linii Sabaton-Polacy niech świadczą koncerty, które u nas regularnie się odbywają, a wyjątkowość ich płyt znakomicie pokazuje ich ostatnie dzieło – Carolus Rex.
W życiu jest czas na wszystko. W życiu muzycznym również. Jest czas na jazz, na klasykę, na rocka i na elektronikę. A bywa i tak, że w życiu człowieka przychodzi czas na metal i to nie byle jaki, bo fiński melodic death metal. Zapraszam do przeczytania recenzji płyty Circle fińskiej grupy Amorphis!
Areee you ready to roooock?!
Bo ja jestem. Byłem już od 2009 roku, kiedy to Double Fine pozwoliło graczom zakosztować heavy metalu zaklętego w formie gry Brutal Legend. A gdzie wersja na PC? A nie planujemy. Ale na pewno? Na pewno. Tymczasem na początku tego roku Brutal Legend samo musiało uznać, że PS3 oraz X360 nie są wystarczająco metalowe i dało odważnego susa (w wysokiej rozdzielczości) na platformę Steam. Ciężkie bramy do krainy riffem i rockiem płynącej stanęły otworem, a ja swój bilet wykorzystałem dzięki niezwykle bogatemu zestawowi Humble Indie Bundle 9. Dzięki, panowie!
Brutal Legend jest świetne, ale też nie jest. Mistrzostwem świata jest klimat wykreowanego przez Tima Schafera metalowego uniwersum. Sam gameplay jest natomiast tylko poprawny. Na szczęście mroczna matematyka bogów metalu sprawiła, że efekt końcowy jest więcej niż zadowalający.
Motorhead to zespół szczególny w historii muzyki rockowo-metalowej. Wokal nie jest wybitny, sekcja instrumentalna też technicznie nie wymiata, melodie są proste, a teksty – nawet prostackie. Ale słucha się tego naprawdę świetnie, a panowie na czele z Kilmisterem od 1977 roku zapewniają tam dawkę dobrej, szalonej i mocnej muzyki. Choć ostatnio rockowy styl życia dopadł Lemmy’ego, to nie przeszkodziło im to w nagraniu pierwszego od trzech lat albumu studyjnego. Więc jak prezentuje się Aftershock(bo to o nim mowa), ich najnowsze dzieło? Zapraszam do przeczytania recenzji!
Iron Maiden to bez wątpienia zespół kultowy, z bardzo dużą i wierną grupą fanów z Polski. Zespół ten, choć technicznie i muzycznie nie jest specjalnie genialny, daje czadu już tyle lat, czy to za sprawą albumów studyjnych, czy też koncertów. Czy ich najnowsze koncertowe wydawnictwo jest warte uwagi, czy też jest to odcinanie kuponów od dawnych dokonań? Zobaczcie sami!
