Forfitery to mini-felietony. Mniejsze od Rojopojntofwiu, ale większe od Szybkiej rozkminy. Nie zawsze traktują o grach.
Witam serdecznie w drugiej części bunkrowego Forfitera. Dzisiaj liźniemy trochę historii, przeanalizujemy kilka stosowanych mechanizmów i zagrań oraz zobaczymy jak sprawa wojskowych shronów ma się aktualnie. Zbadamy czym i jakimi rozwiązaniami w kwestii umocnień terenowych oraz wykorzystanego uzbrojenia zasłynęła symboliczna Linia Maginota, bezlitosna Normandia, krwiożerczy Wietnam i mocarne bunkry współczesne. Zapraszam. Bronimy się dalej.
Forfitery to mini-felietony. Mniejsze od Rojopojntofwiu, ale większe od Szybkiej rozkminy. Nie zawsze traktują o grach.
Witam Was serdecznie w kolejnym obszerniejszym materialne, który podobnie jak ubiegłotygodniowy szok w sztuce współczesnej (1 / 2) – postanowiłem podzielić na kilka części, fundując Wam tym samym dłuższą przygodę z… bunkrami! Wiem - skandal, nie będzie o Wiedźminie. Do rzeczy. Od lat interesowałem się fortyfikacjami obronnymi. Zbierałem na ich temat czasopisma i oglądałem programy dokumentalne. We wszystkich filmach wojennych zawsze zwracałem na te obiekty uwagę, kochałem wznosić je w grach. Zaprezentuję Wam rozwój ich budowy, uzbrojenia i zastosowania na przestrzeni wieków. Od początków wojen światowych przez Wietnam po czasy współczesne. Nie pominę również ich roli w grach komputerowych. Myślę, że miłośnikom militarystyki wpis ten powinien się spodobać, a przynajmniej zainteresować. Gorąco zapraszam do lektury. Mówi się, że najlepszą obroną jest atak. Nie zawsze…
Taka sobie ciekawostka znaleziona podczas wieczornego przeglądu prasy :-)
41% operacji numerycznych wykonywały w 1986 roku kalkulatory, w 2000 roku za 86% operacji odpowiadały komputery. W 2007 roku aż 25% obliczeń dokonywały konsole do gier.
źródło: Focus, kwiecień 2011
Uwielbiam kino kostiumowe. Wszelkie seriale i filmy utrzymane w tej konwencji, dziejące się w czasach mniej lub bardziej historycznych mają sporą szansę na bycie obejrzanymi przeze mnie. Obecnie historycznych produkcji jest trochę na rynku – wspomnieć choćby rewelacyjny pierwszy sezon Spartacusa i jego prequel. Ja jednak chciałbym zachęcić Was do oglądnięcia czegoś innego (Spartacusa też, żeby nie było) a mianowicie szesnastoczęściowej serii telewizyjnej wyprodukowanej przez Brytyjczyków.
Druga Wojna Światowa. Dla jednych, którzy ją przeżyli – okres tragiczny, pełen bólu i cierpienia. Dla innych, którzy w żaden sposób w niej nie uczestniczyli – czas wydarzeń wręcz niepojętych. Dla wszystkich jednak stanowi ona najważniejszą kartę w historii świata. Okres wielkich przywódców, polityków, charyzmatycznych dowódców i odważnych żołnierzy przelewających krew za swój kraj i bliskich. Męstwo i oddanie tych ostatnich zadziwia jednak najbardziej. Ich życie z dnia na dzień zamieniło się w piekło. Kiedyś robiąc codzienne zakupy, odwożąc dzieci do szkół, chodząc na przyjęcia nie zdawali sobie sprawy, że za niedługo przyjdzie im walczyć o życie. O przetrwanie w okopach pod ostrzałem artyleryjskim, codziennie będąc narażonym na atak snajpera lub nalot bombowy. Problemy życia codziennego stały się nic nieznaczącymi błahostkami. Nauczyciele, sportowcy, rolnicy, artyści. Wtedy ich poprzednia profesja nie miała znaczenia. Liczyło się wykonanie zadania, poczucie misji, gdzie najlepszymi przyjaciółmi byli towarzysze broni i boże wsparcie. Słabi, poniżani czy dyskryminowani – stawali się bohaterami. Żołnierzami zmieniającymi bieg historii.
Nigdy nie byłem wielkim fanem zwiedzania muzeów. Owszem, jako małolat uwielbiałem warszawskie muzea Techniki, Kolei i Wojska Polskiego, ale już jako dorosły człowiek ich nie odwiedziłem. Będąc za małolata w Londynie, potrafiłem jednego dnia ‘zwiedzić’ British Museum i Imperial War Museum. Na biegu, rzuciłem okiem na wszystko co mnie interesowało i pobiegłem dalej. Dziś jednak przeczytałem o muzeum które BYĆ MOŻE zwiedził bym dokładniej.
Właśnie wpadł mi w łapska pięciominutowy filmik będący sklejką (z grubsza chronologiczną) gier z gatunku FPS. Co prawda brakuje sporej ilości tytułów (jak i sam autor na końcu to zaznacza), ale trzeba przyznać - łezka w oku się kręci.. Czy kiedyś grafika była najważniejsza? Nie! A Wy, jak wspominacie "stare dzieje"?
Gwoli ścisłości - stary nie jestem, miałem C-64, komputer stacjonarny dopiero od połowy 2001 roku, lecz w takie tytuły jak Wolfenstein 3D, Doom, Duke Nukem 3D, Half-Life udało mi się zagrać. Równie świetnie bawiłem się przy "nowszych" produkcjach, takich jak MoH:AA, RtCW, BF42 i taaak dalej..
Tak dla odświeżenia - Doom, Heretic oraz Hexen w przeglądarce!
Wraz z upadkiem Acclaim Games - grupy powstałej na zgliszczac wielkiego Acclaim Entertainment - dobiegł końca jeden z najciekawszych rozdziałów opowieści o rynku elektronicznej rozrywki. Musicie bowiem wiedzieć, że bez drugiego z wymienionych przedsiębiorstw świat gier byłby o wiele smutniejszy.
Podobnie jak kilku moich kolegów z redakcji, postanowiłem ostatnio przeczytać książkę Cyfrowe marzenia, której autor podejmuje się niezwykle trudnego zadania: przedstawienia niezbyt długiej, bo zaledwie kilkudziesięcioletniej, ale za to niezwykle barwnej historii gier komputerowych i wideo. Starsi czytelnicy zapewne pamiętają Piotra Mańkowskiego z tekstów w popularnych czasopismach Reset i Secret Service. Ja dodam od siebie jedynie tyle, że to już druga próba Micza – bo pod takim pseudonimem pisał niegdyś ów dziennikarz – zmierzenia się z tym tematem. Dwanaście lat temu był on współautorem książki Biblia komputerowego gracza, która koncentrowała się głównie na opisach najważniejszych gier i przybliżeniu sylwetek ich twórców. Mimo najlepszych chęci, dziś trudno określić tamtą pozycję mianem udanej.
Twórcy gier komputerowych chętnie sięgają po inspirację do historii – niestety, z maniakalnym natręctwem upodobali sobie kilka popularniejszych fragmentów ludzkich dziejów. Stąd ciężko nam opuścić fronty II Wojny Światowej, średniowiecznie zamczyska czy realia feudalnej Japonii. Całe szczęście historia wkracza odważniej również w gatunki poza strategiami. Prezentacja włoskiego renesansu w Assassin’s Creed II to bardziej porywająca wizja niż większość fantastycznych i udziwnianych na siłę światów. Nie wspominając już o mocnych historycznych korzeniach w wielu strzelaninach FPP. Ta sytuacja o tyle mnie cieszy, że jeszcze 10 lat temu nic nie wskazywało, aby w tym gatunku możliwe było pokonanie dziwacznych schematów wytyczonych przez tuzy gatunku jak Doom, Duke Nukem 3D czy Quake.
