Gry komputerowe bardzo często robią w mediach za chłopca do bicia i raz po raz są demonizowane, kiedy tylko jakiś nastolatek zastrzeli swojego kolegę. Inny powód do podkreślenia ich szkodliwości to ekstremalne przypadki uzależnień od grania. Tutaj również na ofiary kreowane są głównie dzieci, ale spójrzmy prawdzie w oczy - każdy z nas może się uzależnić. Ja sam niejeden raz zarywałem nocki dla dobrych tytułów, a steam i raptr pokazał mi przekorczenie magicznej granicy stu przegranych godzin dla kilku z nich. Uzależnienie od gier bywa porównywane z innymi uzależnieniami. Prześmiewczy serwis DORKLY.com opublikował w piątek bardzo trafne porównanie niektórych gier do narkotyków i substancji psychoaktywnych. Wszystko to w formie rysunkowej, którą przetłumaczyłem specjalnie dla Was.

Styl pisania amerykańskiej autorki Christie Golden znałem już wcześniej. Pierwszą książką jej autorstwa, jaką czytałem, był polski przekład „Lord Of The Clans” czyli „Władca klanów”, książki również dziejącej się w uniwersum Warcrafta. „Władca klanów” opowiadał historię przywódcy Hordy Thralla. Byłem wtedy zaskoczony dobrą jakością tej książki – dotychczas pisanie książek osadzonych w świecie gier kojarzył mi się ze słabymi i wymuszonymi książkami. Ta jednak spokojnie zasługiwała na przeczytanie niezależnie od gry – można było ją komuś polecić jako po prostu dobrą książkę fantasy. Od tamtego czasu zwracałem uwagę na karierę Christie.

Okładka książki

W grze World Of Warcraft, będąc w Stormwind, napotkamy na tarasie biblioteki zamkowej dziewczynkę, o imieniu Alicia. Dość trudno na nią przypadkowo trafić, i wielu graczy nigdy jej nie zauważyło.

Alicia w Stormwind

Jak już się napisało Wstępniak i powiedziało A, to wypadałoby powiedzieć też B. Na pierwszy ogień pójdzie temat, który od długiego już czasu krąży wśród graczy, spędzając wielu sen z powiek, niektórych doprowadzając do szewskiej pasji, a innych z kolei ledwie do wzruszenia ramionami. Chodzi o współczesne gry i problem postawiony w taki sposób: „Dlaczego nie są one takie (dobre/wciągające/klimatyczne/rozbudowane itd.) jak gry dawne?” Ponieważ sporo już o tym napisano, postanowiłem włączyć się w ten wielogłos, by przedstawić punkt widzenia, który nieczęsto zdarzało mi się obserwować.

Aż nie wiem co napisać... Wyobrażaliście sobie kiedyś Chucka Norrisa, który kopie z półobrotu stworzenia z World of Warcraft? Jeśli nie to już nie musicie tego robić - wystarczy, że obejrzycie tę reklamę TV:

Czy to chęć zwrócenia uwagi na World of Warcraft przed premierą Star Wars: The Old Republic? Jak uważacie? I co sądzicie o samej reklamie? 

Który fan Blizzard nie czeka na BlizzCon? Pełni pogody ducha i zazdrości dla cwaniaczków, którzy mają szczęście przybywać aktualnie w Anahaim, Kalifornia, wyczekujemy przed monitorami z kubkiem ciepłego kakao w ręku, czekając na prezenty, jakie firma przygotowała dla nas na ten świąteczny okres. Ceremonia otwarcia BlizzCon 2011 dopiero się zakończyła a już jest o czym pisać.

Najprawdopodobniej nie ma na świecie człowieka, który nie lubi być nagradzany. Obojętnie czy mówimy o gratyfikacji finansowej, otrzymaniu dóbr materialnych czy zyskaniu zwykłej satysfakcji lub dozgonnej wdzięczności kogoś innego – akcja powinna wywoływać reakcję. Wtedy czujemy, że jesteśmy potrzebni, a nasze działania mają sens. Wizja dotarcia do wyznaczonego sobie celu motywuje nas i pozwala znieść nawet nudne czy nieprzyjemne czynności. Niektórzy mówią, że na tym polega dorosłe życie i praca. Pozostali walczą o to, by móc łączyć swoje zainteresowania z zarabianiem pieniędzy. Sukces „Epic Win” wydanego na telefonach marki Apple pokazuje z kolei, że przy drobnej motywacji nawet z działań codziennych i monotonnych można uczynić zabawę. Aplikacja te jest tak naprawdę organizerem, który za wykonywanie zapisanych zadań nagradza użytkownika punktami doświadczenia. Co prawda, taki mechanizm wymaga od gracza uczciwości, ale popularność programu nie pozostawia złudzeń. Lubimy nagrody i rywalizację. Jaki jednak powinien być poziom trudności wyzwania? Czy żeby zdobyć upragniony miecz w ulubionym RPG naprawdę powinniśmy przesiedzieć dziesięć godzin polując w lesie na dziki i Gobliny?

Miesiąc temu informowałem Was o imprezie European Battle.net Invitational, która w tym roku odbywa się w Warszawie. Dobrych turniejów nigdy dość, a ten ma miejsce w naszej stolicy, a dokładniej - w Multikinie w Złotych Tarasach. Dla tych, którzy nie chcą/nie mogą wybrać się osobiście, przygotowano stream na żywo - wystarczy klik w link. O samym turnieju więcej na oficjalnej stronie. Impreza trwa do jutra wieczór.

W ciągu ostatnich kilku dni w świetle tragicznych wydarzeń w Norwegii rozgorzała dyskusja na temat tego, czy gry mogą mieć wpływ na psychikę graczy oraz jak silnie na nią oddziałują. Media głównego nurtu w doniesieniach na temat Andersa Breivika, czyli sprawcy masakry powtarzały dość często informacje zaczerpnięte z jego profilu na Facebooku, a wśród nich również to, że lubi grać w „World of Warcraft” i „Call of Duty: Modern Warfare 2”. Z opublikowanego w sieci manifestu wynika również, że morderca uważał sieciowe rozgrywki w popularnej strzelaninie za swoisty trening bojowy, pozwalający przećwiczyć i przeanalizować zachowania na polu bitwy. W przypadku tego tytułu brzmi to nieco absurdalnie ze względu na nieco zręcznościowy model rozgrywki, lecz wobec skali tragedii, która wydarzyła się w zeszły piątek, temat został dość mocno nagłośniony. Choć publiczna nagonka na gry wideo z paleniem pudełek przed sklepami nam nie grozi, warto zastanowić się nad tym problemem szerzej. To zrozumiałe, że jako gracze obawiamy się takiej sytuacji, ale warto wspomnieć, że jeśli media zaczną krucjatę przeciwko grom, jako symulatorom zamachów na ludzkie życie, wykażą się hipokryzją. A dlaczego tak uważam przeczytacie poniżej.