„Feed. Przegląd Końca Świata” Miry Grant to mój przypadkowy prezent gwiazdkowy – miałam go sobie wybrać samodzielnie, a w osiedlowej księgarni w interesujących mnie działach była to jedyna pozycja, która zapowiadała się ciekawie i której jeszcze nie czytałam.  I tak oto znowu trafiłam w postapokaliptyczne klimaty.

Poznajcie R. To młody chłopak, nie do końca zadowolony ze swojej obecnej sytuacji, wnikliwie obserwujący otoczenie i zachowania ludzi. A jest co obserwować - kilka lat temu świat opanował wirus ożywiający zmarłych, którzy teraz snują się po zniszczonych metropoliach celem zjedzenia czyjegoś mózgu. Wielu bezmyślnie stara się wypełnić obowiązki, które mieli za życia, ale dobrze wiecie, jakie są zombiaki - blade, powolne i jęczące. R. to wszystko widzi i doskonale rozumie, co się dzieje. W końcu też jest żywym trupem.

Wiecznie żywy, wiecznie potargany, wiecznie patrzący

Yo. Jestem Sam B. Wiesz który? Tak, ten od Who Do You Voodoo, Bitch. Co z tego, że nie mam kolejnego hitu? Goń się. Nie po to tu jestem, dosyć mam usprawiedliwiania się. Mam historię, która wysadzi cię z butów, ziomek. Cholera, może nawet napiszę o niej jakiś tłusty kawałek. Dead Island to dobry tytuł, co? A co ty tam wiesz... Więc słuchaj, człowieku, bania ci zmięknie. Agent wysłał mnie na jakąś chałturę, bo z flotą krucho, czaisz? Chałtura na tropikalnej wyspie - pomyślałem, że spoko. Ciepło, gołe laski, alkohol i zajęty jeden wieczór, a potem balowanie. Co może pójść nie tak?

To ja w akcji, człeniu!

Trzydziesty ósmy odcinek naGRAnia stał się w końcu faktem. Audycję udało nam się nagrać w weekend, dziś mamy zaszczyt przedstawić ją szerszemu gronu słuchaczy. Dwie godziny pogadanek o grach, tak długiego podcastu chyba jeszcze nie nagraliśmy.

Rozmawiamy o naszych oczekiwaniach względem gier mających ukazać się w pierwszej połowie obecnego roku, obgadujemy zapowiedzi nowego sprzętu od NVidii, rozmawiamy troszkę o Wii U, fenomenie żywych trupów i zwiastunie Cyberpunka 2077. Zapraszamy do odsłuchania.

Rokrocznie największym powodzeniem cieszą się shootery i szeroko rozumiane gry akcji, zaś tradycyjne przygodówki, mimo iż mają grono oddanych fanów, nie mogą się równać z puchnącą milionami dolarów marketingową bańką kolejnych odsłon Call of Duty czy powodzeniem chociażby gier ruchowych. Ich złote czasy już minęły, lecz dzięki tytułom pokroju The Walking Dead myśl o uhonorowaniu tytułem „gry roku” jakiegoś wtórnego klikadła znika niczym ręką odjął. Albo odgryzł.

Od lat trwa moda na zombie. W szczególnej mierze dotyczy ona kinematografii oraz elektronicznej rozrywce. Skąd się ona bierze? Prawdę mówiąc nie mam kompletnego pojęcia, bo ja nie widzę w nich kompletnie nic ciekawego. Nie twierdzę oczywiście, że gry tudzież filmy z nieumarłymi bestiami muszą być z ich powodu złe, ale jeśli przyjrzeć się tym istotom, to naprawdę nie wykazują się one niczym szczególnym. Wampiry, czy też wilkołaki są dla mnie o wiele ciekawszymi stworami. Poniżej dowiecie się dlaczego.

Kończący się rok dał nam wiele ciekawych tytułów. Na pewno każdy z was weźmie je pod uwagę w swoim rankingu. Max Payne 3, trzeci „asasyn”, Dishonored, nowe Diablo, Black Ops, ostatni segment Mass Effecta, zjawiskowy Fez, odświeżające Guild Wars 2, Dragon's Dogma, Hitman: Rozgrzeszenie, sequel Borderlandsów - wszystkie niewątpliwie robiły i robią bardzo pozytywne wrażenie. Sęk w tym, że zostały zmiecione przez jedną, skromną, wykonaną w formie interaktywnego filmu przygodówkę point'n'click. The Walking Dead zapamiętam na wiele kolejnych miesięcy. Ekipa Telltale zrobiła mi w głowie niesamowite spustoszenie. Czuję się wobec ich dzieła całkowicie bezradny. Oddaję cześć, podziwiam i proszę o więcej.

Przed odpaleniem, a nawet samym zakupem pierwszego sezonu miałem kilka wątpliwości, bo ludzie z Telltale nie wzbudzali uznania swoją sinusoidalną formą (Jurrasic Park: The Game okazał się przeciętniakiem, a wyszedł kilka miesięcy wcześniej). Podjąłem ryzyko i cieszę się z tego niezmiernie. The Walking Dead okazało się niewiarygodnym doświadczeniem, nieporównywalnym z żadnym innym hitem ostatnich miesięcy.

Stało się, nareszcie światło dzienne ujrzał ostatni odcinek pierwszego sezonu gry The Walking Dead. Dla graczy, którzy rozpoczęli swoją znajomość z serią tuż po premierze, przygoda trwała pół roku. W związku z tym, że poszczególne części serii były już wielokrotnie recenzowane, zamiast pisać o całości skupię się jedynie na najnowszym odcinku. Dołożyłem wszelkich starań, żeby tekst był wolny od spoilerów.

Nieraz możemy natrafić w grach na nawiązanie do jakiejś książki lub filmu. Zazwyczaj ma to charakter co najwyżej mrugnięcia okiem w stronę odbiorcy. Czasem jednak warto pokusić się o dokładniejszą analizę samej sytuacji i właściwej funkcji, jaką owo nawiązanie spełnia. Tak jest bez wątpienia w przypadku pewnej postaci w The Walking Dead.

Zombie w kulturze masowej obecne są od kilkudziesięciu lat. Z początku termin ten opisywał żywego lub nieumarłego człowieka opętanego przez magię VooDoo. Z czasem ewoluował jednak do typowego, pierwotnego mózgożercy napędzanego najprostszym instynktem przetrwania. Taki też obraz zaprezentował nam Georga Romero. Niestety zombie dalej ewoluował...