Los Angeles nocą wygląda jak wyludniona betonowa dżungla skąpana w pomarańczowym świetle latarni. Tu przejedzie samochód, tam szybko przejdzie samotny przechodzień. Pozorny spokój, ale gdy tylko na terenie metropolii wydarzy się tragedia - wypadek, zabójstwo, pożar - ściągają w jej kierunku różni ludzie. Gapie, służby miejskie, pomocnicy i oni - goście z kamerami, którzy filmują odrażające szczegóły. Wśród nich jest on - blady chłopak z wielkimi oczami, przetłuszczonymi włosami i kościstą twarzą. Lou Bloom, wolny strzelec (lub, jeśli wolicie, nocny pełzacz - nightcrawler).
Co mają ze sobą wspólnego John Carpenter, Drive i Hotline Miami? Nostalgię i brutalność lat 80-tych, którą teraz w niezwykle stylowy sposób na ekrany kin przeniósł Adam Wingard, reżyser filmu Gość. Z okazji Halloween miałem do kina iść na Rogi, bo książka mi się podobała i chętnie zobaczyłbym Radcliffe'a jako diabelskiego Amerykanina. Los jednak chciał, że zupełnie znienacka i bez uprzedniej wiedzy o filmie (no dobra, dwie bardzo pozytywne recenzje przeczytałem) poszedłem na Gościa. I powiem wam, że była to bardzo dobra decyzja. Rogi w końcu obejrzę i pewnie okażą się dobre, ale Gościa już znam i wiem, że jest dobry. Bardzo dobry!
Kickstarterowe menu wzbogacają nie tylko gry komputerowe, książki, muzyka i planszówki. Coraz częściej i z coraz większą odwagą o naszą gotówkę proszą młodzi filmowcy, dla których zebranie środków jest realną szansą na realizację marzenia, jakim jest pełny metraż. Taką szansę wykorzystał z pewnością Jeremy Saulnier, który w 2012 roku rzutem na taśmę zyskał 37 tysięcy dolarów.
Pozwoliło mu to na stworzenie amerykańskiego thrillera o zemście...która jest tylko przedsionkiem do opowiedzenia szerszej historii o zabijaniu oraz sprawiedliwości. To nie będzie tradycyjna recenzja, bo Blue Ruin nie jest też tradycyjnym obrazem o rozlewie krwi. Saulnier w moim przekonaniu przełamał tym obrazem 3 podstawowe reguły rządzące gatunkiem. Jakie?
Największe hity filmowe roku 1988? Rain Man, Szklana pułapka, Sok z żuka, Bliźniaki... A teraz przyznać się, ilu z Was słyszało o filmie Spoorloos (czyli po naszemu Zniknięcie)? Zapewne niewielu. Ja też należałem do tej grupy, bo europejskie kino sprzed kilku dekad nie należy do najpopularniejszego zbioru filmów, o których myśli przeciętny filmożerca. Ale dzięki wirtualnym kontaktom np. na forum GOLa można wyłapać kilka ciekawych rekomendacji, obejrzeć, ocenić, a potem polecać dalej. I tak też będzie w tym wypadku, bo Zniknięcie to oryginalny, zacny dreszczowiec, który warto (po)znać.
Nazwiska telewizyjnych twórców od pewnego czasu są prawdziwymi markami w świecie rozrywki. Wielu świadomych widzów już teraz interesuje się danym serialem nie dlatego, że gra w nim Pan X lub Pani Y, ale dlatego, że znają nazwisko pomysłodawcy i tzw. showrunnera. J.J. Abrams już wyszedł poza mały ekran, Eric Kripke radzi sobie całkiem nieźle, Vince Gilligan również. Do grona najlepszych dołączył w mym odczuciu także Bryan Fuller - uznanie zdobył dzięki m.in. przedwcześnie skasowanemu, ślicznemu i bajkowemu Gdzie pachną stokrotki, a teraz umacnia swoją pozycję serialem Hannibal. Serialem, który w drugim sezonie pewnie stanął na nogach i z każdym odcinkiem zaciekawia coraz bardziej.
uwaga - w tekście będą delikatne spoilery dotyczące sezonu 1
O Pasikowskim mogę napisać 2 rzeczy. Po pierwsze, jest autorem najlepszego filmu jaki kiedykolwiek zrodziła Ojczyzna (Psy). Po drugie, to reżyser kręcący w Polsce po amerykańsku, co wychodzi mu naturalnie i jest unikalne samo w sobie. A Jack Strong jest potwierdzeniem obu tych tez. Pasikowski postanowił ponownie zgłębić temat mocno zakorzeniony w historii kraju, aczkolwiek wykorzystał do tego sprawdzone schematy rodem z kina jankeskiego.
W rezultacie Jack Strong bije po oczach scenariuszowym, reżyserskim i aktorskim oldskulem, jakiego u Nas po prostu brakuje. Całkiem nieźle się zaczyna, nie? A dalej jest tylko lepiej.
Zauważyłem, że wielu autorów na gameplay.pl lubi anime. Jestem ciekaw czy przekłada się to również na zainteresowanie mangą. Ostatnio triumfy święci Attack on Titan, ale do mnie jakoś nigdy nie przemawiały popularne tytuły pokroju Naruto, One Piece, Bleach itd. . Jestem fanem gigantycznej epopei Kentaro Miury, którą chyba wszyscy znają, a nazywa się ona „Berserk”. Jednak „Berserk” jest wszystkim fanom mangi znany, więc nie ma sensu pisać o przygodach Gutsa. Zostawię tutaj tylko cytat z tweetera Kamila Krupińskiego "Can someone help me find a behelith so i can sacrifice my loved ones to have the next chapter of Berserk?". Miura się rozleniwił albo zapedził w fabularny kozi róg. O czym zatem chciałem napisać?
Te kilka wolnych dni postanowiłem wykorzystać na nadrobienie filmowych zaległości. Na mojej liście produkcji, które zawsze chciałem zobaczyć, ale po prostu wcześniej zabrakło mi na nie czasu, znalazła się "Noc oczyszczenia" z Ethanem Hawkem w roli głównej.
Jedno trzeba Kapitanowi Phillipsowi oddać. Nawet jeśli przekłamuje w jakiś sposób historię ataku somalijskich piratów na Maersk Alabama, to robi to na tyle dobrze, że ciężko się do filmowej wersji wydarzeń przyczepić i zarzucać małą wiarygodność. Inaczej pisząc – to uczciwe kłamstwo. Nie będę nawiązywał do licznych wywiadów marynarzy, którzy przełożonego obrzucili szambem i zarzucili niekompetencję. Odpowiednie sprawy rozwiąże sala sądowa.
A sam film? Bardzo dobry! Byłem, widziałem i gwarantuję Wam, że dawno nie widziałem tak sprawnie zrealizowanego thrillera.
Dawno nie byłam w kinie na porządnym thrillerze. Ostatni tytuł, jaki przychodzi mi na myśl to Dziewczyna z tatuażem, a było to 1,5 roku temu. Na Labirynt wybrałam się w ciemno, nie czytając nawet, jaką tematykę porusza. Moja wiedza ograniczała się do dwóch faktów: czas trwania - 2h 26 minut, w obsadzie - Jake Gyllenhaal i Hugh Jackman. Ryzyko długich filmów polega na tym, że zamiast treściwej, trzymającej w napięciu historii, możemy otrzymać rozwleczoną do granic możliwości opowieść bez polotu (trochę tak miałam z Zodiakiem Finchera, wybaczcie :P). Denis Villeneuve wiedział, co robi, bowiem jego film trzyma w napięciu od początku do końca i serwuje widzom uczucie niepokoju porównywalne do tego, które odczuwają jego bohaterowie.
