Nowa fala niezależnego wirtualnego horroru bardzo mnie przekonuje. Wszystkie Amnesie, Outlasty, Slendery łechcą odpowiedni obszar mózgu, a spędzenie kilku godzin w ciemnym pokoju z słuchawkami na uszach w każdym takim przypadku było atrakcyjne. SOMA od samego początku wydawała mi się bardzo ciekawym projektem, który horror ożeni z interesującą otoczką fabularną i nietypowym miejscem akcji. Gdy okazało się, że gra jest tak dobra, jak to sobie wyobrażałem, radości, śpiewom i tańcowaniu nie było końca. Zapraszam na recenzję. Uwaga, możliwe lekkie spoilery.

Zespół Hey uraczył słuchaczy kilkoma wersjami kolorystycznymi swojego najnowszej albumu. Mój Błysk jest bladopomarańczowy. Mój Błysk zaczyna się z przytupem, trwa 37 minut i kończy dosyć melancholijnie, by nie powiedzieć depresyjnie. Może Wasz Błysk jest inny? Zalicza te same przystanki, ale w innej kolejności, a co za tym idzie, cała podróż jest inna? Pozwólcie więc, że pod płaszczykiem recenzji napiszę, jak wygląda(ła) moja przygoda z jedenastym, długogrającym, studyjnym albumem Heya.

Nie czytałem książki Ballarda pt. Wieżowiec, ale to nie przeszkodziło mi czerpać wielkiej przyjemności z seansu filmu High-Rise. Ben Wheatley nie proponuje w swoim filmie niczego odkrywczego, ale w pewnym momencie musiałem sobie przypomnieć, że przecież siedzę w kinie. Każdy średnio rozgarnięty widz będzie rozumiał to, co się na ekranie dzieje i dokąd to wszystko zmierza, ale jednak zadziałało, trafiło i zostało. Czyli chyba sporo tych "ale". Recenzję zacząć czas.

Lubię hack'n'slashe, przez lata posmakowałem wielu ich wcieleń - od całej sagi Diablo, przez Dungeon Siege, polskiego Fratra (a jak!), Van Helsinga, aż po Titan Quest wraz z dodatkiem. I nawet jeśli twórcy tego ostatniego, studio Iron Lore, już oficjalnie nie istnieją, nie oznacza to, że ich talent nie jest wykorzystywany. Dogadali się, założyli Crate Entertainment, stworzyli bazę dla nowego action-RPG i poprosili zainteresowanych o wsparcie na Kickstarterze. Narodził się Grim Dawn, który przez ostatnie kilka lat był w stanie ciągłego tworzenia, zmieniania i ulepszania. Oficjalna premiera nastąpiła pod koniec lutego, a ja w końcu ponurego świtu doświadczyłem. Czas na krótką recenzję.

Nie tylko gry, seriale i filmy są potrzebne do zdrowego popkulturowego życia. Nie może zabraknąć muzyki, najlepiej w wydaniu "na żywo". Polska już dawno temu przestała być białą plamą na koncertowej mapie Europy, czego doskonałym przykładem są pozostałe miesiące 2016 roku. Imprez większego i mniejszego kalibru jest na tyle dużo, że postanowiłem przygotować małą ściągawkę dla zainteresowanych. Oto chronologicznie ułożone, ujawnione do tej pory koncerty i festiwale, na których pojawią się zagraniczne gwiazdy dużego formatu. Z góry uprzedzam - selekcji nie było. Justiny Biebery zderzają się z Mastodonami. Niech muzyka gra, mili państwo.

Tak było w Jarocinie w 2015. Tegoroczna edycja oczywiście widnieje na liście poniżej.

Dzisiaj w Warszawie kończy się Orange Warsaw Festival, a od niego zacznie się poniższa wyliczanka. Jeśli czegoś zabraknie albo coś pojawi się na rozkładówce później, możecie śmiało krzyczeć w komentarzach, postaram się zestawienie uzupełnić.

Tytuł tekstu jest oczywiście nieco na wyrost, bowiem wszystkie poniżej opisane filmy są tylko potencjalnymi hitami, i to raczej kasowymi niż artystycznymi. Ale przecież lato to w USA okres wypuszczania na ekrany tych największych, najdroższych i długo oczekiwanych filmów, pozwoliłem więc sobie stworzyć listę 11 produkcji spod znaku "duży budżet, znane nazwiska", które nawiedzą polskie kina w okresie czerwiec-sierpień. Zapnijcie pasy, załóżcie okulary 3D i wyrzućcie za okno uprzedzenia - oto kinowa rozrywka bez pretensji do bycia czymkolwiek więcej.

Wojownicze żółwie ninja: Wyjście z cienia
1.06.2016

Było w światowym kinie sposo prób uchwycenia wydarzeń z perspektywy bohatera. Widok FPP jednak najlepiej sprawdza się w grach, gdy jest się więcej niż tylko widzem. Czy Hardcore Henry - pierwszy film akcji nakręcony jako produkcja POV - jest tylko eksperymentem, początkiem bardzo chwilowej mody, czy czymś więcej? Da się oglądać szalone wyczyny przez 90 minut bez utraty władzy nad błędnikiem? I dlaczego Shartlo Copley jest najwyraźniej nieśmiertelny? Po odpowiedzi zapraszam do recenzji.

Bez zbędnych ceregieli - Hardcore Henry to wyśmienita zabawa, doskonały eksperyment, w którym udało się zawrzeć pierwiastek rozrywki na wysokim poziomie, choć gatunkowo to wciąż tzw. klasa B. O tym, jak długo trwało, zanim powstał film, mogliście już przeczytać wcześniej, ale to wszystko byłoby na nic, gdyby gotowy produkt nużył, wywoływał zawroty głowy lub był po prostu głupi. Twórca filmu, Ilya Naishuller, wsparty energią i talentem Timura Bekmambetova, może być z siebie piekielnie dumny.

Ósmy studyjny album Deftones to świadectwo muzycznej dojrzałości. Gdy zespół zaczynał (długogrający debiut pt. Adrenaline wyszedł w 1995 roku), został szybko wrzucony do worka z grupami nu-metalowymi. Z czasem jednak panowie udowodnili, że są zupełnie innym typem bestii, czego najlepszym przykładem jest agresywno-elektroniczna płyta White Pony z 2000 roku. Później było różnie, ale wciąż drapieżnie, wielowarstwowo i w najgorszym razie dobrze. Aż w końcu dotarliśmy do kwietnia AD 2016, kiedy po kilku miesiącach od ujawnienia pierwszych informacji, w końcu światło dzienne ujrzał album Gore. A ja teraz będę udowadniał, że Deftones nie są w stanie nagrać złej płyty.

Dla wielu widzów najlepszym elementem kinowej adaptacji gry Doom była (poza muzyką) dwuminutowa sekwencja nakręcona z perspektywy pierwszej osoby. Widok FPP idealnie sprawdza się w grach, ale zaskakująco rzadko wykorzystywany jest w filmach. Wraz z premierą filmu Hardcore Henry (już 8 kwietnia) sytuacja się diametralnie zmieni. Nadchodzi bowiem pierwszy pełnometrażowy film nakręcony w 100% z perspektywy głównego bohatera. Zapraszam na tekst o tym, jak doszło do powstania tego kinematograficznego eksperymentu.