Film Avengers: Koniec gry, zgodnie z przewidywaniami, ustanowił kolejny rekord w światowym box office. 640 milionów dolarów, które w premierowy weekend wygenerowała poprzednia część Avengers, blednie wobec potęgi 1 miliarda 200 milionów dolarów, jakie Endgame osiągnął w ciągu pierwszych 5 dni m.in. dzięki dodaniu Chin do zestawu państw "premierowych".

Tego typu wynik bez wątpienia pozostanie na szczycie przez długi czas i nawet nowe Gwiezdne wojny nie dadzą mu rady. Marvela przeskoczy tylko Marvel? To jest ciekawe zagadnienie, bo do tej pory szefowie studia dosyć otwarcie mówili o planach na przyszłość. Teraz, po efektownym finale w postaci Końca gry, kolejne filmy osadzone w Marvel Cinematic Universe skrywa mgła tajemnicy. Czy wiemy, co nasz czeka w czwartej fazie MCU?

To już dziś. Koniec drogi rozpoczętej w maju 2008 roku filmem Iron Man zbliża się wielkimi krokami. Avengers: Koniec gry to 22. film w kinowym uniwersum Marvela, produkcja kończąca tzw. Infinity Saga, finał wartej - póki co - ponad 11 miliardów dolarów serii. Internet pęka w szwach od informacji na temat Endgame, a moja recenzja pojawi się na Gry-OnLine w piątek. Dzisiaj zaś oferuję ultra-subiektywny, szybki przegląd wszystkich poprzednich filmów z MCU z dodaną cyferkową oceną. Bo tak :)

Poza Wielką Brytanią, w Europie jest chyba tylko jeden kraj, który z powodzeniem wypluwa z siebie masę świetnych rockowych zespołów. Część z nich jako-taki rozgłos zdobyła (Deus), część radzi sobie coraz lepiej (Triggerfinger), a część znana jest raczej niewielkiej liczbie osób (Wallace Vanborn). Raketkanon wydali niedawno trzeci album, ale chyba nadal siedzą w dziale dla muzycznych hipsterów. Spróbuję to zmienić.

Raketkanon. O, jaka świetna nazwa! Oznacza, oczywiście, działo rakietowe i idealnie pasuje do typu muzyki granej przez czterech zdolnych facetów. Jest wybuchowo, drapieżnie, z potężną dawką szaleństwa i dosyć niecodziennie. Wszystkie trzy do tej pory wydane albumy charakteryzują się trzeba rzeczami: tytuły piosenek to zawsze imiona, teksty są bez sensu (to po prostu bełkot przypominający język angielski), a muzyka stoi w rozkroku między melodyjnym rockiem a post-alt-metal-punk-synth-core'em.

Jestem graczem, który unika zabawy online, ceni fajną, niezbyt długą historię, a od pewnego czasu nie jest fanem zbyt trudnych wyzwań. Przez ostatnią dekadę ilość ukończonych przeze mnie gier w każdym roku nie przekracza 10, a spora ilość tytułów na które mam chrapkę przed premierą, ostatecznie znika gdzieś za horyzontem i do nich nie wracam. No ale sprawdzanie, co dobrego na mnie czeka, jest zawsze frajdą.

Patrząc na to, że pierwszy kwartał był dla mnie wyjątkowo mało interesujący, zacząłem pomału spisywać 2019 na straty, jako rok z najmniejszą ilością atrakcyjnych premier (tfu, gry-usługi, battle royale i inne sieciowe barachła). Ale gdy sprawdziłem, jakie tytuły pojawią się w nadchodzących miesiącach, powstała całkiem długa lista gier, które chętnie poznam. Oczywiście przynajmniej połowa i tak pozostanie nietknięta, a jeśli Cyberpunk 2077 (którego akurat na liście nie ma, ale czekam czekam czekam!) jednak w tym roku się pojawi, to z pozostałej reszty kilka rzeczy będzie musiało poczekać na swoją kolej.

Ważne - lista dotyczy TYLKO pozycji pecetowych. Konsole mają tylko koledzy :)

Ach, indyki. Z biegiem lat coraz bardziej doceniam pracę małych, niezależnych studiów deweloperskich i chętniej interesuję się efektem końcowych ich starań. Czasami dzieje się to w sposób przypadkowy. O duńskiej ekipie zwącej się Ultra Ultra nie słyszałem, więc ich debiut w postaci gry ECHO (premiera była we wrześniu 2017 roku) przeszedł mi koło nosa. Przypadkowe kliknięcie na obrazek na stronie z promocjami ujawnił tytuł na tyle interesujący, że dałem mu szansę. I bardzo się z tego cieszę, co zresztą jednoznacznie odzwierciedla wystawiona ocena.

Horror to bardzo fajny gatunek filmowy. Z jednej strony łatwy, bo budżety nie są tu wysokie i niewielkimi środkami można dojść do satysfakcjonującego efektu końcowego, z drugiej strasznie trudny - ambitnych twórców z dobrymi pomysłami jest cała masa i trzeba umieć wybić się ponad przeciętność. Ogólna tendencja jednak wydaje się być taka, że fani horroru od kilku lat mają używanie, bo dobrych filmów jest więcej niż tych złych. Najnowsza propozycja na polskim kinowym rynku - Impostor, bardzo chce być w tej lepszej kategorii. I w sumie jej się to udaje.