Jak donosi serwis IGN, japońska filia Nintendo potwierdziła, że w przyszłym roku kalendarzowym na rynku zadebiutuje nowa konsola. Zanim jednak do tego dojdzie, już za dwa miesiące, podczas tegorocznego E3 poznamy zarówno więcej szczegółów, jak i zobaczymy nawet w akcji działającą maszynę. Trzeba więc uzboroić się w cierpliwość i poczekać do 7 czerwca, kiedy to w Los Angeles rozpocznie się impreza.

Pytanie czy i kiedy będzie pora więc zastąpić pytaniem co to będzie. Od jakiegoś czasu krążą plotki, że Wii 2 (nie wiadomo czy taką nazwę otrzyma nowy produkt) będzie potężniejsza od obecnych systemów konkurencji. Nie tylko obsługiwać będzie najprawdopodobniej jakiś zupełnie nowy rodzaj kontrolera z wyświetlaczem LCD, ale również ma zapewnić grafikę w rozdzielczości Full HD, czyli 1920x1080 pikseli. W związku z tą zapowiedzią powstaje także pytanie, jaka będzie odpowiedź Sony i Microsoftu? I czy doczekamy się jej w tym roku, czy jak znowu chcą inne plotki, o nowych konsolach tych firm usłyszymy dopiero w 2014 roku?

Witamy ponownie po miesięcznej przerwie spowodowanej kłopotami natury... no, niech będzie, że zapracowani byliśmy ;> W każdym razie przed Wami gotowe do odsłuchania, świeżutkie szesnaste naGRAnie, w którym jak zwykle poza porcją soczystych faili i wazelin dyskutujemy o rzeczach, które w ciągu ostatniego czasu wywarły na nas największe wrażenie w światku i półświatku gier.

Zaczynamy od Prey 2 i zmianach w serii. Na tapetę bierzemy także plotki o premierach konsol następnej generacji, zastanawiamy się czy nowe technologie mają wpływ na rozwój gier, a także nawiązujemy do wojny brytanów pod dywanem, czyli szpil wbijanych sobie nawzajem przez CD Projekt i City Interactive. Chociaż tak naprawdę wszystko pięknie wytłumaczył yasiu, więc w polemiki nie wchodziliśmy. Oczywiście, jak zwykle jedziemy bez żadnych cięć i autocenzury. Mimo to raczej kulturalni z nas ludzie, bo najostrzejsze słowo jakie pada w czasie audycji to tradycyjna, swojska dupa. Chyba nawet dwa razy. Auuć...

Wczorajszą konferencję CD Projekt dotyczącą m.in. Wiedźmina 2 oglądało przez internet podobno czterdzieści tysięcy osób. Na samej konferencji przebywało ich najprawdopodobniej kilkaset, zagrać w grę mogło najwyżej kilkadziesiąt. Miałem tę niewątpliwą przyjemność około 40-minutowego obcowania z pełną, polską wersją jednego z najbardziej oczekiwanych tytułów tego roku i muszę przyznać, że to co zobaczyłem o mało mnie nie zwaliło z nóg. Żadne screeny, żadne filmiki w necie nie oddają tego, jak ta gra w rzeczywistości wygląda i jak się ją odbiera mając bezpośredni wpływ na to co się dzieje na ekranie. I choć z natury jestem dosyć marudny i lubię wybrzydzać rozbierając konkretny tytuł na czynniki pierwsze, to sami przyznacie, że 40 minut to zdecydowanie za mało, aby sobie na to pozwolić. Niemniej, jak mówi stare przysłowie jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził, to poza ogólnym wrażeniem dostania w łeb jednym z najwspanialszych kawałków softu, jakie miałem okazję obmacywać, mam jedno zastrzeżenie. Dosyć poważne nawet biorąc pod uwagę osiągnięcia konkurencji.

Nie ma żadnej ściemy. Ta gra na iluś tam rdzeniach naprawdę tak wygląda.

Fsm zakamuflowanie postuluje o zwiększenie liczby wpisów na gameplayu dotyczących muzyki, a że akurat jestem w nastroju x-factorowo-mustbethemusicowym (żartuję), to pozwolę sobie zanotować kilka zdań o płytach, które wpłynęły w jakiś sposób na mój gust i sposób postrzegania muzyki. Z góry zaznaczam, że  nie mam pojęcia jakie w tej chwili obowiązują trendy i jak większość Polaków od kilku lat karmię się głównie tym, co wypluwają z siebie różne telewizornie i radyja. Zdanie tylko pozornie przeczy samemu sobie, bo to co jednym uchem wlatuje, drugim natychmiast umyka. Nie wiem kto to jest Justin Bimber, nie mam pojęcia czy Dziubdziński nadal szefuje Metal Hammerowi i czy ten periodyk reklamowo-satyryczny jeszcze w ogóle się na naszym rynku ukazuje. Ale to nie ma znaczenia wobec trzech płyt, które kiedyś poturbowały mnie niemal do nieprzytomności. Kolejność zupełnie przypadkowa.

Wyczekałem się, wyczekałem na pecetową wersję, ale było warto. Nie jestem sprzętowym fanbojem, ale z gier, które sprawiają mi wyjątkową przyjemność lubię korzystać w możliwie najlepszym wydaniu. A wersję Full HD tegoż oferuje mi tylko mój poczciwy blaszak. Prawdę mówiąc, to była bardziej powtórka z rozrywki, bo Brotherhooda ograłem dosyć porządnie już w wersji na Xboksa 360, ale dopiero teraz poczułem się naprawdę komfortowo. Oto moje 3 grosze.

Podaję krótki przepis na faszerowanego miodem g40sta doprawionego słodzikiem i bakaliami: