Wakacje wkroczyły pełną parą. No, przynajmniej dla osób, które nie są na studiach, bo tutaj sprawa ma się dwojako. Jeśli ktoś potrafił stanąć na głowie pod koniec roku akademickiego, to zapewne już baluje gdzieś nad morzem czy jeziorem, większość jednak nadal boryka się z poprawkami bądź, co gorsza, z obronami. Zawsze jednak znajdzie się czas w tym całym uczelnianym bądź zawodowym zgiełku, żeby wskoczyć za sprawą serialu w lepszy, nawet doskonały świat rodem z Nowego Jorku. Pozwólcie więc, że przedstawię Wam serial „Suits”.

Ostatnio coraz częściej zdarzają mi się sytuacje, które wymuszają na mnie znaczne ograniczenie mojego udziału w sieciowym życiu. Moje nawyki, polegające głównie na skrzętnym sprawdzaniu moich RSS’ów co wieczór, są z roku na rok coraz częściej ograniczane przez niespodziewane sytuacje. Tych, jak wie każdy, kto przekroczył już próg mniej więcej 20 lat, w życiu pojawia się tylko więcej i więcej, a poziom ich powagi wydaje się stale rosnąć. Też przydarza Wam się zauważyć, że wystarczy na chwilę stracić kontakt z sieciowym światem, aby nie być potem przez dłuższy czas w stanie nadrobić zaległości?

Od zawsze twierdziłem, że największymi perełkami na rynku gier są produkcje niezależne, których tematyka ociera się o zagadnienia niecodzienne, bardzo niszowe, wręcz niewiarygodne do zrealizowania w grach komputerowych. Nie chodzi tutaj jednak o jakiś poziom trudności w realizacji takiego projektu, a o obszar zagadnień, którego charakter wydaje się nie pozwalać mu zagościć w wielu growych produkcjach. Jeśli jednak względnie dużym zainteresowaniem cieszą się symulatory nawet najdziwniejszych zawodów i czynności, a Euro Truck Simulator 2 dorobił się własnej społeczności moderskiej, to czemu by nie dać szansy zagadnieniu tak specyficznemu, jak przewóz drewna przez niedostępny teren leśny, który ma miejsce w SpinTires?

Przy ocenianiu tego, co robią ci wielcy światowego rynku gier, ciężko jest być obiektywnym. Mam oczywiście świadomość tego, że jako klient, a zarazem także gracz, zrobiłbym coś zupełnie innego niż developer, ale jednocześnie też innymi kategoriami kierowałbym się jako firma wydająca popularne tytuły. Tylko czy w pewnym miejscu nie ma granicy dobrego smaku, której nie powinno się przekraczać? Nikt z klientów nie lubi popularnego w tych czasach „odcinania kuponów” od czegoś, co w pierwszym podejściu sprzedało się bardzo dobrze. Wielu przy tym twierdzi, że EA ma to opanowane do perfekcji. Jak więc z nowym dzieckiem - Battlefield Hardline - jest?

Czasami bywa tak, że przygotujemy sobie jakiś materiał, a potem zalega nam na dysku tylko dlatego, że w momencie, na który zaplanowana była jego publikacja, pojawia się wpis zdecydowanie bardziej będący na czacie, poruszający aktualne kwestie i, mówiąc wprost, czasami bardziej pożądany. W taki sposób drobna recenzja filmu Ten niezręczny moment (ang. That awkward moment) leżała w odpowiednim folderze w oczekiwaniu na chwilę przestoju, a chwila ta właśnie nadeszła. Jeśli więc ktoś szuka komedii romantycznej, aby zasiąść ze swoją drugą połówką do oglądania – być może jest to coś właśnie dla Was.

Mam mieszane uczucia rozpoczynając pisanie tej recenzji. Z jednej strony wypadałoby być konsekwentnym i trzymać się wcześniej zarzucanych grze Watch Dogs niedociągnięć. Z drugiej strony coś w tej grze udało mi się znaleźć, co popycha mnie w stronę bardziej pozytywnego zakończenia całej mojej historii, która rozpoczęła się wraz z premierą gry gdzieś pod koniec maja roku 2014. Starając się nie sprzedać Wam samej historii, bowiem w Watch Dogs każdy powinien, bez względu na wszelkie opinie, zagrać, nakreślę moje odczucia, które niczym sinusoida zmieniały się wraz z doświadczaniem nowych elementów tej gry.

Moje wcześniejsze wpisy, które pojawiały się na dosłownie parę dni przed oficjalną premierą gry Watch_Dogs, zawierały w sobie bardzo dużą dozę niepewności wyrażoną jako obawy co do możliwości spełnienia zasadzonych w naszych głowach obietnic i oczekiwać wobec gry od studia Ubisoft. Okazuje się, że moje dywagacje nie były tylko czczym wymysłem zrodzonym w ramach misternego planu zrobienia „bad press” nowej grze. W przewidywaniach, które wyraziłem tutaj i tutaj, ukryte było ziarno prawdy, do którego w tym wpisie mam zamiar się ponownie dobrać.