Do powstania niniejszego tekstu przyczyniła się przykra informacja o zwolnieniu większości pracowników studia Talltale Games i anulowanie wszystkich projektów, nad którymi owe studio miało pracować. Zetknąłem się z całą masą komentarzy, że twórcy zasłużyli na to, aby odejść w niepamięć, że wszystko złe co ich spotkało, to w gruncie rzeczy kara za ich złe traktowanie pracowników oraz konsekwencja zbyt wielkiego rozrostu firmy i próby zarabiania pieniędzy na jednym schemacie robienia gier.
W trzecim odcinku Umineko dzieją się takie rzeczy, że szok, ale dziś daruję sobie ciężkie spoilery z tej gry. Postanowiłem, że tym razem napiszę w kilku słowach o LittleBigPlanet, do którego wróciłem po siedmiu latach i znów poczułem się jak małe dziecko.
Cześć. W ostatnim tygodniu udało mi się ukończyć Resident Evil 3 dwudziesty piąty raz. W Kuli World jestem już w ostatnim świecie. Od czasu do czasu odpalam LittleBigPlanet, Resident Evil 2 i Tomb Raidera, ale zdecydowanie najwięcej czasu spędzam z Umineko i GTAV i to o postępach w tych dwóch produkcjach chciałbym napisać teraz w kilku zdaniach. Zapraszam do dalszej części tekstu i do komentarzy, jeśli chcecie dodać coś od siebie. Wpis zawiera spoilery.
Nie lubię momentu, gdy kończę jakieś wyśmienite produkcje i nie wiem co dalej. Po zrobieniu wszystkiego tego, co zakładałem w Uncharted 2 i Red Dead Redemption chcę grać w całą masę gier, ale nie zdążyłbym ogarnąć tego wszystkiego do końca roku a co dopiero w jeden weekend, dlatego też postanowiłem napisać w kilku zdaniach o dwóch klasykach z czasów PSone, na które wzięła mnie straszna chcica. Pierwszym z nich jest kapitalna gra logiczno-zręcznościowa o piłce plażowej pt. Kula World. Drugim zaś jest najczęściej kończona przeze mnie gra w moim życiu. Resident Evil 3 ukończyłem do tej pory 24 razy, ale mam ochotę na więcej.
Na najnowszą odsłonę Dragon Questa czekałem 12 lat. Przez ten czas Square Enix robiło z tą serią wszystko co chciało, ale nie potrafiło zrobić jrpga przeznaczonego dla samotnego gracza, takiego jak Dragon Quest VIII na PS2. Zamiast wyprodukować DQIX na PS3, to wydali go na NDSa i była to gra przeznaczona do kooperacji dla czterech graczy, gdzie kierowaliśmy jedynie awatarami pozbawionymi osobowości. Z DQX było jeszcze gorzej, bo z serii przeznaczonej dla samotników zrobiono mmo wymagające płacenia abonamentu. SE wydało dziesiątkę na Wii, WiiU, PC, PS4 i Switch, tylko zapomniało o jednym. Zapomniało ją wydać na zachodzie. Tak właśnie Japończycy pracują nad rozpoznawalnością marki na świecie.
Witajcie gracze. W co gracie tym razem? Bardzo chciałem się wyrobić na Halloween z napisaniem tekstu o Umineko oraz o dodatku Undead Nightmare do Red Dead Redemption. Nie udało się, ale co się odwlecze, to się nie uciecze. Zawsze możemy się umówić, że stosuję kalendarz juliański, w którym Halloween jeszcze nie było. Zamierzam także pograć w Uncharted 2, z którym zamierzam się pożegnać raz na zawsze po dziewięciu latach wspaniałej zabawy. Szerzej o tym przeczytacie w dalszej części tekstu, do której serdecznie zapraszam wszystkich zainteresowanych.
Do niedawna nie byłem nigdy za granicą, ani nie leciałem samolotem, ale w końcu przestałem się bać i postanowiłem urzeczywistnić dwa swoje marzenia.
Pierwszym z nich było zobaczenie na scenie wirtualnej piosenkarki, Miku Hatsune, na punkcie której odbiło mi za sprawą kilku gier rytmicznych z jej udziałem. W ciągu kilku ostatnich lat, gdy szukałem jej teledysków do wpisów, w których wystąpowała natrafiłem na wiele kawałków Miku na żywo. Zacząłem się więc zastanawiać: Jak to jest bawić się na koncercie piosenkarki, która nie ma fizycznej formy? Te myśli towarzyszyły mi przez długi okres czasu. W głowie zakołatała nawet szalona myśl, o tym, że kiedyś wybiorę się na jej koncert, żeby poznać odpowiedź na nurtujące mnie pytanie. To były tylko takie puste rozważania, bo żeby zobaczyć Miku na scenie musiałby najpierw przyjechać z koncertem do Polski.
Witam. Miałem tyle planów na ten tydzień i nic z nich nie wyszło, bo wróciłem po pięciu latach do gry, która wywróciła kiedyś mój świat do góry nogami. Planowałem napisać relację z konwentu Warsaw Comic Con, na którym świetnie się bawiłem. Chciałem przygotować zestawienie najlepszych produkcji na Halloween, wspomnieć coś o oglądanych przeze mnie serialach anime, o tym, że udało mi się wreszcie zobaczyć zakończenie Meiyi w Muv-Luv po czterech miesiącach a nic z tego nie wyszło, bo wróciłem do Red Dead Redemption i wiem, że bedę go ogrywał nie tylko przez ten weekend, ale również i przez najbliższy miesiąc. Po więcej szczegółów w tej kwestii zapraszam do dalszej części tekstu.
Witajcie gracze. Chciałbym poinformować wszystkich zainteresowanych o postępach w Dragon Queście XI, Uncharted 2 i 3, bo w dalszym ciągu skupiam się na tych trzech produkcjach. Od czasu do czasu pogrywam też w dwie japońskie visual novele, czyli Umineko i The Labyrinth of Grisaia. Jeśli chcecie to dodajcie też coś od siebie w komentarzach.
Uwaga: Wpis zawiera spoilery.
Po pięciu i pół roku zakończyłem definitywnie swoją przygodę z Uncharted 3. Przez ten okres czasu ukończyłem pięciokrotnie kampanię dla jednego gracza a przez ostanie pół roku intensywnie ograłem praktycznie wszystkie tryby przeznaczone dla wielu graczy przygotowane przez autorów tej przygodowej gry akcji. Zdobyłem w nim wszystkie 105 trofeów, więc śmiało mogę stwierdzić, że skończyła się dla mnie pewna epoka.
Życie toczy się jednak dalej i grać w coś trzeba. Bardzo chciałbym napisać o tym, co teraz ogrywam, ale jest to niemożliwe, bo wyjeżdżam w ten weekend do Warszawy, więc napiszę w dużym skrócie o raptem o dwóch produkcjach, w które może uda mi się zagrać, jak znajdę na nie chwilę czasu.
Dajcie znać w komentarzach w co teraz gracie?
Na wstępie chciałbym podziękować wszystkim czytelnikom, którzy martwili się o moje samopoczucie w ostatnich dniach. Na całe szczęście rozwiązano też problem z dodawaniem komentarzy, więc mam nadzieję, że tym razem będziecie mogli bez problemu skomentować mój wpis. W co gram tym razem? Będą to następujące tytuły: Wiedźmin 3, The Fruit of Grisaia, dodatek do The Last of Us oraz Uncharted: Golden Abyss. Zapraszam wszystkich do lektury i komentarzy.
Cześć. W ostatnich dniach udało mi się w końcu ukończyć najnowszą część Dragon Questa, ale to wcale nie oznacza, że przestanę w niego nagle grać, bo zostało mi w nim jeszcze trochę do zrobienia. Zaliczyłem też ścieżkę Michiru w The Labyrinth of Grisaia i widziałem przez chwilę wątek dotyczący samego protagonisty, ale daruję go sobie w ten weekend, skupiając się na trybie Team Deathmatch w Uncharted 2, z którym spędzę najbliższe miesiące. Wspomnę też o tym o swoich problemach w Hatsune Miku: Project DIVA Future Tone, bo dawno nic nie napsuło mi tyle krwi.
A Wy w co gracie tym razem?
Witajcie. W Wiedźminie 3 jest jedno zadanie fabularne zatytułowane: Coś się kończy, coś się zaczyna. Minęło 21 miesięcy od kiedy uruchomiłem pierwszy raz najlepszą polską grę w historii. W tym czasie ukończyłem ją dwukrotnie razem z dwoma dodatkami. Jeśli chcecie poczytać o moim pożegnaniu na zawsze z Dzikim Gonem, to zapraszam do lektury, w której dzielę się swoimi wrażeniami z tej wspaniałej produkcji. Nie obeszło się bez spoilerów.
Cześć. W co gracie w ten weekend?
W dzisiejszym odcinku chciałbym się skupić na GTAV. Staram się od czasu włączyć i inne gry, ale produkcje Rockstara mają w sobie tyle czaru, że gracz prędzej czy później sam zechce poświęcić im cały swój wolny czasu.
Nieraz pisałem o The Fruit of Grisaia na łamach W co gracie w weekend. Po dłuższym czasie udało mi się w końcu ukończyć ten tytuł i postanowiłem, że to doskonała okazja na napisanie pierwszej mojej recenzji od trzech lat. Szkopuł w tym, że jest to tak mało znany tytuł, że nie widniał nawet w Encyklopedii GOLa, ale zajmujący się nią ludzie okazali się bardzo mili i przystalili na moją prośbę, aby go do niej dodać. Obiecałem wtedy napisać jego recenzję i dziś przyszedł moment, kiedy mogę wywiązać się ze swojej obietnicy.
Zagrałem w tą opowieść graficzną, gdyż ciekawiło mnie anime pod tym samym tytułem. Nauczony jednak doświadczeniem ze Steins;Gate wiedziałem już, że żadne anime na podstawie gry visual novel nie jest mu w stanie dorównać. Tytuły z takiego gatunku są bardzo treściwe i przypominają opasłe księgi opatrzone obrazkami i ścieżką dźwiękową, które jednak trzymają się zasad panujących w powieściach, a więc mamy w nich do czynienia z długimi opisami. Rolę wszystkowiedzącego narratora pełni w nich oczywiście główny bohater, któremu wtóruje gracz. Wziąwszy pod uwagę to, że The Fruit of Grisaia jest symulatorem randkowym naszym celem jest poznanie jednej z pięciu głównych bohaterek i jej zdobycie. Musimy jednak uważać, gdyż ostatni wybór z danej ściezki fabularnej może doprowadzić do złego zakończenia.