Jako, że Raziel od długiego czasu męczy mnie, żebym wreszcie zamieścił jakiś wpis o grze na NES-a, dla świętego spokoju wskrzeszam po wielu miesiącach cykl "Wspomnienia z NES-a", na tapetę biorąc dzisiaj Batmana z 1989 r., jedną z najlepszych "filmowych" gier na 8-bitową konsolę Nintendo.

Werewolf to kolejna po Bad Dudes gra, za której wydanie stało znane wówczas Data East. Zadebiutowała ona w 1990 roku na platformie NES, nie doczekawszy pozostałych konwersji. Podobnie jak w przypadku "starszego brata", mamy tu do czynienia z bijatyką. Tyle, że odmienną w koncepcji, bowiem walki odbywają się tutaj na zupełnie innym poziomie.

Dziś Wielkanoc, także większość z nas miała okazję poświęcić swoje jedzenie, w którego koszyczku znajdowały się między innymi jajka. Z tego też względu postanowiłem życzyć Wam Wesołych Świąt oraz przypomnieć o znakomitej przygodówce z początku lat 90 ubiegłego wieku. Popularny wówczas Dizzy doczekał się wielu odsłon, ale mą uwagę zwróciła najbardziej ta znajdująca się na kadridżu "Złotej Piątki".

Pamiętacie Duck Tales? I show i gra były dla mnie fenomenalne. Co zabawne dziś kompletnie nie pamiętam w ogóle co działo się w serialu animowanym, kojarzę go głównie z powodu totalnie-wyśmienitej czołówki. Za to grę pamiętam doskonale. Bo czasem wciąż ją odpalam.

Dzisiaj nie będzie o filmach. Dzisiaj będzie nostalgiczny wpis o grach. To był jakoś '95 albo '96 rok - trzecia bądź czwarta klasa podstawówki. Każdy na podwórku miał wówczas Pegazusa, którego najczęściej dostał na I komunię świętą. Wymiana dyskietek i zwalanie się do chaty jednego z kumpli po lekcjach by wspólnie w coś pograć (a raczej powyrywać sobie pada z rąk) było codziennością. Do czasu aż wraz z ekipą natchnęliśmy się na Salon Gier w jednej z bud koło spożywczaków.

Bad Dudes pierwotnie ukazał się w roku 1988 na automatach Arcade, zaś w późniejszym okresie czasu pojawił się również na domowych platformach. Ja jednak zajmę się edycją przeznaczoną na Nintendo Entertainment System, aka Nintendo Famicom. Niniejsza wersja zawitała na wymienionej wyżej konsoli w rok po swoim pierwotnym debiucie.

Jest rok 1994. Moje życie składa się z klocków lego, przedszkola i dobranocek. Pewnego jesiennego dnia rodzice kupują w jednym z wrocławskich sklepów sprzedających rtv i agd tak zwaną “grę telewizyjną”. Klocki poszły w odstawkę, dobranocki przestały mnie bawić, dziwię się, że w ogóle chciałem chodzić do przedszkola. Tytułowy Pegasus zawładnął moim czasem wolnym, a ja jako dzieciak miałem go naprawdę sporo. Choć dla wielu z Was nazwa ta może być w ogóle nieznana, to mam nadzieję, że wszystko stanie się jasne, jeśli napiszę, że Pegasus był popularnym na polskim rynku klonem Nintendo Entertainment System - w skrócie - NESa.

Na początek będą trzy pytania:

• Czy lubicie Greenpeace?

• Czy uważacie, że ninja stworzeni są do większych rzeczy, niż ochrona ich ukochanego cesarza?

• Czy sądzicie, że gry powinny być urozmaicone do granic możliwości?

Jeśli odpowiedzieliście twierdząco na co najmniej jedno z powyższych pytań, to mam dla Was dobrą wiadomość: opisywany dzisiaj przeze mnie Zen: Intergalactic Ninja jest po prostu dla Was stworzony.

Po wielu tygodniach oczekiwań i dramatycznych ostatnich paru godzinach pojawiła się najlepsza gra tego roku (a przynajmniej dwóch pierwszych tygodni tego roku). Tak, mówię o Abobo’s Big Adventure, produkcji szalonej i natchnionej, w której istnienie niektórzy wątpili. To nie żadne oszustwo, ale najprawdziwsza rzecz – spójrzcie tylko na obrazek z menu głównego:

Abobo’s Big Adventure to produkcja pozbawiona zahamowań, która opowiada o jednej z zapomnianych postaci z konsoli NES. Osiłek Abobo rusza na ratunek synowi, a twórcy gry oddają hołd platformie sprzed lat. W pierwszym poziomie walczymy z grzybkami, Donkey Kongiem, Kunio-kunem oraz bohaterami gry Spy vs Spy. Wszystko to jest dostępne za darmo.

W formie dość rozbudowanego dodatku do mojego poprzedniego wpisu poświęconego legendzie o ukrytym świecie w Super Mario Bros, chciałbym wspomnieć jeszcze nieco o samej grze, odwołując się przy tym do dalekiej już historii. Na pewno, długo można byłoby pisać o tym jak dużą rolę SMB odegrał w rozwoju platformówek i gier jako medium. Interesujące jest to, że o jego być może najważniejszej zasłudze dla branży pamięta dzisiaj stosunkowo niewiele osób. Ukazując się w 1985 roku, Mario przyczynił się bowiem w dużej mierze do ogromnego sukcesu wchodzącej właśnie na rynek konsoli Nintendo Entertainment System. Powodzenie tytułu startowego nowej platformy sprzętowej, przywitalibyśmy dzisiaj jedynie kiwnięciem głową, ale w połowie lat 80. miało ono zasadnicze znaczenie dla przyszłości większej części przemysłu elektronicznej rozrywki. To właśnie NES wraz z dziełem Shigeru Miyamoto uratował dogorywający amerykański rynek konsol, a więc wówczas praktycznie całą zachodnią branżę domowych gier wideo. Ale zaraz, zaraz. Jak to dogorywający? Czy praktycznie całe lata 80. nie były złotym okresem dla gier? Prawda niestety nie jest aż tak różowa jak ówczesna moda.