Free 2 Play, Pay 2 Win – dwa terminy, które wśród fanów topowych gier wywołują białą gorączkę, zwłaszcza w kontekście stosowania modelu biznesowego F2P w ich ulubionych seriach, które znają od lat, i przy których miło spędzili wiele godzin. Mając na uwadze, że F2P przez lata kojarzył się z niskiej jakości (w porównaniu do wysokobudżetowych produkcji) grami przeglądarkowymi i premiowaniem najzamożniejszych w ramach Pay 2 Win, ciężko dziwić się zdenerwowaniu graczy. Mam jednak dobrą wiadomość – system P2W jest w odwrocie i za parę lat gry go stosujące będą stanowić niechlubną mniejszość. Dlaczego tak się stanie? Postaram się to wytłumaczyć w niniejszym wpisie. Zapraszam do lektury!

Czy World of Tanks to gra typu Pay 2 Win?

Takie gry jak Leage of Legends czy Team Fortress 2 nie dość, że świetnie sobie radzą i zyskały olbrzymią popularność, to jeszcze zagarnęły sobie lwią część rynku „dla siebie”, tak, że konkurencja (ot, choćby DOTA 2) nie ma lekko. Crytek podszedł do modelu Free to Play dość odważnie, ogłaszając oficjalnie, że niedługo całkowicie zrezygnuje z klasycznych, pudełkowych płatnych wydań na rzecz „zupełnie darmowych przeżyć”. Zaznacza jednocześnie, że przeciwny jest obecnej polityce dodatków DLC, a silnie inwestuje w różnorakie usługi typu GFACE, które mają być jednym ze źródeł finansowania ich przyszłych gier. Kto na tym straci, a kto zyska?

Czas na gry, czyli to co lubimy. Co czeka nas w 2013 roku? Nie będę omawiał zapowiedzi hitów, a skupię na trendach, które prawdopodobnie naznaczą rynek gier w ciągu 12 miesięcy.

Temat zmiany Generals 2 na C&C F2P nie odbija się takim echem jakim na początku myślałem. W obecnych czasach, gdzie ze świecą szukać RTSa w starym stylu, nowy produkt EA ma szansę przywrócić świetność nie tylko serii, ale i gatunkowi samemu w sobie. Na rynku zdominowanym przez Starcrafta II (który osobiście mi nie podchodzi), będzie można wreszcie znaleźć alterenatywę, próbując swoich sił w starciach online. 

Ubisoft coraz śmielej kpi sobie z graczy, wprowadzając coraz to głupsze pomysły do swoich gier, mające na celu wycisnąć jeszcze większą kwotę pieniędzy znajdujących się w naszych kieszeniach. Mikropłatności, bo o nich też mowa mają pojawić się już w trzeciej odsłonie Assassin's Creed, który będzie początkiem tego systemu płatności w ich kolejnych tytułach.

Rynek darmowych strzelanek przechodzi w ostatnim czasie pewnego rodzaju odrodzenie. Coraz więcej twórców decyduje się na zastosowanie modelu free to play w swoich produkcjach, a co za tym idzie – możemy całkiem za darmo pograć w dobre tytuły.  Z tegorocznych premier skoncentrowanych na F2P poważnym konkurentem okazało się Tribes: Ascend, futurystyczny shooter przeznaczony do trybu multiplayer. Równie ciekawie wygląda Ghost Recon Online, taktyczna gra z widokiem trzecio osobowym.

Gracze hardcorowi to elita spośród wszystkich lubiących wirtualną rozrywkę. Nie dość, że dogłębnie poznają tytuły wszelkiej maści, to na bieżąco śledzą wszystkie nowinki z growego świata. Postrzegani są jako Ci najwierniejsi fani, którzy zrobią wszystko, aby ujrzeć choć fragment kolejnej produkcji sygnowaną logiem ich ulubionej serii. Nie grają regularnie, często nawet po parę/naście godzin dziennie. Gry to ich pasja.
Choć to co napisałem wyżej jest prawdą, to mimo wszystko wcale graczy hardcorowych nie postrzegam jako dobre i słuszne zjawisko. Dlaczego?

F2P – free to play. Pojęcie ukute przed laty, wdrożone zapewne jeszcze przed wyginięciem dinozaurów. Tak stare, że nie pamiętam już, który tytuł zastosował ten model biznesowy, jako pierwszy. Często ignorowane, traktowane niepoważne, z doczepioną etykietką "casual only". Tymczasem stanowi jedną z dróg rozwoju dla branży PC [zwłaszcza w dobie piractwa, o którym pisałem zresztą wcześniej]. Po namyśle całkiem uzasadnioną, a przy tym, wbrew pozorom, r&´wnież korzystną dla samych graczy.

Pierwszą grą free-to-play w jaką zagrałem była Tibia. Pamiętacie to jeszcze? Może nie uwierzycie, ale do dzisiaj dużo ludzi w to gra. Ja chamstwa nie zniesłem, pierdłem, bekłem i odinstalowałem ten szajs po wyjściu z „Rooka”, czyli pierwszej lokacji w grze. Potem było dla mnie długo, długo nic, od czasu do czasu śmiałem się tylko, widząc w jakie marne podróbki World of Warcraft zdarza się grać dziwnym ludziom (Metin, Runes of Magic, itepe). W międzyczasie zaliczyłem krótkie romanse z kilkoma społecznościówkami (Ogame, Mafia Wars, Farmville), co utwierdziło mnie w przekonaniu, że darmowe równa się kijowe.

Potem jedak przyszło League of Legends. Jak dobra jest to gra nie muszę chyba nikogo przekonywać (Starcraft II lepszy, ale nie o tym mowa :)). Nie chodzi nawet o samą mechanikę, bo nie jest ona wcale oryginalna – wszystko oparte jest przecież na starusieńkiej warcraftowej DotA. Chodzi mi o generalne dopracowanie tej produkcji. Widać pracę włożoną w każdą postać, każdą skórkę, każdą animację, przedmiot, balans, interfejs, i tak dalej. Pomyślałem „w końcu gra oparta na modelu free-to-play, która nie wygląda jak praca magisterska średnio utalentowanej grupy studentów".

Zajrzyjcie w komentarze jakiegokolwiek newsa o grach na smartfony, tablety, albo poświęcony wzrostowi popularności produkcji społecznościowej czy free-to-play. Zobaczcie wpisy utrzymane w tonie „łeee, to już koniec, smartfony zabijają poważne gryyy”, „free-to-play to śmierć poważnych tytułów”, albo „precz z Farmville, to gówno odbiera hardkorowym graczom chleb od ust”.

Co najzabawniejsze, nawet część „poważnych” person świata gier i branżowych tuzów, dzieli te poglądy, chociaż oczywiście nie wypowiadają w takim stylu. Deklaracje wieszczące koniec konsol, koniec grania w cokolwiek poza League of Legends, koniec wysokobudżetowych produkcji. Generalnie koniec. Wszystkim wieszczącym końce przydała by się mała lekcja z kojarzenia faktów.