Sieć komórkowa Play chwaliła się pod koniec ubiegłego roku siedmioma milionami użytkowników. Z kolei wczoraj rano na oficjalnym blogu operatora pojawiły się dwa ciekawe prezenty z okazji piątych urodzin tego dostawcy usług telekomunikacyjnych. Wiele osób spodziewało się nowej, korzystniejszej oferty dla abonentów, ale firma Play postanowiła przedstawić dwa klipy wideo z okazjonalnymi koszulkami i kobietą/mężczyzną prezentującymi swoje wdzięki…
Kiedy pierwszy raz usłyszałem o grze Max Payne kojarzyłem nazwę studia Remedy. Dało ono światu prostą, ale wciągającą ścigałkę Death Rally. Lubiłem pograć w tę produkcję, ale nie uważałem jej za nic szczególnego. Do nowego dzieła Finów podchodziłem więc sceptycznie. Nie mówię, że się nie jarałem – pamiętam obrazki prezentujące absurdalnie dokładne tekstury na pistoletach i realistyczne twarze (w pewnym wieku człowiek ekscytuje się takimi rzeczami).
Obietnicę zmiany gatunku gier akcji traktowałem jednak z przymrużeniem oka – tym bardziej, że padła ona z ust kogoś, kto zasłynął wcześniej taką popierdułką jak wspomniane, dwuwymiarowe wyścigi. Gdybym mógł cofnąć się w czasie i spotkać swoją młodszą wersję, prawdopodobnie musiałbym dać sobie w twarz i wygłosić poniższy monolog, aby przekonać się do zagrania w grę szybciej. Bo przygody Payne’a to naprawdę nowa jakość na maksa.
Telefon od Verminusa zaskoczył mnie we wtorkowy poranek. "Masz ochotę przejechać się do CD Projektu i pograć w konsolowego Wiedźmina?" - przeszedł z miejsca do rzeczy naczelny. Czy ja mam ochotę? W Wiedźmina? Konsolowego? Oczywiście, że miałem.
Dwa dni później siedziałem już w wygodnym fotelu w CeDePowym lobby i, popijając kawę w otoczeniu innych growych żurnalistów, czekałem aż otworzą się drzwi do salki prezentacyjnej zastawionej Xboksami. Jeszcze chwila i już łapałem za pada. Zacząłem grać i to, co zobaczyłem wzbudziło mój niekłamany entuzjazm. Żeby nie powiedzieć: zachwyt. Tymi żywymi emocjami podzieliłem się oczywiście z czytelnikami Gier-Online. I wtedy rozpętała się burza...
Choć od premiery najnowszego projektu tandemu Lou Reed & Metallica minęło już kilka miesięcy, to dopiero teraz postanowiłem zapoznać się dokładniej z albumem Lulu. Początkowo zniechęciły mnie do tego miażdżące recenzje, zarówno polskie, jak i zagraniczne oraz głosy krytyki ze strony fanów Metalliki. Ci ostatni grozili nawet Reedowi, że go zastrzelą. Ostatnio również jedna z moich znajomych wypowiedziała się bardzo negatywnie na temat tej płyty i dlatego postanowiłem, że muszę się na własnej skórze przekonać, czy naprawdę jest aż tak źle.
Jeśli jeszcze nie mieliście styczności z Lulu, to całą płytę możecie sprawdzić za darmo na oficjalnej stronie. Po dwukrotnym przesłuchaniu całego albumu muszę przyznać, że jestem pod jego ogromnym wrażeniem. Zachęcam Was do przeczytania mojej recenzji i dania szansy temu projektowi, a jeśli w dalszym ciągu nie uda mi się Was przekonać, to liczę na ciekawą dyskusję…
Zapraszam na bardzo świąteczną i soczystą historię o tym, że gdy ktoś przyłapie cię na gorącym uczynku, to nagle nie jesteś dupkiem i przepraszasz. Wielokrotnie. Ale zanim to nastąpi, to godnie reprezentujesz swoją firmę. I znasz burmistrza. Tak. Oto ballada o Paulu Christoforo, firmie Ocean Marketing, wymiataczach z Penny Arcade, wkurzonym kliencie imieniem Dave i zupełnie niewinnym gamepadzie.
Na początek wyjaśnienie czym są Avengery - to eksperymentalne wersje padów do X360 i PS3 z dodatkowymi gałkami i wajchami, które sprawiają że a) urządzenie wygląda groźnie i b) prawdopodobnie wielokrotnie większa przyjemność obcowania z konsolą. Innymi słowy - niezły sprzęt. Niestety za jego dystrybucję w USA (i Niemczech i w ogóle wszędzie, bo są wielcy) odpowiada(ła) firma Ocean Marketing, która nie podołała wymaganiom klientów. Te zaś były baaaardzo wygórowane: zapłacili pełną cenę za produkt, który miał być dostępny na początku grudnia, ale w wyniku opóźnień jeszcze do nich nie dojechał. Z kolei ludzie z rzeczonej firmy nie informowali o opóźnieniach na swojej stronie internetowej, a jeśli chodzi o obsługę klienta... No cóż.
W piłkarskiej centrali i poszczególnych związkach nie brakuje tak zwanego „betonu”, który patrzy tylko jak napełnić sobie kabzy i za bardzo nie zrewolucjonizować czegoś „co jest przecież dobre”. Kibice, media, obserwatorzy mogą mówić jedno, ale to kilku facetów w garniturach ma decydujące słowo.
W ten sposób podejmowanych jest wiele niezrozumiałych decyzji i dochodzi do różnych kontrowersji. Prezydent FIFA ostatnio mocno nadszarpnął swój wizerunek beznadziejną wypowiedzią o rasizmie, ale już wcześniej trudno było uznawać go za nieskazitelną postać w świecie futbolu. Wystarczy wspomnieć o zarzutach korupcyjnych czy o niechęci do nowoczesnych technologii, które zapewniłaby sędziom szanse na korektę pewnych podjętych na szybko decyzji.
Moda na tworzenie kontrowersji wokół FPSów trwa w najlepsze, czego dowodem jest choćby nowy "teaser gameplay" Rainbow Six: Patriots. Autorzy celują w taką rozgrywke, dlatego sam filmik nie jest prawdziwym pokazem gry, ma za to prezentować jak widzą swoją grę autorzy oraz wywołać wśród graczy dyskusję. No i wywołał.
Mieliśmy lotnisko w MW2, będzie wybuchowy dzieciak w MW3, były kontrowersje wokół starego Kingpina i serii Soldiers of Fortune. Będą wokół RSP. Media zaczną szumieć, gracze trochę pogadają, zrobi się sporo dodatkowej reklamy (czego dowodem jest ten news). Sam nie wiem co myśleć - z jednej strony bardzo ciekawy motyw, z próbami wzbudzenia moralniaka u gracza. Z drugiej nie widziałem tam innego sensownego wyboru, a wszystko było trochę tanie. Pomysł jest fajny, potencjał ogromny, tyle, że seria coraz dalej odchodzi od swoich taktycznych korzeni w stronę filmu akcji, a znając gry na bazie twórczości Toma C. to nie obędzie się bez propagandy z dobrym USA na czele. Mam przeczucie, że mimo wszystko gameplayowo mi się spodoba, ale dostaniemy kolejną grę AAA niepotrzebnie nazywaną "sztuką" oraz "dorosłą". Co Wy sądzicie?
Wraz z zapowiedzią piątej odsłony serii Grand Theft Auto z pewnością wielu z Was zaczęło wspominać ten kultowy cykl studia Rockstar. Nie inaczej było w moim przypadku. Najwięcej czasu poświęciłem chyba pierwszej części – wiadomo, w czasach podstawówki taka produkcja stanowiła w pewnym stopniu zakazany owoc i dzięki temu jeszcze bardziej nie pozwalała oderwać się od ekranu :) Jednym z pierwszych elementów, które chyba każdy fan tej serii mile wspomina to możliwość siania destrukcji za kierownicą czołgu. Ileż początkowo frajdy dostarczało zdobycie tej maszyny…
Przy tej okazji przypomniałem sobie słynną historię pewnego Amerykanina, który porwał czołg i spowodował nie lada zamieszanie w mieście San Diego w 1995 roku. Poniżej możecie obejrzeć relację z tego zajścia:
Dzisiaj miałem zająć się kontynuacją cyklu poświęconego nieobliczalnym graczom, ale ze względu na wydarzenia minionego tygodnia postanowiłem na chwilę powrócić do tematu kontrowersyjnych kampanii marketingowych gier. Powodem poruszenia tej kwestii była decyzja brytyjskiej organizacji ASA zajmującej się oceną zawartości reklam prezentowanych w środkach masowego przekazu. Postanowiła ona zaostrzyć warunki emisji spotów zachęcających do zakupu strzelanki Duke Nukem Forever.
W nowym cyklu zamierzam przyjrzeć się przypadkom nieobliczalnego zachowania graczy. Moim celem nie jest oczywiście głoszenie, że gry są szkodliwe i powinny być zakazane, ale pokazanie do jakich reakcji może doprowadzić zbytnie zagłębienie się w wirtualny świat. W zależności od omawianego przypadku będzie trochę strasznie i trochę śmiesznie ;) Zapraszam do lektury.
Na początek chciałbym poruszyć stosunkowo świeży przypadek, który miał miejsce na początku lipca w brytyjskim mieście portowym Plymouth, a dotyczył głośnego tytułu – Call of Duty: Black Ops. 46-letni Mark Bradford (na zdjęciu) grał przez sieć między innymi z 13-letnim synem sąsiadów. W trakcie zabawy nastolatkowi udało się zastrzelić postać kierowaną przez Marka. Mężczyźnie puściły nerwy i postanowił się zemścić…
