Środek lat 90-tych w Polsce to era boomu na wypożyczalnie VHS. Rosnące wówczas jak grzyby po deszczu, zasmrodzone fajkami kanciapy z regałami wypełnionymi czarnymi opakowaniami na kasety niejednemu ukształtowały gust filmowy. To z nimi wiąże się również kilka ciekawych wspomnień. Mi kojarzą się przede wszystkim z unikalnym cennikiem, który dziś ocierałby się o jakiś totalny bezsens, a wtedy – przy braku dostępu do netu - był dla właścicieli lokali żyłą złota.
Za 20 zł można było zabrać na cały dzień do domu kinowy hit pokroju Parku Jurajskiego (dostać go było bardzo trudno, obowiązywały zapisy!), a taka sama cena widniała na już wyświechtanej, sfatygowanej kasecie z Seagalem lub Norrisem. Nie ważna była jakość filmu, to nazwiska na okładce podnosiły rangę tytułu i tworzyły do niego kolejki. Przywołałem te wydarzenia nie bez powodu. The November Man to obraz, który śmiało mógłby być takim kultowym klasykiem VHS, za którym sam stanąłbym w rezerwacji z tygodniowym wyprzedzeniem. Powstał jednak o 20 lat za późno.
Niezwykle sympatyczna niespodzianka dla fanów Pierce'a Brosnana i filmów z Jamesem Bondem pojawiła się we wtorkowym programie "Tonight Show". Prowadzący wieczorny talk-show Jimmy Fallon poprosił słynnego aktora, by ten zmierzył się z nim w... GoldenEye 007 na Nintendo 64!
Wyjazd integracyjny. Kac Wawa. Jak się pozbyć cellulitu. I wiele innych wesołych, wiele mówiących tytułów polskich komedii ostatnich lat. Zdaniem wielu krytyków polska komedia sięgnęła dna. Niski humor, brak ambicji, schlebianie prostym gustom. Tak jest, tak mówią krytycy, tak musi być. Ale czy na pewno?
Dobry film obroni się sam, niezależnie od czynionych w jego imieniu interpretacji - taka zasada wydaje się być jasna i klarowna. Czasami jednak bywa tak, że dobry film może stać się jeszcze lepszy/ciekawszy, lub słaby/średni zyskuje w oczach widza, jeśli tylko ów widz spojrzy na nakręconą opowieść w inny sposób. Prawie 3 lata temu natrafiłem na artykuł o 6 fanowskich teoriach, które sprawiają, że dobre filmy robią się lepsze (na cracked.com), a zupełnie niedawno przeczytałem na reddicie o kilku innych sympatycznych interpretacjach filmów. Oto ekstrakt z tych znalezisk.
Kiedyś fani Bonda dzielili się na zwolenników Seana Connery'ego i Rogera Moore'a. Dwaj rekordziści we wcielaniu się w tę rolę to symbole różnych epok i tym samym mocno odmiennych interpretacji tej kultowej dziś postaci. Tak silnych różnic nie wywołała już kreacja Brosnana, ani tym bardziej drobne akcenty Lazenby'ego i Daltona. W 2006 roku na bok jednak zeszły dawne różnice zdań, by dać miejsce nowemu podziałowi. Premiera Casino Royale stanowi ważny punkt w 50-letniej historii agenta 007, a to za sprawą objęcia kursu na znaczne urealnienie Bonda i okoliczności, w jakich przychodzi mu działać.
Jest kilka rodzajów filmów, które mają u mnie fory na starcie. Jeżeli na ekranie jest: komiksowy superbohater, zombie, jedi, albo James Bond, to jestem w stanie naprawdę dużo wybaczyć. Wystarczy kilka dobrych scen, ze dwie fajne kreacje aktorskie, nieco klimatu i możecie być pewni, że znajdziecie mnie po seansie obślinionego z radości.
Kupiłem zatem sześć Kinder Bueno, odpakowałem je, batoniki schowałem do torby, podając puste opakowania, kupiłem dwa bilety w Multikinie w promocji "czwartki za 10zł", poczekałem na moją dziewczynę, usiedliśmy w sali, obejrzałem kilka trailerów, usłyszałem że jest głodna, poszedłem wydać majątek na nachosy, wróciłem, obejrzałem więcej trailerów i kilka reklam, potem jeszcze kilka trailerów i znowu reklamy (mam nową najnieulubioną kampanię społeczną „Przecz z umowami śmieciowymi”, ale o tym innym razem), aż w końcu zaczął się Skyfall. Powiem wam, że najlepiej tego wieczoru bawiłem się paląc papierosa przed wejściem do centrum handlowego.
Byłem, widziałem, wróciłem. Zachwycony. Gdyby nie Dredd, Skyfall byłby moim filmem roku. Cieszę się, że efekt końcowy jest bardzo zadowalający, a w niektórych momentach nawet przewyższający moje oczekiwania. Nowoczesny, ale doskonale wyważony, z potężną dawką sentymentu. Wzorcowa, rzemieślnicza robota i chyba nowy benchmark tej serii. Z grubsza zgadzam się z moim kinowym kamratem fsm'em, który niemal idealnie przedstawił mój punkt widzenia w swoim tekście. Hołdując jego gust swoją opinię przekazuję w punktach, bo to film tak dobry, że w sumie nie potrzebuje kolejnej recenzji. Ave Daniel Craig, ave Skyfall!
Bond, James Bond jaki jest, wielu wie. Lubiący łamać zasady kobieciarz o wysokiej skuteczności, perła brytyjskiego wywiadu. Skyfall to trzeci film z Danielem Craigiem jako agentem Jej Królewskiej Mości i wszystko wskazuje na to, że początkowo kontrowersyjny wybór okazał się najlepszym z możliwych (ale tak naprawdę wiedzieliśmy to już wcześniej, prawda?). 007 w wykonaniu Craiga to facet z krwi i kości, niedoskonały, obarczony przeszłością, ale jednocześnie skuteczny i dziarski wojownik. A Skyfall to prawdopodobnie jeden z najlepszych filmów o Bondzie. [uwaga, w tekście może się trafić coś, co dla kogoś będzie spoilerem... choć ja tak nie uważam :P]
James Bond, znany także jako Agent 007 od lat pracuje w służbie brytyjskiego wywiadu wojskowego, rozwiązując związane ze światkiem przestępczym wszelakie problemy. Do tej pory ukazały się 22 filmy omawiające jego perypetie, zaś w jego role wcieliło się 6 aktorów. Oczywiście biorąc pod uwagę oficjalne filmy. Na przestrzeni tych 50 lat mieliśmy okazję ujrzeć jak zmieniała się osobowość Bonda, która w dużej mierze zależna była od wizerunku prawdziwego mężczyzny z danej epoki. Poniżej opisałem jak postrzegam poszczególnych aktorów odgrywających tę rolę oraz umieściłem filmiki ukazujące ich poczynania w akcji. W taki oto sposób zapraszam was do zapoznania się z niniejszym artykułem.
Skończyło się lato i od razu czuć to również w kinach - mamy mniejszą ilość blockbusterów do wyboru, jednak nie znaczy to, że nie będziemy mieli co oglądać. Bo październik to przede wszystkim czas horrorów, ale trafi się również jeden długo wyczekiwany hit! Zapraszam do przeglądu premier kinowych w polskich kinach.
