Prolog do The Phantom Pain to spora i niemiła niespodzianka. Liczyłem, że sprzedawanie wersji demonstracyjnych zdechło jakoś przy okazji Gran Turismo 5: Prologue, a tu takie zaskoczenie przy okazji wyczekiwanej odsłony uwielbianej przez graczy serii. Już przy tekście oznaczonym #1 przyznałem, że Ground Zeroes jest zaliczone, więc potraktujmy wstęp do mającego premierę jutro MGSa V jako epilog tej sprawnej serii tekstów.
Przenośna odsłona serii to kolejna część MGSów, której się obawiałem. Drżałem na myśl o ograniczeniach sprzętowymi jakie mogły pogrążyć oryginalną wersję Peace Walkera. Nie myślałem o brzydkiej grafice, bo poprzedniczki uodporniły mnie na niedostatki wizualne. Sen z powiek spędzała mi wizja sterowania w produkcji projektowanej pod konsolkę przenośną pozbawioną między innymi drugiej gałki analogowej. Tradycją już się stało, że kolejne Metal Geary zaskakiwały mnie pozytywnie i teraz nie było inaczej – Peace Walker to obok Guns of the Patriots najnowocześniejsza odsłona serii.
Shadow Moses zaliczona. Raiden i rok 1964 też. I w końcu doszedłem do momentu, w którym dane mi będzie ujrzeć zwieńczenie trylogii… kontynuację “dwójki” w formie “czwórki”... Inaczej: czwarta część serii, która idealnie zwieńcza cały dotychczasowy dorobek MGSa. I na reszcie mam do czynienia z czymś co można uznać za pełnoprawną grę. Gdy kończyłem Son of Liberty niemal zakląłem pod nosem, że Snake Eater nie pociągnie dalej znanych wątków, a zacznie coś w stylu drugiego toru dla serii. Guns of the Patriots wraca do Solid Snake’a i bardzo dobrze sprawuje się w kategorii “ostatni MGS”.
Halo jest jedną z tych growych marek, które doczekały się bogatej reprezentacji w literaturze. Niestety z tej obszernej puli przetłumaczonych na nasz język zostało... eee... została aż jedna. Lekturę Halo: Upadek Reach mogę z czystym sumieniem polecić każdemu kto chce zgłębić tajemnice świata znanego dotąd tylko z gier, bo to taka absolutna podstawa do zrozumienia najważniejszych wydarzeń jakie mają miejsce w tym uniwersum. Inaczej jest z napisaną przez tego samego autora (Erica Nylunda) powieścią Ghosts of Onyx. Poza najważniejszym wątkiem fabularnym, który zazębia się z wydarzeniami z Halo 1 i 2, to przede wszystkim wielka gratka dla fanów Halo, którzy dzięki tej książce mogą zajrzeć za kulisy supertajnego programu Spartan III.
Jeszcze tego samego wieczoru (wieczór gracza kończy się o 4:00) gdy ujrzałem napisy końcowe Sons of Liberty odpaliłem kolejną pozycję na ekranie wyboru gry w Metal Gear Solid: HD Collection. Umierałem z ciekawości co stanie się dalej w ponurej rzeczywistości, jaką okazał się świat kontrolowany przez Patriotów. Ten okres musiał jednak poczekać, bo wraz z odsłoną oznaczoną numerem 3, Kojima nie miał zamiaru kontynuować rozgrzebanych w wirtualnym 2009 roku wątków. Nagle seria cofa się dekady wstecz, aż do 1964. Do okresu Zimnej Wojny, gdy po świecie chodził Naked Snake, zanim jeszcze zasłużył sobie na przydomek Big Bossa.
Obawiałem się części drugiej tej serii. Nie jestem graczem głuchym na to co się dzieje w branży - dość się nasłuchałem o wielkim zawodzie fanów, gdy Solid Snake "zginął" po pierwszym fragmencie gry. Wiedziałem o Raidenie i nienawiści jaką zapałały do niego osoby liczące na kolejną, wielką przygodę głównego bohatera serii. Dzięki temu nie doznałem szoku, jaki był zapewne obecny na twarzach wszystkich grających na premierę. Całe szczęście, bo będąc świeżo upieczonym fanem Snake'a zapewne przeżywałbym to równie ciężko.
Gra zasłynęła jako największy trolling jaki deweloper zaserwował graczon. Ja dziś uważam ją za idealnie rozegrane wodzenie za nos.
Kiedyś nabywałem każdą grę w atrakcyjnej cenie, jaka trafiła mi w ręce. Było to takie dziwne połączenie uporu, by stale mieć coś na półce do zaliczenia, ze smykałką kolekcjonera, który chciałby by ta półka rosła aż do nieskończoności. Wraz z epoką Steama (i cyfrową wersją mojej półki) trafiło mi się kilka nietrafionych zakupów za śmieszne pieniądze. Nawet nie chodzi o nabywanie kiepskich gier, ale raczej takich w które w ogóle nie chce mi się grać. Należą do nich m.in. Dead Space, Dragon Age, Risen, czy Endwar. Spojrzałem wtedy w swoje odbicie w zgaszonym monitorze i powiedziałem sobie twardo: "Nie we wszystko musisz zagrać." I tak, powoli wykreślałem różne serie gier z mojego kręgu zainteresowań. Dawno temu wykreśliłem też serię Metal Gear. Uznałem, że ma ona zbyt wiele głupot, które mnie drażnią i że już za późno by próbować połapać się w zawiłych wydarzeniach rozbudowanej sagi. Więc tak, MGSy zdobiły moją listę zatytułowaną "Odpuścić sobie".
Niedawno wykreśliłem tę pozycję.
Wyraźny entuzjazm, widoczny w tytule tego wpisu, jest co najmniej nie na miejscu w przypadku osoby stroniącej od RTSów. Osoby, która w całym życiu przeszła tylko Warcrafta III na kodach... i oryginalne Halo Wars. Zapowiedź "dwójki" elektryzuje mnie jednak z kilku, niejasnych na pierwszy rzut oka, powodów.
Od dłuższego czasu wiedziałem, że pobiorę i zainstaluję nowy system operacyjny Microsoftu, jak tylko specjalna aplikacja na mojej “siódemce” poinformuje mnie o takiej możliwości. Może i bym się wzbraniał, bo trochę ze mnie leń, trochę mam stracha przed zmianami i nigdy nie wiem, czy kolejny Windows będzie cokolwiek warty. Może i bym się wzbraniał… gdyby nie obiecane możliwości dla posiadaczy Xboxów.
