Rok po zakończeniu kariery w FIFA12 wracam do świata produkcji EA Sports. Poznając zmieniony tryb kariery, odkrywam smaczki i błędy nowej odsłony słynnej serii. Przy okazji zachęcam do dyskusji o zmianach, wadach, zaletach, talentach, formacjach, drużynach i sukcesach.
Fragment artykułu Kogo możemy oglądać w kolejnym sezonie w Primera Division? z dziennika „Marca”: Szanse na awans niespodziewanie ma też Sabadell FC. Jedenastka, która w zeszłym sezonie zanudzała publikę i cudem uniknęła degradacji do trzeciej dywizji, dzisiaj walczy o awans do grona najlepszych drużyn Hiszpanii. Skąd taka zmiana? Wszystko zmieniło się wraz ze sprowadzeniem z Wysp Brytyjskich Brucevsky’ego, który latem przemeblował zespół i ściągnął do niego m.in. aktualnego króla ostatnich podań Segunda Division, Claudio Sepulvedę...
Mając na liczniku kilka godzin gry i niemal dwadzieścia pięć procent na wskaźniku progresu byłem skłonny wychwalać Rockstar za świetnie przygotowaną historię w Bullym. Byłem gotów na przykładzie losów Jimmy’ego pokazać, że fabuła może być ogromnym, nawet największym atutem sandboxa. Potem jednak scenariusz zaczął tracić, a losy młodego Hopkinsa w Bullworth Academy zmierzać niekoniecznie w najlepszym kierunku.
Po długiej karierze w FIFA 12 zdecydowałem się spróbować swoich sił w prowadzeniu klubu w Football Manager 13. Wybór padł na tryb Classic, który stanowi idealne rozwiązanie dla osób pozbawionych dużych ilości wolnego czasu. Postanowiłem relacjonować wam swoje postępy. Przy okazji jest szansa podyskutować o samej grze, młodych talentach, bugach i różnych ciekawostkach.
Po trzynastu sezonach pracy w Lillehammer FK nadszedł czas na pożegnanie. Zapadła decyzja, by poszukać nowych wyzwań i powalczyć o zwycięstwo w Lidze Mistrzów z inną drużyną. Do tego celu potrzebna była przeprowadzka do silnej ligi z zachodniej Europy, do której będą chcieli przyjść wszyscy zawodnicy świata. Czy mając na koncie trzy mistrzostwa Norwegii, trzy zwycięstwa w pucharze tego kraju, awans do faz grupowych Ligi Europejskiej i Ligi Mistrzów, miałem powody, by liczyć na zatrudnienie w mocnym europejskim klubie?
Biblioteka gier na PlayStation Portable liczy już kilkaset tytułów. Osoba, która dopiero dzisiaj zaczyna odkrywać świat pierwszego handhelda Sony, ma ogromny wybór i musi bardzo ostrożnie poruszać się po rynku pełnym zarówno wielkich i naprawdę grywalnych hitów, jak i produkcji niedopracowanych, słabych oraz nieudanych. W tej dżungli gier użytkownik PSP musi bardzo uważać, by nie wpaść w pułapki zastawione przez sprytnych wydawców-kłusowników, którzy postanowili pod znanymi i lubianymi markami ukryć tytuły słabe lub przeciętne. Dla wszystkich polujących na ciekawe i warte ogrania tytuły, krótki przewodnik po produkcjach ze znanych serii, które niekoniecznie warte są poznawania.
Rok po zakończeniu kariery w FIFA 12 wracam do świata produkcji EA Sports. Poznając zmieniony tryb kariery, odkrywam smaczki i błędy nowej odsłony słynnej serii. Przy okazji zachęcam do dyskusji o zmianach, wadach, zaletach, talentach, formacjach, drużynach i sukcesach.
Trzeci mecz na stanowisku selekcjonera i od razu wyjazd do Anglii. Po dwóch solidnych występach z Belgią i Grecją prowadzona przeze mnie Walia wciąż była na czele tabeli swojej grupy eliminacyjnej, ale ekipa Roya Hodgsona miała tyle samo punktów i zamierzała nas na Wembley zdemolować. Szybko dostałem więc swoją szansę, by poczuć się jak Janusz Wójcik czy Waldemar Fornalik. Dziesiątki tysięcy wrzeszczących kibiców i gwiazda na gwieździe w kadrze rywali. Na szczęście większość Walijczyków była do tego przyzwyczajona, w końcu wielkie stadiony odwiedzała bardzo często w Premier League, Primera Division czy europejskich pucharach.
Śpiewający bossowie z Metal Gear Solid: Peace Walker to dzisiaj jeden z najbardziej charakterystycznych elementów tej gry. Ilekroć któryś publicysta lub recenzent decydował się omówić, przetestować bądź ocenić tę odsłonę przygód Big Bossa, za każdym razem przynajmniej jeden akapit musiał poświęcić nucącym melodie maszynom. Czy ten dziwny, jednych bawiący, a innych irytujący, pomysł to wszystko, za co warto pamiętać bossów z Peace Walkera? Czy główni przeciwnicy z gry mogą równać się z ekipami „Fox Hound” czy „Dead Cell”?
Uwaga, spojlery!
Rok po zakończeniu kariery w FIFA12 wracam do świata produkcji EA Sports. Poznając zmieniony tryb kariery, odkrywam smaczki i błędy nowej odsłony słynnej serii. Przy okazji zachęcam do dyskusji o zmianach, wadach, zaletach, talentach, formacjach, drużynach i sukcesach.
Styczeń 2015 roku nieoczekiwanie oznaczał kolejny zwrot w mojej karierze. Zaraz na początku miesiąca na maila otrzymałem propozycję pracy od nowozelandzkiego związku piłki nożnej, który chciał, bym zaopiekował się ich drużyną narodową. Pomimo niewielkich sukcesów i średnich wyników osiąganych z Sabadell Nowozelandczycy byli gotowi powierzyć mi odpowiedzialną funkcję selekcjonera. Miałem kilka tygodni na podjęcie decyzji, więc zwlekałem z odpowiedzią. Nie chciałem rzucać się z motyką na słońce, a federacja trochę tego oczekiwała, chcąc awansu swojego zespołu do fazy pucharowej na następnych mistrzostwach świata.
Grami Rockstar trudno się nie zachwycać, bo to zazwyczaj produkcje dopracowane, dające mnóstwo możliwości i zapewniające wiele godzin zabawy na najwyższym poziomie. Takie są kolejne odsłony GTA, takie jest Red Dead Redemption i taki jest Bully aka Canis Canem Edit. O tym jak wygląda „Grand Theft Auto w szkole” właśnie zacząłem przekonywać się na własnej skórze. Za mną ledwie kilka godzin zabawy, dopiero skończyłem uczyć się mechaniki, poznałem główne postacie i postawiłem pierwsze kroki w wirtualnym świecie akademii Bullworth. Już teraz mogę jednak wyróżnić trzy elementy, które sprawiają, że w Bullym można się z miejsca zakochać.
Po długiej karierze w FIFA 12 zdecydowałem się spróbować swoich sił w prowadzeniu klubu w Football Manager 13. Wybór padł na tryb Classic, który stanowi idealne rozwiązanie dla osób pozbawionych dużych ilości wolnego czasu. Postanowiłem relacjonować wam swoje postępy. Przy okazji jest szansa podyskutować o samej grze, młodych talentach, bugach i różnych ciekawostkach.
Porażka z Atletico w meczu piątej kolejki Ligi Mistrzów oznaczała, że Lillehammer straciło szansę na wyjście z grupy. W naszym zasięgu pozostała jeszcze Liga Europejska, ale musielibyśmy ograć na wyjeździe Olympique Lyon. Z jednej strony było nas na to stać, ale z drugiej, wydawało się to bardzo nieprawdopodobne. Zamiast więc skupiać się na tym spotkaniu, pełną uwagę koncentrowaliśmy na rywalizacji o mistrzostwo Norwegii.
Przytłoczony rozmaitymi obowiązkami masz mało czasu na granie. Gdy w końcu uda ci się wygospodarować luźną godzinę jesteś zbyt zmęczony i senny, by uruchomić ogrywany od kilku godzin tytuł. Nawet jeśli byś się na taki krok zdecydował to ucierpi na tym prezentowana historia, nie docenisz kunsztu grafików, a i być może w ogóle utkniesz na jakimś nieco bardziej wymagającym fragmencie, nie mając potrzebnej koncentracji i dysponując słabszym refleksem. Możesz zdecydować się na inne, mniej angażujące formy rozrywki. Ewentualnie możesz szukać ratunku w pozostawionej właśnie na taką okazję „grze drugoplanowanej”.
Rok po zakończeniu kariery w FIFA12 wracam do świata produkcji EA Sports. Poznając zmieniony tryb kariery, odkrywam smaczki i błędy nowej odsłony słynnej serii. Przy okazji zachęcam do dyskusji o zmianach, wadach, zaletach, talentach, formacjach, drużynach i sukcesach.
Po pasjonującym meczu Lech Poznań zremisował z FC Barcelona 1:1 w meczu fazy grupowej Ligi Mistrzów. W świecie FIFA 14 polskie kluby radzą sobie dużo lepiej niż w rzeczywistości i sprawiają kibicom zdecydowanie więcej przyjemnych niespodzianek. Długo pozostawałem pod wrażeniem wyczynu ekipy ze stolicy Wielkopolski, która potrafiła dzielnie stawić czoła dużo mocniejszemu na papierze i bardziej utytułowanemu rywalowi. Nie sądziłem, że dwa tygodnie później sam będę jechał autokarem na Camp Nou ze swoim Sabadell FC.
