Naturo, krocz ze mną! Czyli praktyczne zastosowanie stworków występujących w Don’t Starve

Kamienne Cthulhu

Użyteczność: 1/5

Nieee, to wcale nie jest to samo zdjęcie co ostatnio

Okej, w rzeczywistości tak się nie nazywają. Ale są z kamienia i mają twarz Cthulhu, więc, kurde, nie potrafię ich nazywać inaczej. W każdym razie, na pierwszy rzut oka wydają się idealne do celów obronnych – mają sporą żywotność, kiedy ktoś je mocniej poobija, chowają się do skorupy i stają się niemal niezniszczalne, do tego niesprowokowane nie atakują nas i obdarowane kamieniami chętnie za nami podążają. Wszystko fajnie, tylko… jedzą kamienie. Kiedy pierwszy raz wyprowadziłem kilka sztuk na powierzchnię, kosztowało mnie to ogołoceniem bazy ze wszystkich kamieni i pieczołowicie zbieranych kryształów. Słaby interes. Na dodatek wyplenienie ich, gdy już się zadomowią, jest megatrudne ze względu na to, że rozmnażają się szybciej niż króliki. I jak już mówiłem, ciężko je zabić, dlatego też trudno traktować je jako farmę kamieni – za dużo zachodu.

Najsensowniejsze zastosowanie, jakie dla nich znalazłem, to wykorzystywanie ich do oczyszczania nieprzyjaznych sektorów jaskiń. Zaprzyjaźniamy ze sobą 2-3 Cthulhu, wprowadzamy w wypełnioną wrogimi stworzeniami okolicę i je tam na jakiś czas zostawiamy. Gdy wrócimy, najpewniej zdążą się konkretnie porozmnażać i wybić wszystko, co stanowiło dla nas zagrożenie. Proste i skuteczne. Tylko trzeba się pilnować, by któryś mimo wszystko nie wyszedł z nami na powierzchnię.

Pingwiny

Użyteczność: 1/5

NIE. ZADZIERAJ. Z. NIMI.

Pierwsza zasada zadzierania z pingwinami brzmi: nie zadzieraj z pingwinami. Zaatakowane okazują się znacznie niebezpieczniejsze niż mogło by się wydawać i potrafią zdziesiątkować nawet małą armię świnek, nie mówiąc o samotnym graczu. Dlatego jeśli nie masz wybitnej potrzeby, to zostaw je w spokoju. Chociażby rozłożyły się w samym środku bazy i irytowały jak cholera.

Co więc robią w tym spisie? No cóż, jeśli nie przygotowaliśmy się odpowiednio na zimę, z jedzeniem jest ciężko. A pingwiny nie dość, że same mogą być mięsem, to dodatkowo składają jaja. Których najczęściej zazdrośnie strzegą, ale zdarza im się kilka przeoczyć i gracz może je wtedy zebrać. Kiedy kończy się zima, beztrosko pozostawiają też swoje niewyklute potomstwo i wtedy też można je sobie wziąć. Natomiast wybicie ich jest mimo wszystko możliwe – potrzeba tylko wystarczająco licznej armii albo sprytu – jeśli zgrupowały się koło kilku drzew, podpalenie zazwyczaj wystarcza, by przetrzebić ich szeregi i pozbierać nieco przypalonego mięsa i jaj.

Drzewce

Użyteczność: 2/5

To jest śpiący Drzewiec. Ewentualnie zwykle drzewo, bałem się sprawdzać

Pierwsze spotkanie z drzewcami nigdy nie jest przyjemne. Najczęściej odbywa się podczas spokojnej wycinki drzew. Zbieramy sobie drewno, kiedy nagle pobliski krzew wstaje i zaczyna nas atakować. Z wielką siłą. I mimo naszych prób, uporczywie nie chce zginąć. Tak, drzewce to godni przeciwnicy. Dlatego stanowią doskonały system obronny. Gdy nas atakują, wystarczy, że doprowadzimy je w pobliże świnek lub pająków. Te zaatakują wrogiego drzewca, on sobie z nimi poradzi momentalnie i straci nami zainteresowanie. Uspokoić go możemy, sadząc w jego pobliżu młode drzewka – po którymś z kolei w końcu zostaje on spacyfikowany i staje się neutralny.

Dlaczego warto mieć na podorędziu jednego-dwa drzewce, skoro można mieć świnki czy króliki? Ano dlatego, że jest to jedna z nielicznych istot, które potrafią powalić Deerclopsa. A każdy, kto spotkał się z Deerclopsem wie, że jego wizyty mają druzgocący skutek dla misternie budowanej fortecy. Dlatego warto trzymać enty blisko – może nie w samej bazie, bo świnki się z nim bardzo nie lubią, a i zdobywanie drewna staje się wtedy kłopotliwe, ale w bliskim pobliżu – jak najbardziej.

Tallbird

Użyteczność: 1/5

Toto małe obok Chestera to właśnie pisklak Tallbirda.

Co tu robi Tallbird, skoro jego egzystencja sprowadza się głównie do atakowania gracza? Ano to, że jeśli podbierzemy któremuś jajko, to… możemy sobie z niego zrobić małego Tallbirdzika. Wymaga to trochę zachodu – nocą musimy trzymać jajo przy ognisku, za dnia w dużej odległości od ogniska i generalnie pilnować, by nie było mu ani za zimno, ani za gorąco. I tak przez bite kilka dni. W końcu jednak z jajka wykluwa się pisklę, które staje się naszym sojusznikiem. O ile karmimy je odpowiednio regularnie. Małe pisklę jest w zasadzie bezużyteczne i delikatne, spotkanie nawet z kilkoma pająkami może je zabić. Po kilku dniach robi się jednak z niego nastolatek i tenże jest już całkiem przydatny.

Problem podstawowy, oprócz tego, że wyklucie Tallbirda jest koszmarnie czasochłonne, stanowi fakt, że nastoletni Tallbird w końcu staje się dorosły. I wtedy przestaje go obchodzić, żeśmy się nim tak opiekowali, staje się znowu wrogi. Trzeba wtedy z bólem serca wyrwać chwasta. Dlatego odradzam hodowanie tych stworzeń – dużo zachodu, mały zysk.