Downgrade w grach wideo - o cięciach graficznych i nie tylko
Klasyczne CRPG i ich droga ku zapomnieniu
Cztery gry, które zjadły kawał mojego życia
Raport po 20 godzinach grania w Final Fantasy XIII
Nieco subiektywne podsumowanie gier i branży w roku 2015
Kilka grzechów głównych gry Dragon Age: Inkwizycja
Trzynasty wpis z tej mini serii na moim blogu. Pechowy? Być może. Chociaż słowo pech jest kluczem w momencie, gdy dostajemy w łapki długo oczekiwaną przez nas produkcję, której kampania okazuje się starczać na niecałe 6 godzin. Bolesne uczucie dla tego, kto spodziewał się więcej. Niesmak po niedobrym kotlecie, zawsze można zapchać jakąś surówką, czyli w tym przypadku trybem multiplayer lub dokupowaniem kolejnych DLC. Nie zmienia to jednak faktu, że odbijać będzie nam się cały czas kulinarnym przekleństwem ludzkości, a piekło dla podniebienia wyryje na długo swój ślad w pamięci. Nieraz jednak się zdarza, że te kilka godzinek starczy, by nasycić swój brzuszek dobrym, gamingowym daniem.
Bądźmy ze sobą szczerzy, wszyscy lubimy kontrowersje. Jest w nich coś takiego, że niezależnie jak bardzo głupia by była to i tak zrodzi mnóstwo dyskusji. Najczęściej spory dotykają branży rozrywkowej, czyli różnych gier, filmów, książek lub muzyki, ponieważ artyści lubią przełamywać tematy tabu. Takie przekraczanie granic nieraz mocno zniesmacza, albo dostarcza niespotykanych dotąd wrażeń. Nie inaczej jest z Call of Duty. Produkcje z tej serii pojawiają się już 10 lat i pomimo statyczności w kwestii mechanik rozgrywki potrafią nas zaskoczyć, skłonić do refleksji, a także dostarczyć wielu tematów nadających się na pierwsze strony brukowców. Artykuł ten ma na celu przedstawić ciekawsze problemy oraz przewinienia, jakie marka tych szalenie popularnych strzelanek spotkała na swej drodze.
Patrzę na półkę z grami AAA, gdzie znajdują się te z gatunku FPS. Łapię się za głowę. Wszędzie tylko Battlefield, Call of Duty i na deser jeszcze więcej Call of Duty z Battlefieldem. Gdzieniegdzie na regałach wepchnięte są jeszcze na siłę inne tytuły. Znowu, łapię się za głowę. Mam tylko ochotę na to, żeby bezstresowo sobie postrzelać do czegoś innego niż Rosjanie, Arabowie czy Niemcy. Wracam ze sklepu niezadowolony, uruchamiam Read Dead Redemption i prowadzę spokojnie stado krówek na pastwisko, rozkoszując się magicznymi wręcz krajobrazami. Wtem przypominam sobie o świetnej, polskiej marce strzelanek, osadzonych w tych samych klimatach – Dzikiego Zachodu. Call of Juarez. Pierwsza część mnie od siebie odepchnęła, Więzy Krwi również, także przed dobraniem się do Gunslingera, miałem pewne wątpliwości. Sprawdziłem wersję próbną i zostałem oczarowany. Zakup elektronicznej kopii na PC był nieunikniony. Pograłem, ukończyłem fabułę, pobawiłem się trochę poza kampanią dla pojedynczego gracza i stwierdzam jedno: nowe cudeńko od Techlandu to mój kandydat na najlepszego shootera tego roku!
W momencie, gdy piszę ten nie za długi felieton, czuję jak wkraczam na bardzo grząski grunt. Rozmawianie o sztuce współczesnej to ciężka sprawa. Z jednej strony rzeczywiście ma ona jakiś głębszy przekaz, z drugiej zaś tym „kunsztem” może być wszystko. Skrzętnie udowadniali różni artyści na przestrzeni tych kilku ostatnich dekad. Malarstwo, rzeźba, architektonika to rzeczy kojarzące się nam automatycznie z wypowiedzeniem tego słowa. Ale przecież na wystawach w wielu „galeriach piękna” znajdziemy też pisuary czy proste kwadraty na płótnie. Gałęzie rozrywki również mogą być przedmiotami artystycznymi. Muzyka jest tu idealnym przykładem, ale filmy czy książki nie stoją za nią zbyt daleko. Dosyć młodą formą sprawiania nam zabawy, są oczywiście gry wideo. W ostatnich latach, razem z masowym wejściem produkcji od niezależnych developerów, temat uznania tej branży za sztukę powraca jak bumerang. W sieci znalazłem wielu zwolenników i szanuję ich zdanie, ale moje jest nieco odmienne.
Czwarty sezon League of Legends zbliża się wielkimi krokami. 11 listopada zamknięto na chwilę kolejki gier rankingowych, żeby rozdać prędko nagrody za osiągnięcia w tym roku i przejść do etapu tzw. „presezonu”, który pozwoli na upozycjonowanie się w drabince. Idealna pora na spekulacje co do przyszłości oraz podsumowania zdobytych osiągnięć. Riot Games gotuje dla nas większe zmiany, które wreszcie jakoś zmienią potyczki na takim choćby Summoner’s Rift. Jakby nie spojrzeć, to trzeci sezon należał do tych niebywale nudnych.
Ostatnio zauważyłem, że na gameplay.pl strasznie popularne zrobiły się artykuły z filmami w roli głównej. Z kinematografią poza Kevinem, co był sam w domu, nie mam zbyt wiele do czynienia. Ale jako człowiek łasy na hajs z Waszych kliknięć postanowiłem stworzyć własny cykl, w którym będę opowiadał czy oceniał, co ostatnio widziałem. Bo mogę. Także Welcome to my World! Welcome to Kącik Filmowego Laika!
W moim życiu było kilka produkcji, przy których spędziłem mnóstwo godzin i mógłbym to w sumie powtórzyć. Nie żałowałem czasu spędzonego z nimi, pomimo tego iż było go zdecydowanie za dużo. Jednym z takiej listy był choćby Team Fortress 2, ale podkreślam słowo był. Moje nastawienie do tytułu zmieniło się diametralnie, gdy ostatnio zobaczyłem jak mój znajomy uruchomił go, żeby pokazać jak bardzo wszystko się zmieniło, od naszej sięgającej już prawie rok przerwy w rozgrywce. Przerwy? A może już raczej permanentnego rozstania?
Oldschool to pojęcie kojarzące się nam bardzo pozytywnie, przynajmniej tym nieco starszym pokoleniom. W końcu to co było dawniej wydaje nam się lepsze. Nie inaczej jest z grami, które przez pryzmat czasu postrzegamy coraz lepiej. Kiedyś (niby) w końcu wszystko robiło się lepiej, a w produkcję wkładało się więcej pasji. Jakaś racja w tych słowach jest, bo branża zmieniła się głównie dzięki technologii. Kilka lat temu dużo tytułów wymagało od graczy większych umiejętności, zaangażowania i przede wszystkim wyobraźni, żeby czerpać pełnię frajdy. Dziś wszystko jest podane jak na tacy, a developerzy prześcigają się ze swoimi silnikami graficznymi, aby zniszczyć nasze gałki oczne realizmem. Każdy gatunek ewoluował przez dekady, także First Person Shootery. W natłoku kolejnych Call of Duty, Battlefieldów i Medal of Honorów zaczynam nostalgicznie patrzeć wstecz na takie tytuły jak choćby Serious Sam, Duke Nukem 3D, Doom czy inny Shadow Warrior. Tęsknię za nimi.
Jak trudno nie zauważyć, na moim blogu pojawia się ostatnio mnóstwo materiału związanego z Call of Duty. Nie jest to żaden przypadek, bowiem ciekawie zbiegło się w tym roku dziesięciolecie serii oraz premiera Ghosts, czyli odsłony stworzonej z myślą o nowej generacji konsol. Oceny już poznaliśmy i są one zgodne z moimi przewidywaniami (oscylują zwykle w granicach 7/10-8,5/10). Grze wytyka się głównie trzymanie się tych samych schematów, a także zmarnowany potencjał technologiczny. Spodziewałem się tego, ale jak sami widzicie reaguje na to z dużym spokojem. Nie jestem w końcu żadnym fanboyem serii. Bardzo zabolał mnie jednak fakt, że wielu posiadaczy komputerów nie przetestuje nawet „Duszków”. Czemu? Kwestia techniczna.
Ciężko jest się rozstać z czymś, co jest z tobą przez blisko 7 lat. Dlatego też trudno mi tak po prostu rzucić wszystko i pójść za postępem technologicznym. Takie konsole jak Xbox 360 i PlayStation 3 były z nami naprawdę długo i przez ten czas nagromadziły pokaźną bibliotekę naprawdę świetnych produkcji. Generacja ta zrobiła wiele dla branży gier wideo, przez co bardzo ją doceniam. Za mną stoją jeszcze szeregi tytułów, które obiecałem sobie nadrobić, także nie widzi mi się ich zostawiać. Tak w ogóle to czemu o tym gadam? Hm, pewnie dlatego, że listopad jest najeżony premierami na next-geny.
