Seria Armored Core pojawia się na konsolach od wielu lat. Początkowo wywoływała niemal tylko zachwyt, ale z czasem zbyt powolne i ostrożne wprowadzanie zmian przez twórców sprawiło, że pojawiły się głosy krytyki i zarzuty o „odcinanie kuponów”. Mimo kilkunastu tytułów, które pojawiły się już w ramach serii na najróżniejsze platformy ja z Armored Core zetknąłem się po raz pierwszy dopiero niedawno i to na PlayStation Portable.

"Pełnomatrażowy film, proszę! Ach, możesz wydać kasę na 3D jeśli chcesz, nie mam nic przeciwko. Zapłacę." Minęło kilka księżyców, od kiedy trafiłem na warty Waszej (i mojej) uwagi krótkometrażowy filmik. Ale czas oczekiwania został wynagrodzony czymś naprawdę dobrym. "Wow, to jest lepsze niż Transformers 3". Archetype trwa siedem minut, z czego dwie to napisy końcowe. Historia jest ciekawa, aktorstwo wysokiej próby, a strona wizualna... ach, naprawdę, NAPRAWDĘ absolutnie czadowa. Twórca nazywa się Aaron Sims, a to jest oficjalna strona projektu. "Byłby z tego zajebisty film pełnometrażowy!".  A te teksty napisane powyżej kursywą, to komentarze z YouTube'a. Zgadzam się z nimi. A Wy?

Kiedy w jednej scenie ojciec mówi do swojego syna o przyczynach rezygnacji z walk bokserskich ludzi na rzecz trzaskania się metalu o metal, nad moją głową zapalił się spory znak zapytania. Scenarzyści mocno sobie pofolgowali temat sportowego realizmu. No bo jak to? Żądna masakry publiczność miała dość udawanych nokautów, słabych zawodników i nieadekwatnych do jakości sportu pieniędzy? Miała dość rozrywki z ludzkim mięsem? A co na to sami uczetsnicy gal, właściciele federacji, sponsorzy, telewizje? Tych wątpliwości "Giganci ze stali" (ang. Real Steel) niestety nie rozwiewają, grzęzną na własnych fundamentach i... wygrywają z widzem na punkty. Bo film Shawna Levy'ego to lekkie jak piórko kino familijne, wypełnione śmiechem, wzruszeniami, okrzykami radości oraz oczywiście łzami.

To w gruncie rzeczy historia "dotarcia" między członkami rodziny. Emerytowany bokser Charlie Kenton dowiaduje się o śmierci kobiety, z którą miał dziecko. Jednakże dorosły gość miał gdzieś bachora i zajął się kręceniem hajsu na walkach robotów. Nie trudno zgadnąć, że szło mu średnio, a wraz ze startem fabuły jest bliski dna. Wtedy z pomocą przychodzi 11-letni Max, który decyzją sądu ma zostać oddany rodzinie zastępczej. Padre robi jednak z nimi "deal" - za 100 tysięcy dolarów jest gotów oddać Maxa po 3 miesiącach kosztem papierkowej roboty. Zamożne małżeństwo (raczej kasiasty mąż) przystaje na takie warunki i pozwala dzieciakowi ruszyć w trasę z niedojrzałym, gburowatym cynikiem, dla którego gotówka to jedyny warunek.

W Niemczech symulatory maszyn i zawodów wszelakich mają swoje własne reklamy telewizyjne, oddzielne półki w sklepach z grami, billboardy i jeszcze inne fajne bajery – słowem, mają taką oprawę marketingową, jakiej nie powstydziłoby się 95% gier wydawanych w Polsce. Ja tego fenomenu osobiście nie ogarniam, nie mi jednak oceniać, czemu ktoś lubi kopać ziemniaki, wypasać bydło i jeździć wózkiem widłowym w wirtualnej rzeczywistości. U nas ta moda dopiero się rozkręca, ale już widać pierwsze symptomy wskazujące na to, że swojskie klimaty również i u nas znajdą rzesze oddanych zwolenników – wystarczy spojrzeć na sukces Symulatora Farmy. Zaglądając w plany wydawnicze polskich dystrybutorów coraz bardziej widać, że „oni to jednak tak na poważnie”: mamy dźwigi koparki, buldożery, piły spalinowe, słowem: wszystko, czego potrzeba prawdziwemu mężczyźnie. Do czego jeszcze zdolni są twórcy takich niszowych programików? Efekt moich rozmyślań możecie znaleźć poniżej – oto pięć bardzo  wizjonerskich pomysłów na nowe odsłony tej serii!

Witam Was serdecznie w ósmym już odcinku cyklu „Gadżety na farbę”. Było wiele kręcących się luf, był support z powietrza, wyprowadziliśmy na paintballowe pole ciężkie gąsienice, ustawiliśmy wieżyczkę, boomheadshotowaliśmy Bazooką Nekromorfy, ciepaliśmy granatami, podkładaliśmy miny. Co dzisiaj Rojcio dla Was zmalował? Co powiecie na połączenie zdalnie sterowanego pojazdu z profesjonalnym markerem paintballowym? Otrzymamy mobilną wieżyczkę  - rododen... DRONA!

Kontynuuję serię zdjęć z naszego wypadu do Tokio - dziś jeszcze więcej buszowania po sklepach.

Ten sprzęt nie miał powodzenia nawet w koszu z przecenami, więc teraz jest rozdawany po prostu jako darmowe rupiecie.