Szumowina 2 - Droga do serca rockandrollowca nie wiedzie przez żołądek

Gdy całej ludzkości grozi olbrzymie pranie mózgu, które zmieni ją w bezwolne stado baranków, agent Szumowina nie będzie stał bezczynnie. Można być niemal pewnym, że rozsiądzie się na kanapie, otworzy browara i zapali skręta. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy do akcji wkracza Płatek. Urocza hipiska, która nie pozostaje obojętna na wątpliwy urok starego rockandrollowca.

Scenarzysta Rick Remender drugi raz zabiera nas w szaloną podróż u boku jednego z najbardziej odpychających komiksowych bohaterów. Połączenie Franka Gallaghera, Lobo i Lemmy'ego Kilmistera nie troszczy się o nic i o nikogo. Od czasu do czasu jego nihilizm znajduje uzasadnienie w przydługich, światopoglądowych tyradach. Rick korzysta w ten sposób z formuły, która sprawdziła się w "Deadly Class", jednak tym razem wszystko wychodzi bardziej sztucznie.

Nie do tego stopnia, by nie chciało się sięgnąć po kolejny tom. W ostatecznym rozrachunku seria jest udana i potrafi dostarczyć frajdy. Byłoby jednak znacznie lepiej, gdyby warstwa liryczna ustąpiła nieco pola akcji. Szalonych przygód nie brakuje, ale ich tempo mocno spowalniają ściany tekstu.

W warstwie wizualnej panuje spory chaos. Każdy zeszyt ilustruje inny autor. Nie byłoby to przeszkodą, gdyby starali się utrzymywać podobny styl. Tymczasem większość z nich odznacza się bardzo wyrazistą manierą. Co za tym idzie, w każdym rozdziale dostaniemy trochę innych bohaterów, trochę inny świat i narrację. Nie ułatwia to odbioru i tak już mocno pokręconej fabuły.

Druga część "Szumowiny" raczej nie rozczarowuje, ale i nie zachwyca. Przygody zdegenerowanego bohatera są zabawne i pełne akcji. Niestety, są też przeciążone dużą ilością tekstu. Do tego rozbite brakiem konsekwencji w stylu i sposobie prowadzenia narracji. Oś fabularną trudno nazwać solidną, a motyw przewodni przekonującym. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że scenarzysta zmarnował spory potencjał, nie poświęcając temu tytułowi należytej uwagi.

Recenzję pierwszej części możecie przeczytać tutaj.

Józek Śliwiński