Dragon Ball towarzyszy mi od dzieciństwa. Pamiętam te szybkie powroty ze szkoły do domu, by zdążyć na kolejne odcinki serii emitowane wówczas na RTL7. Do dzisiaj z uśmiechem wspominam tę przedłużającą się w nieskończoność walkę Goku z Friezą na Namek i szaloną twórczość polskich tłumaczy, w postaci choćby Szatana Serduszko. Ostatnio uświadomiłem sobie, że pomimo pewnego rodzaju uwielbienia dla przygód Goku i spółki, nigdy tak naprawdę porządnie nie zabrałem się za wszystkie pełnometrażowe filmy opowiadające poboczne historie. Pora to nadrobić. Na początek zapraszam na zbiór przemyśleń o Dragon Ball Z: Martwa Strefa podanych w wygodnej formie, bo w 12 tweetach.

Aha, są duże spojlery!

Nie umiem odpuścić wizyty w kinie, jeśli mowa o nowym filmie Wesa Andersona. Filmie, który w Polsce pokazał się w groźnym momencie - na kilka dni przed premierą Avengers. Seans był więc spóźniony i taka też jest ta recenzja. Wyspa psów jest jednak obrazem na tyle dobrym i na tyle wyjątkowym, że trzeba go pochwalić nawet w sytuacji zatrważająco niewielkiej liczby pozostałych seansów. No ale kto miał zobaczyć, ten już widział! Hau!

Wes Anderson to król hipsterskiego kina, który dawno temu wypracował swój wielce charakterystyczny styl i zdołał wynieść się ponad tłum filmowców niezależnych. Czyli w sumie już nie jest hipsterem. Ten konkretny Anderson (podobnie jak Paul Thomas) to filmowa marka gwarantująca przeżycie wysokiej próby. Wyspa psów jest jego dziewiątym filmem i drugim animowanym. I znowu jest wyśmienicie.

Dzień dobry. Dziś opowiem Wam historię z morałem. Po więcej informacji na ten temat zapraszam do dalszej części tekstu.

Przyznam się szczerze, że rzadko mam przyjemność i jednocześnie okazję opowiadać o grach, które jeszcze nie miały swojej premiery. Wraz ze studiem Gamerdust udało mi się jednak to zmienić, a efektem tego jest poniższy materiał.

Lata 80. w amerykańskim kinie to wspaniały czas dla fanów akcji i mordoklepek. Masa klasyków wywodzi się z tamtego okresu a największe gwiazdy rozwałki serwowały nam klasyk za klasykiem. Prawie 40 lat temu eksplodowała też moda na tak zwane „white guy karate”, gdzie biali kolesie byli mistrzami sztuk walk wywodzących się ze wschodu. Każdy chciał być karateką i udawane walki były normą na podwórkach i placach zabaw. Jednym z najpopularniejszych przedstawicieli gatunku filmów o karate jest Karate Kid z 1984 roku. Klasyk nad klasykami, który można cytować dniami i nocami. Nie znam nikogo kto chociaż raz nie spróbowałby przesterować postawy żurawia z końca tego filmidła. W każdym razie z powodu swojego wieku tytuł ten może nie trafiac do dzisiejszej młodzieży. Dlatego ktoś wpadł na genialny pomysł odnowienia produkcji. Jednak zamiast crapowego rebootu z dzieciakiem Fresh Prince'a dostajemy kontynuację. Czy takie coś ma szanse wypalić?