W stolicy rozpoczęły się Targi Elektroniki Użytkowej i Gier Video ON/OFF. Piątkowy wieczór (Vip Day) zarezerwowano dla mediów i prasy, która podczas warszawskiej imprezy mogła zobaczyć między innymi prezentację Kinecta, występ Ireneusza Krosnego oraz pokaz gry Music Master: Chopin połączony z koncertem. Poniżej znajdziecie galerię zdjęć z tego wydarzenia. Jutro rano szukajcie natomiast informacji o tym, co warto zobaczyć podczas tegorocznych targów ON/OFF.
Poza tradycyjną funkcją rozrywkową gry wykorzystywano już wcześniej wielokrotnie między innymi dla celów szkoleniowych (wojsko, pracownicy wykwalifikowani), prezentacyjnych i edukacyjnych. Serwis Kotaku postanowił zorganizować konkurs, który pokaże, że branża elektronicznej rozrywki może stać się częścią ważnych akcji społecznych, takich jak walka z rakiem.
Jest „Space Bridge”, „Terminator”, są „Jajeczka” vel „Nu, pogodi”, jest „Mickey & Donald” i wciąż pojawiają się kolejne! Projekt Pica Pic to zestaw retro handheldów, na które pożądliwym okiem zerkali fani elektronicznej rozrywki na długo przed pojawieniem się na rynku Nintendo DS i PSP. Serwis stworzony został przez Hipopotam Studio, czyli Aleksandrę i Daniela Mizielińskich – absolwentów wydziału Grafiki warszawskiej ASP. Nim sprawdzicie zawartość, muszę was jednak ostrzec – Pica Pic uzależnia!
Kilka dni temu skończyłam pisać dzieło, dzięki któremu mam nadzieję zdobyć wyższe wykształcenie. Na finiszu nie było fanfar, nie poleciało konfetii, do pokoju nie wtoczyła się armia superprzystojnych i megainteligentnych facetów skandujących moje imię. Właściwie nie zmieniło się nic poza tym, że skończyłam i do następnego spotkania z guru nie muszę już nic dopisywać, uzupełniać i poprawiać. W takich chwilach jedni oddają się ulubionym rozrywkom, inni usiłują odbudować nadszarpnięte więzi rodzinne lub nowo rozpocząć życie towarzyskie, jeszcze inni idą się upić (szczęściem) albo dają się ponieść szaleństwu. Ja wybrałam ostatni wariant i postanowiłam wreszcie... posprzątać.
Najnowszy film Christophera Nolana (Mroczny rycerz, Prestiż, Bezsenność, Memento) obejrzałam zaledwie w kilka dni po premierze. Gotowa na wszystko, zasiadłam w wygodnym fotelu jednego z warszawskich multipleksów. Dokładnie 148 minut później wyszłam z kina dosłownie oczarowana. Blisko trzy godziny spędzone w tłumie widzów minęły niepostrzeżenie, zupełnie jakbym siedząc w sali kinowej sama pogrążyła się w surrealistycznym śnie. Po raz pierwszy od bardzo dawna podczas oglądania napisów końcowych towarzyszyło mi uczucie, że oto skończył się naprawdę dobry film: zmuszający do myślenia, trzymający w napięciu, niebanalny i dobrze zagrany. Po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę żałowałam, że to już koniec i że na następne oczarowanie ze strony amerykańskiego przemysłu filmowego przyjdzie mi pewnie trochę poczekać. Przez kilka dni po projekcji delektowałam się genialną muzyką Hansa Zimmera i wracałam myślami do wszystkich trzymających w napięciu scen, porywających pomysłów i atmosfery, która bez reszty mnie wciągnęła.
O ekranizacjach znanych tytułów pecetowych i konsolowych słyszał chyba niemal każdy fan elektronicznej rozrywki. Tytuły takie jak: Lara Croft: Tomb Raider, Hitman, Max Payne czy najnowszy – Resident Evil: Afterlife zagościły (i to często wielokrotnie) na ekranach kina domowego niejednego gracza. Wciąż jednak mało jest filmów, których tematem przewodnim byłyby same gry, a nie historie w nich przedstawione. Dla widzów w Polsce sytuacja ta może zmienić się już niebawem, bowiem w tym miesiącu w kinach będzie można obejrzeć dwa filmy, w których gry stanowią główną oś fabularną.
Czwarta część cyklu, w której naszym celem jest przybliżenie wam tych obszarów związanych z branżą gier, które wychodzą poza wąski aspekt rozrywkowy i pozwalają spojrzeć na elektroniczną rozgrywkę poprzez pryzmat współczesnej nauki, kultury, polityki i ekonomii. W tej odsłonie przeczytacie między innymi o zawodzie grafika, niszach kulturowych i artystycznych projektach związanych z grami. Miłej lektury!
Gry są dalece zbyt istotne, by rozmawiać o nich całkiem poważnie.
Już po pierwszym pokazie w Cannes Rubber nagrodzony został owacją na stojąco i z miejsca zdobył status obrazu kultowego. Jest to pierwszy i prawdopodobnie jedyny na świecie film, którego bohaterem jest zabójcza opona posiadająca zdolności psychokinetyczne. Jeśli czujecie w powietrzu niebezpieczne opary absurdu – nie lękajcie się. Opona to wyjątkowo dobry film!
Po okresie wakacyjnej przerwy wreszcie nadszedł długo oczekiwany moment premiery siódmego sezonu serialu z niepokornym, aspołecznym, cynicznym i genialnym zarazem, doktorem medycyny w roli głównej. Na początku kolejnej serii pytanie podstawowe brzmi – czy House się zmieni?
Nieraz idąc do kina pragniemy ucieczki w świat marzeń, chcemy przeżyć niezapomnianą przygodę, pływać na dalekomorskich statkach, unosić się w powietrzu, podziwiać piękne krajobrazy, przekraczać granice umysłu, czasu i przestrzeni i przez kilka magicznych chwil odetchnąć pełną piersią i móc nareszcie cieszyć się życiem. Czasem szukamy jednak czegoś zgoła odmiennego i gdy gasną światła oczekujemy jedynie prawdy, nieraz gorszącej, lepkiej od niewygodnych faktów, pozbawionej zbędnych ozdobników i scenariuszowych upiększeń.
Kino oferuje nam dziś bogactwo gatunkowe zdolne sprostać tym różnorodnym wymaganiom. Stojąc długo przed rozświetlonym neonami repertuarem wahamy się i nieraz zmieniamy zdanie. Co tym razem? Może świat pełen magii? A może horror, pościgi, dokument, komedia lub dramat? Gdy odpowiemy już sobie na to niewypowiedziane na głos pytanie odnajdujemy się w tłumie publiki pragnącej, podobnie jak my, trafić na ten właściwy seans. Siadając w ciemnej sali kinowej wśród innych widzów, chcemy po prostu przeżywać. Pragniemy śmiać się i płakać, współczuć, żałować, wybaczać, ale i nienawidzić. Szukamy miłości, pożądania, ale i odtrącenia. Pragniemy czuć i smakować życie…
Wybuchające Beczki miały być książką, która odważnie zdekonstruuje i podda krytyce obecny stan branży elektronicznej rozrywki. Wedle obietnic autora mieliśmy się z niej dowiedzieć, dlaczego pewne gry są przez nasz umysł postrzegane, jako dobre (a inne wręcz przeciwnie), oraz jakie są składowe naszego odbioru gier wideo. Czy to się udało? Owszem! I to jeszcze jak!
Bimbrownik, egzorcysta, recydywista, pogromca Bardaków, zombiaków, ufoków, demonów, Lucyfera i Boruty, człowiek od brudnej roboty i osikowego kołka. O kim mowa? Czytelnicy zaznajomieni z prozą Andrzeja Pilipiuka z pewnością odgadli bez mrugnięcia okiem. Chodzi o Jakuba Wędrowcza – pierwszego polskiego bohatera literackiego, który pije, chędoży, nagina prawo do granic możliwości, a mimo to pozostaje prawdziwym herosem!
Każdy, kto choć raz w życiu dokonał upragnionego zakupu doskonale wie, że proces ten zawsze przebiega podobnie. Najpierw skrupulatnie zbieramy fundusze, wrzucamy je do skarbonki, ciułamy na koncie, odkładamy do skarpety lub chowamy do portfela. Gdy dysponujemy odpowiednimi zasobami gotówki bądź wirtualnych pieniędzy nadchodzi wreszcie moment by wybrać się na zakupy. Na pozór nie ma w tym żadnej filozofii. W czasach gospodarki rynkowej nie brakuje wszak ani centrów handlowych, ani małych specjalistycznych sklepików. Jeśli chcemy kupić grę sprawa jest banalnie prosta. Mamy do wyboru salony z multimediami, hipermarkety, aukcje, dystrybucję elektroniczną, sklepy internetowe i jeszcze kilka innych opcji. Co jednak, gdy zamierzamy nabyć produkt trudnodostępny? Co, gdy chcemy kupić książkę, której nie znajdziemy na półce w księgarni na rogu. Ba! Co jeśli nie znajdziemy jej nawet w największych sieciach, bo tytuł, nie ma polskiego dystrybutora i w związku z tym nigdy oficjalnie nie zagości w nadwiślańskim kraju? Czy skazani jesteśmy na oglądanie tych tytułów zza wystawowej szyby i zaspokajanie naszej ciekawości poprzez lekturę kolejnych recenzji w zagranicznych mediach? Odpowiem krótko – nie! Książki o grach da się kupić bez wydawania fortuny i zagranicznych wycieczek. Jak to zrobić? Dowiecie się tego z niniejszego tekstu.
Do tworzenia pierwszego wpisu, na moim gameplay'owym blogu zasiadłam z przekonaniem, że doskonale wiem o czym chcę pisać, w jakiej formie pragnę podzielić się swoimi zainteresowaniami i jak zamierzam oczarować czytelnika. Przed ekranem laptopa usiadłam z wcześniej nakreślonym w umyśle planem działania. Wszystko wydawało mi się takie oczywiste: wystarczy dobry temat, przemyślana konstrukcja, odrobina humoru, szczypta fachowości i sukces gotowy. Mój naprędce sklecony plan, który zawisł nad stosem pomysłów na drugi, trzeci i enty wpis, zawierał w sobie multum ważnych i koniecznych punktów programu: zainteresować, rozśmieszyć, oczarować, rozkochać, powalić na kolana i przyprawić o szybsze bicie serca. Wszystko w idealnym porządku, w ściśle określonej kolejności. Wtedy właśnie, z przerażeniem odkryłam, że mój umysł, choć przecież świadom niedoskonałości swej właścicielki, stworzył plan całkowicie niekompletny. Z nieznanych mi przyczyn zapomniał uwzględnić w nim scenariusza: zanudzić, zniesmaczyć, narazić się na śmieszność, pomylić, zbytnio uprościć i nadmiernie skomplikować. Tym samym okazało się, że ja - zadeklarowana pasjonatka internetu, o pisaniu bloga wiem tak naprawdę bardzo niewiele...
Kolejne targi Electronic Entertainment Expo za nami. Jak co roku święto branży elektronicznej rozrywki, przyniosło kilka nowości, olśnień i rozczarowań. Gracze tradycyjnie już pozostawieni zostali z większą ilością znaków zapytania niż jednoznacznych odpowiedzi. Powróciły zawsze aktualne po tego typu imprezach wątpliwości. Czy z branżowego kapelusza wyskoczy zaczarowany królik? Czy jest nadzieja na lepsze jutro dla przeciętnego gracza? Czy targi to marketingowy balonik dla mas czy impreza dla hardkorów? Czy warto czekać na to, co przyniesie przyszłość? Przed wami ekstrakt z moich impresji na temat tegorocznego E3.
